หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2448

“ในสำนักหลอมเซียน มีทะเลสาบศักดิ์สิทธิ์ที่เรียกว่าทะเลสาบชำระดาบ ดาบทุกเล่มที่ถูกสร้างขึ้นมาจากสำนักของเรานั้นจะต้องแช่มันให้จมอยู่ในทะเลสาบ ซึ่งมันจะได้รับการหล่อเลี้ยงด้วยพลังวิญญาณที่อยู่ภายในน้ำจนค่อยๆ ให้กำเนิดวิญญาณดาบ แต่ไม่ใช่ว่าดาบทุกเล่มจะสามารถแสดงวิญญาณดาบออกมาได้ ดาบบางเล่มเมื่อวางไว้ในทะเลสาบอาจได้รับความเสียหายจนไม่สามารถแก้ไขได้เลย และสุดท้ายมันก็จะกลายเป็นของไร้ค่าไปในที่สุด ในการจะซ่อมหรือเพิ่มพลังกระบี่พิฆาตมังกรของคุณนั้น จำเป็นที่จะต้องแช่มันอยู่ในทะเลสาบชำระดาบก่อนจึงจะใช้ทักษะการตีเหล็กของฉันกับมันได้” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กชี้แจง

“ดังนั้น สิ่งที่เราต้องทำคือไปที่ทะเลสาบชำระดาบเพื่อคืนสภาพกระบี่พิฆาตมังกรของผมก่อนใช่มั้ย?” เฉินผิงถาม

ปรมาจารย์ค้อนเหล็กจ้องเฉินผิงราวกับเขาเป็นคนโง่ “ขณะนี้เราอยู่ในโลกมนุษย์ และทะเลสาบชำระดาบอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ เราจะไปที่นั่นได้อย่างไร? นอกจากนี้ พลังของฉันยังถูกปิดกั้นเอาไว้เพราะฉันอยู่ที่นี่มาหลายปี ฉันไม่สามารถฉีกช่องว่างแห่งอวกาศและห้วงเวลาเพื่อสร้างเส้นทางระหว่างโลกมนุษย์กับอาณาจักรนิรันดร์ได้อีกแล้ว”

“ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องค่อนข้างท้าทายในการไปถึงอาณาจักรนิรันดร์ซะแล้วสิ” หูหม่าซือพูดเสริม

ส่วนเฉินผิงยังคงนิ่งเงียบ หลังจากการครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาหันไปหาปรมาจารย์ค้อนเหล็กและถามว่า “ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก ถ้าผมสามารถเปิดเส้นทางจากโลกมนุษย์ไปสู่อาณาจักรนิรันดร์ได้ คุณจะพาเราไปที่ทะเลสาบชำระดาบได้มั้ย?”

“คุณกำลังบอกว่าคุณสามารถเปิดเส้นทางจากโลกมนุษย์ไปสู่อาณาจักรนิรันดร์ได้อย่างนั้นเหรอ?” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กมองดูเฉินผิงด้วยความประหลาดใจ “อย่ามาหลอกกันเสียให้ยากเลย แม้ว่าพลังของคุณจะน่าเกรงขาม แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปิดเส้นทางดังกล่าวได้”

เขารู้สึกว่าคำพูดของอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่ความคิดเพ้อฝันเท่านั้น

“ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก คุณช่วยพาผมไปที่ทะเลสาบได้มั้ย ถ้าผมสามารถเปิดเส้นทางได้?” เฉินผิงถามด้วยสีหน้าจริงจัง

"แน่นอนฉันทำได้ เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ฉันปรารถนาจะกลับไปที่นั่น ถ้าฉันสามารถกลับไปยังอาณาจักรนิรันดร์ได้จริงๆ ฉันจะไม่จากไปไหนอีกเลย แม้ว่าจะต้องถูกศิษย์สำนักสำนักผลาญอัคคีจับตัวไปก็ตาม” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กพยักหน้าเห็นด้วย

“เฉินผิง คุณมีความสามารถในการเปิดเส้นทางสู่อาณาจักรนิรันดร์ได้จริงเหรอ? อย่าทำล้อเล่นนะ หากพลังของคุณไม่เพียงพอแต่คุณพยายามเปิดเส้นทางสู่อาณาจักรนิรันดร์ คุณอาจได้รับผลกระทบร้ายแรงจากการกระทำของคุณได้นะ” หูหม่าซือเตือน เฉินผิง

“ให้ผมลองดูก่อนเถอะ ผมน่าจะทำได้สำเร็จนะ” เฉินผิงตอบและหยิบธนูศักดิ์สิทธิ์ออกมา

จุดแสงค่อยๆ หลอมรวมเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็วกลายเป็นลูกศรที่เปล่งประกายสว่างไสว มันส่องแสงสีทองพร่างพราวราวกับดวงดาวที่ประดับไปทั่วท้องฟ้า

แสงสีทองของลูกศรค่อยๆ จางลง แปรเปลี่ยนเป็นผลึกโปร่งแสง

รัศมีที่เปล่งออกมาจากลูกธนูนั้นทำให้หูหม่าซือและปรมาจารย์ค้อนเหล็กรู้สึกหวาดกลัว เนื่องจากพวกเขาไม่เคยสัมผัสกับรัศมีที่น่าเกรงขามเช่นนี้มาก่อน

เฉินผิงกัดฟันแน่นพร้อมกับจับสายธนูไว้มั่น เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของเขาและไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง

แม้ขาของเขาจะสั่น แต่เฉินผิงก็จับสายธนูไว้อย่างมั่นคง เขาไม่แน่ใจว่าลูกศรจะสร้างเส้นทางสู่อาณาจักรนิรันดร์ได้หรือไม่ ดังนั้นเขาจึงตั้งใจแน่วแน่ที่จะทุ่มเทพลังทั้งหมดที่เขามี