หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2450

“อาณาจักรนิรันดร์นั้นมีขนาดใหญ่แค่ไหน ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก?” เฉินผิงเอ่ยถาม

ปรมาจารย์ค้อนเหล็กตอบว่า “ฉันเองก็ไม่ทราบขนาดที่แน่นอนหรอกนะ แต่น่าจะใหญ่กว่าโลกมนุษย์ประมาณร้อยเท่า”

ใหญ่กว่าร้อยเท่า? เฉินผิงและหูหม่าซือต่างตะลึง พวกเขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าอาณาจักรนิรันดร์จะมีขนาดที่ใหญ่โตเช่นนี้

แม้ว่าพวกเขาจะมีพลังมากพอที่จะทะยานไปในอากาศ แต่ก็ยังต้องใช้เวลาอีกนานในการไปถึงจุดหมาย

เมื่อปรมาจารย์ค้อนเหล็กสังเกตเห็นสีหน้าที่แสดงออกถึงความสับสนของพวกเขา เขาจึงชี้แจงว่า “หลายคนในอาณาจักรนิรันดร์รู้วิธีใช้อาคมเคลื่อนย้าย พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องอาศัยการเดินในการเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ นอกจากนี้ เราจะสามารถพบเจอกับยอดฝีมือได้ทั่วไปในอาณาจักรนี้ พวกเขาไม่ต้องการอาคมเคลื่อนย้ายเลยด้วยซ้ำ พวกเขาสามารถเคลื่อนย้ายร่างของตัวเองไปปรากฏอีกทีหนึ่งแม้จะห่างออกไปกว่าพันกิโลเมตรได้ในทันทีด้วยความคิดของพวกเขาเท่านั้น”

“มีเหตุผล ผู้คนในอาณาจักรนิรันดร์แทบจะเรียกได้ว่าเป็นอมตะ ดังนั้นเรื่องของระยะทางจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขา” หูหม่าซือให้ความเห็น

ในสายตาของเขาแล้ว อาณาจักรนิรันดร์นั้นไม่แตกต่างจากอาณาจักรเซียน เพราะผู้อาศัยในอาณาจักรนิรันดร์นั้นแทบจะเป็นอมตะเช่นกัน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ปรมาจารย์ค้อนเหล็กก็ยิ้มออกมา “ผู้คนในอาณาจักรนิรันดร์นั้นไม่แตกต่างจากพลเมืองของโลกมนุษย์นักหรอก ไม่ใช่ทุกคนในอาณาจักรนิรันดร์ที่เป็นยอดฝีมือหรอกนะ สถานที่นี้เป็นเพียงอีกโลกหนึ่งในจักรวาลเท่านั้น ไม่มีผู้ที่เป็นอมตะในอาณาจักรนิรันดร์ ผู้ที่เป็นอมตะที่แท้จริงคือคนที่สามารถเดินทางข้ามเวลาและอวกาศได้อย่างอิสระ พวกเขาสามารถไปยังโลกใดก็ได้ที่พวกเขาต้องการ อาณาจักรนิรันดร์ไม่ได้มหัศจรรย์อย่างที่คุณทั้งสองจินตนาการหรอก”

คำพูดของเขาทำให้เฉินผิงตกตะลึงในทันที อาณาจักรนิรันดร์เป็นสถานที่ที่ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานจำนวนมากในอาณาจักรลับพยายามเข้าถึง ถึงกระนั้น ปรมาจารย์ค้อนเหล็กกลับบอกว่า อาณาจักรนิรันดร์นั้นไม่ได้แตกต่างไปจากโลกมนุษย์ จริงๆ แล้วมันเป็นเพียงสถานที่ธรรมดาอีกแห่งเท่านั้น ฉัน... ฉันไม่อยากเชื่อเลย เท่าที่ฉันรู้ อาณาจักรนิรันดร์ควรจะแตกต่างออกไป ยังไงแล้วปีศาจที่มีทรงพลังเหล่านั้นล้วนมีต้นกำเนิดมาจากอาณาจักรนิรันดร์แห่งนี้

แทนที่จะให้คำอธิบายเพิ่มเติม ปรมาจารย์ค้อนเหล็กนำทางเฉินผิงและหูหม่าซือไปยังจุดหมายปลายทางต่อ ในขณะที่ทั้งสามคนเตรียมพร้อมที่จะจากไป พวกเขาก็ได้ยินเสียงคำรามของสัตว์ร้าย

ทั้งสามคนหันไปตามเสียงทันทีและเห็นสัตว์ร้ายตัวหนึ่งวิ่งออกมาจากป่าไล่ตามหญิงสาวที่ร่างกายโชกเลือด หญิงสาวคนนั้นดูเหมือนจะมีอายุประมาณสิบแปดปี หน้าผากของเธอปกคลุมไปด้วยเหงื่อชุ่มขณะที่เธอกำลังวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด

มันกระโจนเข้าใส่เธอพร้อมส่งเสียงคำราม

เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนไม่ยอมช่วยเธอ หญิงสาวจึงกัดฟันและฟาดฟันไปที่สัตว์ร้ายด้วยดาบหักของเธอ

สัตว์ประหลาดที่น่ากลัวหลบเลี่ยงการโจมตีและตบเธอด้วยอุ้งเท้าอันใหญ่โตของมัน

เป็นอีกครั้งที่สัตว์ร้ายกระโจนเข้าใส่เธอ เมื่อตระหนักถึงความตายที่ใกล้เข้ามาด้วยความสิ้นหวัง เธอจึงหลับตาอย่างช่วยไม่ได้และรอคอยจุดจบของเธอ

เมื่อสัตว์ร้ายอ้าปาก กลิ่นคาวเลือดก็พุ่งออกมา ส่งผลให้หญิงสาวต้องอาเจียนออกมา