หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2401

ขณะเดียวกัน เตี้ยนจู่ก็รู้สึกวิตกกังวล ฉันต้องลงมือทันทีถ้าคุณเฉินพลาดท่า!

“เฉินผิง ไม่นึกว่าแกจะแข็งแกร่งขนาดนี้ แต่ถึงยังไงวันนี้แกก็ต้องตาย!” เหลิ่งอู๋เต้าคำราม

คมดาบบินจำนวนไม่ถ้วนเริ่มรวมกันเป็นดาบสีทองขนาดยักษ์ ขณะที่ดาบยักษ์เหวี่ยงเข้าหาเฉินผิง แสงที่ดาบเปล่งออกมาก็ทำเอาทั่วทั้งหุบเขาสว่างไสว

"คุณเฉิน!" เตี้ยนจู่รู้ว่าเฉินผิงกำลังตกอยู่ในอันตราย และเขาต้องการช่วย

“อย่าขยับ!” เฉินผิงสั่ง ฉันต้องเผชิญหน้ากับเหลิ่งอู๋เต้าด้วยตัวเอง และสังหารเขาต่อหน้าผู้คนจากอาณาจักรลับแล เป็นทางเดียวที่จะทำให้พวกเขาเกรงกลัวฉันได้!

เตี้ยนจู่ไม่กล้าขัดคำสั่งเฉินผิง แต่เขาก็ไม่อาจห้ามใจไม่ให้เต้นแรงได้ เมื่อเห็นดาบสีทองเข้าใกล้ เฉินผิงมากขึ้นเรื่อยๆ

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น และใช้พลังขั้นสูงสุดปกป้องร่างกายของเขา มาดูกันว่าพลังขั้นสูงสุดของฉันจะแข็งแกร่งแค่ไหน!

“ทำไมคุณเฉินถึงไม่หลบการโจมตีล่ะ?” หรุ่ยเอ๋อร์ถามด้วยความสงสัย

ในขณะนั้น ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเฉินผิงถึงไม่หลบการโจมตีของเหลิ่งอู๋เต้า

ตูม!

ดาบยักษ์ฟาดใส่พื้น ทำให้เกิดลมกระโชกแรงพัดพาทรายและเศษหิน เฉินผิงเลือนหายไปในอากาศเมื่อโดนดาบเข้าไป

เมื่อฝุ่นจางลง ยังไม่มีใครเห็นตัวเฉินผิง

“คุณเฉินอยู่ที่ไหน?” ชิงเอ๋อร์งุนงง

คนอื่นๆ ก็งุนงงเช่นกันเมื่อเห็นว่าเฉินผิงหายไป ถึงเขาจะตายก็ควรมีศพไม่ใช่เหรอ?

“ฮ่าๆ! การโจมตีของฉันรุนแรงพอที่จะป่นทุกอย่างให้เป็นผงธุลีได้! ศพของเฉินผิงแหลกเป็นฝุ่นไปแล้ว!” เหลิ่งอู๋เต้าหัวเราะราวกับคนบ้า เพราะเขาคิดว่ากระบวนท่าของเขาทำให้เฉินผิงแหลกเป็นฝุ่น ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเฉินผิงจะยืนอยู่ตรงนั้นและรอให้ฉันโจมตีเขาจริงๆ! เขาอยากตายมากสินะ!

ในขณะที่ทุกคนกำลังสับสน ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงจุดที่ห่างออกไปกว่าร้อยเมตร

"คุณเฉิน!" หรุ่ยเอ๋อร์ตะโกนเมื่อเห็นเฉินผิง

ในทางกลับกัน เหลิ่งอู๋เต้ารู้สึกตกตะลึงและไม่อยากเชื่ออย่างถึงที่สุด อะไรกัน? เฉินผิงไม่บาดเจ็บเลยงั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!

“คุณเฉินถือธนูอะไรไว้ในมือ? ทำไมมันถึงมีรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้?” เยว่ปู้ฉินตกตะลึง

เตี้ยนจู่ทำได้เพียงแค่ส่ายหัวเป็นคำตอบ เพราะแม้แต่เขาซึ่งเป็นราชันยุทธ์ระดับแปดก็ยังไม่เคยเห็นอาวุธดังกล่าว ที่จริงเขารู้สึกหวาดกลัวด้วยซ้ำเมื่อรู้สึกถึงแรงกดดันจากคันธนูศักดิ์สิทธิ์

ฟุ่บ!

เฉินผิงปลดปล่อยลูกศรสีทอง และมันก็พุ่งเข้าหาเหลิ่งอู๋เต้าราวกับกระสุน

เมื่อเห็นอย่างนั้น เหลิ่งอู๋เต้าก็สร้างเกราะป้องกันตัวอย่างรวดเร็ว ด้วยการปลดปล่อยพลังลมปราณขนาดมหาศาลออกมา

แต่เหลิ่งอู๋เต้าช่างอับโชค ลูกศรสีทองทะลวงผ่านโล่ได้อย่างง่ายดายและเจาะเข้าที่ร่างของเขา หลังจากนั้นลูกศรสีทองก็หายไป

เหลิ่งอู๋เต้าสะดุ้งด้วยความตกใจ แต่พอเขามองลงต่ำ เขาก็เห็นว่าไม่มีแม้แต่บาดแผลบนร่างกายของเขา และไม่มีรู้สึกเจ็บปวดใดๆ เขาหัวเราะอย่างเอิกเกริกและอุทานว่า “ดูท่าว่าเฉินผิงจะแค่ลองเชิง! มันไม่ได้ทำฉันเจ็บด้วยซ้ำ!”

คนที่เหลือก็งุนงงไม่ต่างกัน ลูกศรของเฉินผิงดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก! แล้วทำไมมันไม่ถึงไม่ทำให้เหลิ่งอู๋เต้าบาดเจ็บเลยสักนิด?