หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2407

ในขณะเดียวกันที่คฤหาสน์จื้อเสี่ยว หลิวปู้เหว่ยและหลิวฉางกำลังนั่งอยู่ในห้องโถงกับหานฟู่เซิงและภรรยาของเขา

ศิษย์ของปราสาทจันทร์เสี้ยวหลายร้อยคนที่อยู่ด้านนอกได้ล้อมคฤหาสน์จื้อเสี่ยวเอาไว้

ในตอนนั้นหลิวปู้เหว่ยสวมชุดคลุมสีม่วง และรัศมีของเขาทวีขึ้นจนบดบังรัศมีของหานฟู่เซิงอย่างสิ้นเชิง

“หานฟู่เซิง ทำไมลูกสาวของคุณยังไม่มาสักที? ตราบใดที่เธอแต่งงานกับลูกชายของผม เราก็จะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน จากนั้นคุณสามารถเข้าร่วมกับเราเพื่อรอคอยการฟื้นคืนของพลังวิญญาณด้วยกัน แล้วเราก็จะได้ขึ้นสู่อาณาจักรนิรันดร์ ฟังดูดีใช่ไหมล่ะ” หลิวปู้เหว่ยพูดกับหานฟู่เซิง

หานฟู่เซิงทำหน้าบูดบึ้งและตอบอย่างประชดประชัน “หลิวปู้เหว่ย คุณเป็นถึงเจ้าแห่งปราสาทจันทร์เสี้ยว ทำไมถึงได้ลดตัวไปรับใช้สำนักใจทมิฬในฐานะเบี้ยล่างของพวกมัน? ทำไมคุณถึงต้องการแบบนั้น?”

“ฮ่าๆๆ” จู่ๆ หลิวปู้เหว่ยก็หัวเราะ ไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของหานฟู่เซิงที่บอกว่าเขาเป็นเพียงเบี้ยล่าง

"ผมจะบอกอะไรให้ ผมเคยเป็นคนของสำนักใจทมิฬเมื่อหลายสิบปีที่แล้ว เพราะผมรู้ว่าถ้าเราไม่เข้าร่วมกับสำนักใจทมิฬ เราก็จะติดแหงกอยู่ในอาณาจักรลับแห่งนี้ตลอดไป และอย่าได้หวังเลยว่าจะได้ขึ้นไปสู่อาณาจักรนิรันดร์ เป้าหมายของเราในการบำเพ็ญเพียรมาทั้งชีวิตคือการเป็นเซียนใช่ไหมล่ะ? ยังไงก็ตาม หากปราศจากการฟื้นคืนของพลังวิญญาณ แล้วเราจะบรรลุขึ้นเป็นเซียนในอาณาจักรลับที่ถูกจำกัดแห่งนี้ตอนไหนกัน? แต่ตอนนี้ทุกสิ่งเปลี่ยนไปแล้ว พลังวิญญาณจะฟื้นตัวในไม่ช้า เมื่อถึงตอนนั้น โลกนี้จะเป็นของเรา และเรากลายเป็นเซียนได้อย่างง่ายดาย” หลิวปู้เหว่ยพยายามชักจูงหานฟู่เซิง

หานฟู่เซิงจับเก้าอี้ด้วยมือทั้งสองข้าง เขาโกรธมากเมื่อฟังคำพูดของหลิวปู้เหว่ย เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาผูกมิตรกับหลิวปู้เหว่ยจนแน่นแฟ้น โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเข้าร่วมกับสำนักใจทมิฬ เมื่อหลายสิบปีก่อน

หานฟู่เซิงกัดฟันและกำลังจะโจมตีหลิวปู้เหว่ย โดยคิดว่าหานฉิงเอ๋อร์น่าจะหนีไปไกลแล้ว เขาจึงไม่มีอะไรต้องห่วงอีก

แต่แล้วอันหลิงหรงก็ดึงหานฟู่เซิงเบาๆ และพูดกับหลิวปู้เหว่ยด้วยรอยยิ้มว่า “หลิวปู้เหว่ย เอาอย่างนี้ดีไหมคะ เราจะกักตัวหานฉิงเอ๋อร์และส่งตัวเธอไปที่ปราสาทจันทร์เสี้ยวในวันพรุ่งนี้ ส่วนเรื่องที่จะให้คฤหาสน์จื้อเสี่ยวร่วมมือกับคุณ วันนี้ฉันจะเกลี้ยกล่อมหานฟู่เซิงดูค่ะ คุณคงรู้ดีว่าเขาดื้อด้านแค่ไหน ดังนั้นขอเวลาให้เราอีกวันเถอะค่ะ”

เผียะ!

อันหลิงหรงตบหน้าหานฟู่เซิง ทำให้เขาเงียบในทันที หานฟู่เซิงเป็นชายผู้เกรงกลัวภรรยา ที่เขากล้าตะคอกใส่อันหลิงหรงก่อนหน้านี้เพราะเขาถูกคุมอารมณ์ไม่อยู่

“ตอนนี้หานฉิงเอ๋อร์กับชิวจวี๋ยังไปได้ไม่ไกล ถ้าเราขัดขืนหลิวปู้เหว่ยตอนนี้ คุณคิดว่าหานฉิงเอ๋อร์จะออกไปจากอาณาจักรลับได้ไหมล่ะ?” อันหลิงหรงถามหานฟู่เซิงอย่างโกรธเคือง

หานฟู่เซิงก้มหน้าไม่กล้าส่งเสียง เขาตระหนักว่าภรรยาของเขากำลังพยายามซื้อเวลาเพื่อที่หานฉิงเอ๋อร์จะได้ออกไปจากอาณาจักรลับ

เกิดเสียงเงียบไปทั่วห้องโถง ในขณะที่ทั่วทั้งคฤหาสน์จื้อเสี่ยวเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ทันใดนั้น หานฉิงเอ๋อร์กับชิวจวี๋ก็มาถึงคฤหาสน์จื้อเสี่ยวพร้อมกับเฉินผิงและคนอื่นๆ