หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2455

เส้นใยรัศมีพลังที่แตกต่างจากพลังวิญญาณที่ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนอื่นๆ ปล่อยออกมา มันมีความคล้ายคลึงกับสุดยอดแห่งพลังของเฉินผิง

เฉินผิงกำลังนั่งพักผ่อนอยู่บนพื้นภายในบ้านหิน เมื่อเขาตรวจพบรัศมีพลังดังกล่าว เขาก็รีบลุกขึ้นยืนทันที

ในขณะเดียวกัน หูหม่าซือและปรมาจารย์ค้อนเหล็กก็สัมผัสได้ถึงรัศมีพลังที่มาจากภายนอกเช่นกัน

“คิดไว้แล้วว่าจะต้องมียอดฝีมืออยู่ในหมู่บ้านบนภูเขาเล็กๆ แห่งนี้...” หูหม่าซือกล่าว

เฉินผิงตกใจรีบวิ่งออกจากบ้านหิน เขาสามารถเดินผ่านออกมาได้อย่างง่ายดายราวกับว่าไม่มีวงแหวนอาคมที่วางไว้ที่นอกอาคาร

อาหลี่และหยุ่นเอ๋อร์รู้สึกงุนงงที่เห็นเฉินผิงเดินออกจากบ้านหินโดยที่วงแหวนอาคมนั้นไม่ได้ขัดขวางเขาแต่อย่างใด

หูหม่าซือและปรมาจารย์ค้อนเหล็กเองก็เดินออกจากอาคารเช่นกัน ชั่วเวลานั้น อาหลี่ได่แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ รู้สึกกระอักกระอ่วนและไม่รู้จะพูดอะไรดี

เขาคิดว่าวงแหวนอาคมที่วางไว้รอบบ้านหินจะสามารถกักขังกลุ่มของเฉินผิงได้ แต่เขาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อวงแหวนอาคมเหล่านั้นไม่มีผลกับคนทั้งสามแม้แต่น้อย

แม้จะมองไม่เห็น แต่เหล่าโปก็สามารถบอกได้ว่าเฉินผิงและอีกสองคนสามารถเดินออกจากบ้านหินได้สำเร็จ คิ้วของเธอขมวดแน่นพร้อมกับสีหน้าที่บูดบึ้งของเธอ

หลังจากส่งรัศมีพลังเข้าไปในบ้าน เธอก็ตระหนักว่าชายสามคนที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นแข็งแกร่งกว่าที่เธอจินตนาการไว้มากเพียงใด

เหล่าโปปกป้องหยุ่นเอ๋อร์ที่อยู่ข้างหลังเธอและถามว่า “พวกคุณทั้งสามคนเป็นร่างเซียนแล้ว ทำไมคุณถึงสนใจหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้อีก?”

ครู่ต่อมา เฉินผิงดึงรัศมีและปราณสัมผัสของเขากลับคืน จากนั้น เขาก็มองไปที่หญิงชราตาบอดตรงหน้าโดยไม่พูดอะไร ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วว่าหญิงชราคนนี้คือผู้ฝึกฝนวิชามาร เธอเป็นปีศาจ ไม่ใช่มนุษย์! สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือทำไมเธอถึงอาศัยอยู่ในหมู่บ้านบนภูเขาเล็กๆ ร่วมกับมนุษย์คนอื่นๆ อืม ดูเหมือนว่าหญิงชราคนนี้จะคอยปกป้องหยุ่นเอ๋อร์หญิงสาวที่เราช่วยชีวิตไว้ ที่ฉันเห็นเธอกลับเป็นฝ่ายที่ปกป้องหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังแทน และมันก็ไม่น่าจะเป็นการเล่นละครตบตา

เฉินผิงไม่คาดคิดมาก่อนว่าหญิงชราจะเป็นคนพูดตรงๆ เช่นนี้ เขาผงะเล็กน้อยก่อนจะหันไปยังทางออกของหมู่บ้านหิน เนื่องจากเธอไม่ต้อนรับเราที่นี่ เราจึงไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ นอกจากนี้ เราไม่ได้ต้องการอะไรจากหมู่บ้านหิน เราถูกพามาที่นี่โดยไม่ได้ตั้งใจ

ในขณะเดียวกัน หยุ่นเอ๋อร์ก็แอบหนีออกมาเมื่อคุณยายของเธอไม่รู้ตัวและไล่ตามกลุ่มของเฉินผิงไป

"รอเดี๋ยว!" หยุ่นเอ๋อร์ตะโกนขณะที่เธอวิ่งตามพวกเขา

เฉินผิงหันหลังกลับไปและจ้องมองใบหน้าที่แดงก่ำพร้อมกับลมหายใจที่เหนื่อยหอบ เขาถามว่า “มีอะไรเหรอ คุณหยุ่นเอ๋อร์? คุณต้องการอะไรอีกอย่างนั้นเหรอ?”

หยุ่นเอ๋อร์พูดด้วยท่าทีที่ค่อนข้างเขินอายว่า “คุณยายของฉันไม่ชอบคนแปลกหน้า ดังนั้นโปรดอย่าถือสากับคำพูดของเธอเลยนะ คุณช่วยฉันไว้ แต่ฉันยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร”

“ผมชื่อเฉินผิง” เฉินผิงยิ้มกว้าง