ขณะเดียวกัน เตี้ยนจู่ก็รู้สึกวิตกกังวล ฉันต้องลงมือทันทีถ้าคุณเฉินพลาดท่า!
“เฉินผิง ไม่นึกว่าแกจะแข็งแกร่งขนาดนี้ แต่ถึงยังไงวันนี้แกก็ต้องตาย!” เหลิ่งอู๋เต้าคำราม
คมดาบบินจำนวนไม่ถ้วนเริ่มรวมกันเป็นดาบสีทองขนาดยักษ์ ขณะที่ดาบยักษ์เหวี่ยงเข้าหาเฉินผิง แสงที่ดาบเปล่งออกมาก็ทำเอาทั่วทั้งหุบเขาสว่างไสว
"คุณเฉิน!" เตี้ยนจู่รู้ว่าเฉินผิงกำลังตกอยู่ในอันตราย และเขาต้องการช่วย
“อย่าขยับ!” เฉินผิงสั่ง ฉันต้องเผชิญหน้ากับเหลิ่งอู๋เต้าด้วยตัวเอง และสังหารเขาต่อหน้าผู้คนจากอาณาจักรลับแล เป็นทางเดียวที่จะทำให้พวกเขาเกรงกลัวฉันได้!
เตี้ยนจู่ไม่กล้าขัดคำสั่งเฉินผิง แต่เขาก็ไม่อาจห้ามใจไม่ให้เต้นแรงได้ เมื่อเห็นดาบสีทองเข้าใกล้ เฉินผิงมากขึ้นเรื่อยๆ
อย่างไรก็ตาม เฉินผิงยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น และใช้พลังขั้นสูงสุดปกป้องร่างกายของเขา มาดูกันว่าพลังขั้นสูงสุดของฉันจะแข็งแกร่งแค่ไหน!
“ทำไมคุณเฉินถึงไม่หลบการโจมตีล่ะ?” หรุ่ยเอ๋อร์ถามด้วยความสงสัย
ในขณะนั้น ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเฉินผิงถึงไม่หลบการโจมตีของเหลิ่งอู๋เต้า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...