หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2449

หูหม่าซือและปรมาจารย์ค้อนเหล็กรู้สึกวิตกกังวลเมื่อเห็นการกระทำของเฉินผิง

เฉินผิงปล่อยเสียงคำรามอย่างเกรี้ยวกราด มันดังมากจนแก้วหูของคนทั้งสองแทบฉีก

ฟิ้ว!

จากนั้นเขาก็ปล่อยสายธนู ลูกธนูโปร่งใสถูกยิงขึ้นไปบนท้องฟ้า

ลูกธนูพุ่งแหวกอากาศไปด้วยความเร็วสูง ก่อให้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

เฉินผิงหมดแรงจนทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมอาการเหนื่อยหอบอย่างหนัก

“ไม่เป็นไรใช่มั้ย เฉินผิง?” หูหม่าซือรีบวิ่งไปหาเฉินผิงและช่วยพยุงเขาขึ้นมา

เฉินผิงพยักหน้าตอบ "ผมไม่เป็นไร"

เมื่อพูดจบประโยค เขาจ้องไปที่ลูกธนูที่เขายิงออกไปอย่างใจจดใจจ่อ พร้อมกับความรู้สึกเป็นกังวลที่ท่วมท้นหัวใจของเขา

เมื่อลูกศรพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นมันก็ระเบิดออก เสียงระเบิดที่รุนแรงและน่าสะพรึงนั้นสามารถได้ยินได้อย่างชัดเจนแม้จะอยู่ห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตร

หลังจากการระเบิด อากาศก็สั่นไหวและเริ่มบิดเบี้ยว ในที่สุด ก็ปรากฏหลุมดำก่อตัวขึ้นบนท้องฟ้า

หลุมดำมีขนาดเล็ก และพลังของมันก็อ่อนแอมาก

อย่างไรก็ตาม ขนาดของหลุมดำก็ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น เผยให้เห็นกระแสน้ำวนภายใน

พลังงานมหาศาลภายในหลุมดำกำลังดึงเฉินผิงและพรรคพวกเข้าไป

ปรมาจารย์ค้อนเหล็กจ้องไปที่หลุมดำตรงหน้าด้วยความไม่เชื่อสายตา "มันเปิดแล้ว! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าประตูจะเปิดออกแล้ว!”

น้ำตาของเขาไหลรินเพราะเขาติดอยู่ในโลกมนุษย์มานานกว่าทศวรรษ เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะมีโอกาสกลับไปยังอาณาจักรนิรันดร์ได้อีก

เมื่อพูดจบ ปรมาจารย์ค้อนเหล็กก็ใช้เท้าของเขาทำลายแผนภาพและนำอีกสองคนออกไป

“หมายความว่ายังไง ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก? มีอสูรกายอาศัยอยู่ในป่านี้อย่างนั้นเหรอ?” เฉินผิงถามอย่างสับสน

“อาณาจักรนิรันดร์นั้นแตกต่างจากโลกมนุษย์ อาณาจักรแห่งนี้ประกอบไปด้วยสามเผ่าพันธุ์หลัก มนุษย์ อสูรกายและปีศาจ แต่ละเผ่าพันธุ์อาศัยอยู่ในดินแดนของตนเอง แม้ว่าความขัดแย้งจะปะทุขึ้นเป็นครั้งคราว แต่ทั้งสามเผ่าพันธุ์ก็ไม่เคยทำสงครามระหว่างกัน พวกเขามีข้อตกลงสันติภาพ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมอาณาจักรนิรันดร์จึงมีความปรองดองกันมานานหลายปี อย่างไรก็ตาม เป็นเวลากว่าสิบปีแล้วที่ฉันไม่ได้กลับมาที่นี่ ฉันไม่รู้ว่ามันมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง ดังนั้นเราควรรีบออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็นจะดีกว่า” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กอธิบายตำนานของอาณาจักรนิรันดร์พร้อมกับรีบวิ่งออกจากป่ากับคนทั้งสอง

หลังจากเวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่มีใครรู้ ในที่สุดทั้งสามคนก็ออกจากป่าและมาถึงเชิงเขาได้สำเร็จ

“เราอยู่ห่างจากยอดเขากระทิงมรกตไกลแค่ไหน ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก?” เฉินผิงถาม

“ฉันว่าไม่ไกลหรอกเหลือแค่สามหมื่นกว่ากิโลเมตรเท่านั้นเอง” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กตอบ

เฉินผิงและหูหม่าซือแทบเป็นลมเมื่อได้ยินเช่นนั้น สามหมื่นกว่ากิโลเมตร? มันไม่ไกลตรงไหนกันเนี่ย?