หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2412

“เป็นยังไงบ้างเฉินผิง? คิดแผนได้หรือยังคะ?” หานฉิงเอ๋อร์ถามอย่างกระวนกระวายเมื่อเห็นว่าเฉินผิงกลับมาแล้ว

หากเขาไม่สามารถทำอะไรได้ คฤหาสน์จื้อเสี่ยวคงจบสิ้น!

หานฟู่เซิงและอันหลิงหรงก็จ้องมองเฉินผิงอย่างเคร่งเครียดเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีใครอยากตายทั้งนั้น หากชายผู้นี้มีวิธีรับมือ พวกเขาก็จะไม่ต้องยอมจำนนต่อความตายอีก

เฉินผิงจ้องที่ดวงตาอันเปี่ยมด้วยความหวังของหานฉิงเอ๋อร์ เขาพยักหน้าและตอบว่า “ไม่ต้องห่วงครับ ถ้าหลิวปู้เหว่ยและหลิวฉางกล้ามาที่นี่ในวันพรุ่งนี้ ผมรับรองว่าพวกเขาจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่แบบที่ยังมีลมหายใจ”

“คุณมั่นใจจริงๆ เหรอว่าจะชนะ เฉินผิง?” หานฟู่เซิงถาม เขาไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่

"แน่นอน ก็ตามที่ผมพูดไป ผมแน่ใจว่าเราเอาอยู่!” เฉินผิงยืนยันอย่างมั่นใจ

ด้วยความมั่นใจของเขา หานฟู่เซิงก็รู้สึกวางใจ

ที่เหลือก็แค่รอให้วันพรุ่งนี้มาถึง

พอตกกลางคืน หานฟู่เซิงก็ขอให้เฉินผิงค้างคืนที่คฤหาสน์จื้อเสี่ยว ในขณะเดียวกัน หลงต้าเฉียวและคนอื่นๆ พักอยู่ที่ถ้ำเพราะจะมีการต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ แม้จะมั่นใจในชัยชนะ แต่เฉินผิงก็คงไม่มีวันอภัยให้ตัวเอง หากแม่ของเขาได้รับบาดเจ็บจากลูกหลง

ด้วยเหตุผลดังกล่าว เขาจึงให้จี้หรูเสว่และคนอื่นๆ คอยปกป้องแม่ ในขณะที่เขาไปที่คฤหาสน์จื้อเสี่ยวเพื่อจัดการกับหลิวปู้เหว่ยและหลิวฉางที่จะมาในวันพรุ่งนี้

“หานฉิงเอ๋อร์ ลูกไม่เด็กแล้วนะ มีบางอย่างงที่ลูกต้องเข้าใจ แม้ว่าเฉินผิงจะมีผู้หญิงเคียงข้างมากมาย แต่เขาก็มีพรสวรรค์ที่หาได้ยาก ลูกต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ ถ้าเขาสามารถช่วยคฤหาสน์จื้อเสี่ยวให้ผ่านพ้นวิกฤตครั้งนี้ไปได้ เราก็ควรจะตอบแทนเขาเช่นกัน เข้าใจใช่ไหมว่าแม่กับพ่อหมายความว่ายังไง”

ทั้งหานฟู่เซิงและอันหลิงหรงพยายามชี้แนะหานฉิงเอ๋อร์

เพราะรู้จักนิสัยใจคอของลูกสาวเป็นอย่างดี พวกเขาจึงกังวลว่าเธอจะรังเกียจเฉินผิง หลังจากเห็นว่าเขามีผู้หญิงหลายคน

หานฉิงเอ๋อร์ตอบรับด้วยการพยักหน้าช้าๆ “แม่ พ่อ ลูกรู้ว่าแม่กับพ่อหมายถึงอะไร ที่จริงลูกก็ชอบเขาเหมือนกัน”

“ก็ถ้าลูกชอบเขา ลูกก็ต้องหัดรุกให้มากกว่านี้สิ เด็กโง่ คืนนี้แหละโอกาสเหมาะ ถ้ามีผู้หญิงคนอื่นอยู่รอบตัวเขา คิดว่าเมื่อไหร่ถึงตาของลูก? ลูกไม่มีประสบการณ์เลย เพราะแบบนั้นจะทำให้ลูกเสียเปรียบมากเมื่อถึงตอนนั้น” อันหลิงหรงรีบแนะนำ

ใบหน้าของหานฉิงเอ๋อร์กลายเป็นสีแดงเข้ม เธอกัดริมฝีปากล่างอย่างแรง เธอลุกขึ้นยืนทันทีและพึมพำว่า “ตอนนี้ลูกรู้แล้วว่าต้องทำอะไร”

พูดจบเธอก็เดินออกจากห้องไป หานฟู่เซิงและอันหลิงหรงมองหน้ากันแล้วยิ้ม

เสียงร้องด้วยความสุขสมดังออกมาจากห้องของเฉินผิง และดังก้องไปทั่วคฤหาสน์จื้อเสี่ยว

ทันทีที่หานฟู่เซิงและอันหลิงหรงได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็บอกได้ว่านั่นคือเสียงลูกสาวของพวกเขา

ทั้งคู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและมองไปทางห้องของเฉินผิง

ห้องนั้นสว่างไสวด้วยแสงสีทองแรงกล้า จนปกคลุมทั่วคฤหาสน์จื้อเสี่ยวเกือบทั้งหลัง

หานฟู่เซิงอ้าปากค้างเมือ่เห็นแสงสีทองเจิดจ้า ใบหน้าของเขาแสดงความประหลาดใจ

“เฉินผิงไม่ธรรมดาจริงๆ ดูเหมือนว่าเราจะเลือกถูกคนแล้ว” เขาพึมพำ

"ก็ใช่น่ะสิ! มองแวบแรกฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเขาน่ะห่างไกลจากคนธรรมดา!”

อันหลิงหรงยิ้มแย้มแจ่มใส เธอดูเหมือนแม่สามีที่พึงพอใจกับผู้เป็นลูกเขยยิ่งกว่าเดิม