“อาณาจักรนิรันดร์นั้นมีขนาดใหญ่แค่ไหน ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก?” เฉินผิงเอ่ยถาม
ปรมาจารย์ค้อนเหล็กตอบว่า “ฉันเองก็ไม่ทราบขนาดที่แน่นอนหรอกนะ แต่น่าจะใหญ่กว่าโลกมนุษย์ประมาณร้อยเท่า”
ใหญ่กว่าร้อยเท่า? เฉินผิงและหูหม่าซือต่างตะลึง พวกเขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าอาณาจักรนิรันดร์จะมีขนาดที่ใหญ่โตเช่นนี้
แม้ว่าพวกเขาจะมีพลังมากพอที่จะทะยานไปในอากาศ แต่ก็ยังต้องใช้เวลาอีกนานในการไปถึงจุดหมาย
เมื่อปรมาจารย์ค้อนเหล็กสังเกตเห็นสีหน้าที่แสดงออกถึงความสับสนของพวกเขา เขาจึงชี้แจงว่า “หลายคนในอาณาจักรนิรันดร์รู้วิธีใช้อาคมเคลื่อนย้าย พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องอาศัยการเดินในการเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ นอกจากนี้ เราจะสามารถพบเจอกับยอดฝีมือได้ทั่วไปในอาณาจักรนี้ พวกเขาไม่ต้องการอาคมเคลื่อนย้ายเลยด้วยซ้ำ พวกเขาสามารถเคลื่อนย้ายร่างของตัวเองไปปรากฏอีกทีหนึ่งแม้จะห่างออกไปกว่าพันกิโลเมตรได้ในทันทีด้วยความคิดของพวกเขาเท่านั้น”
“มีเหตุผล ผู้คนในอาณาจักรนิรันดร์แทบจะเรียกได้ว่าเป็นอมตะ ดังนั้นเรื่องของระยะทางจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขา” หูหม่าซือให้ความเห็น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...