หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2456

“เฉินผิง?” หยุ่นเอ๋อร์พึมพำก่อนจะถามว่า “คุณมาจากไหน เฉินผิง? คุณเก่งมากเลย”

“ผม—” เฉินผิงอ้าปาก แต่ชั่วขณะหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าควรตอบคำถามนี้อย่างไร ไม่ใช่ว่าฉันสามารถบอกเธอได้ว่าฉันมาจากโลกมนุษย์ ท้ายที่สุด เธออาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโลกที่ว่านั้นคืออะไรหรือว่าอยู่ที่ไหน

“ผมเป็นคนจากยอดเขากระทิงมรกต” เขาตอบไปโดยนึกถึงที่ตั้งของสำนักหลอมเซียน

“ยอดเขากระทิงมรกต?” ดวงตาของหยุ่นเอ๋อร์เบิกกว้างด้วยความตกใจ “สถานที่นั้นอยู่ไกลมากๆ ฉันไม่คิดเลยว่าพวกคุณจะมาจากที่นั่น มันคงจะเป็นการเดินทางที่ยาวนานมากเลยกว่าที่พวกคุณจะไปถึงจุดหมายปลายทาง ฉันมีเนื้อสัตว์ป่าติดตัวมาด้วย รับมันไว้เถอะ คุณสามารถใช้มันเพื่อเติมพลังงานระหว่างเดินทาง”

เมื่อเธอพูดจบ เธอก็ยื่นถุงที่เต็มไปด้วยเนื้อสัตว์หั่นเป็นชิ้นให้พวกเขา

เนื้อสัตว์นั้นค่อนข้างไร้ประโยชน์สำหรับเฉินผิงและคนอื่นๆ อย่างไรก็ตาม มันเป็นของที่มีค่ามากสำหรับหยุ่นเอ๋อร์ เพราะเธอสามารถขายสิ่งเหล่านั้นเพื่อแลกเป็นเงินได้

เมื่อพิจารณาว่าเธอเต็มใจมอบสิ่งของล้ำค่าเช่นนี้ให้เฉินผิง เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เห็นคุณค่าของผู้อื่นและไม่ใช่คนโลภ

เช่นนั้นแล้วอาจกล่าวได้ว่า ไม่ใช่มนุษย์ทุกคนในอาณาจักรนิรันดร์นี้จะเห็นแก่ตัว

เฉินผิง รับถุงเนื้อและเก็บไว้ในแหวนเก็บของของเขา จากนั้น เขาก็ดึงจี้หยกออกมาและอัดพลังมังกรและหงส์เพลิงลงไปเล็กน้อย

หลังจากนั้น เขาก็ยื่นจี้หยกให้หยุ่นเอ๋อร์ “ผมจะให้จี้หยกนี้เป็นของขวัญกับคุณ คุณหยุ่นเอ๋อร์ ถ้าคุณสวมใส่สิ่งนี้ไว้ คุณจะพบว่าการล่าอสูรร้ายในอนาคตจะง่ายขึ้น”

พลังของมังกรและหงส์เพลิงที่เขาอัดลงไปในจี้ก่อนหน้านี้มีความแข็งแกร่งและเต็มไปด้วยรัศมีของสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้น หากสัตว์อสูรที่เธอเผชิญหน้าในอนาคตมีระดับไม่สูงเกินไป พวกมันคงไม่กล้าเข้าใกล้เมื่อเธอสวมจี้

แม้ว่าเธอจะพยายามปฏิเสธของขวัญชิ้นนั้น แต่สุดท้ายเธอก็ยอมรับมัน

หลังจากบอกลาหยุ่นเอ๋อร์แล้ว เฉินผิงและคนทั้งสองก็เดินทางต่อไปยังทะเลสาบชำระดาบ สำหรับหมู่บ้านหินนั้น เฉินผิงไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนักและมองว่าเป็นเพียงอุปสรรคอันเล็กน้อยเท่านั้น

ปรมาจารย์ค้อนเหล็กถึงกับน้ำตาไหลออกมาขณะที่เขาจ้องมองที่บ้านของเขา เป็นเวลากว่าทศวรรษแล้วที่ฉันไม่ได้เห็นสถานที่อันคุ้นเคยแห่งนี้

ขณะที่ปรมาจารย์ค้อนเหล็กจ้องไปยังภาพที่เห็นตรงหน้า เขาก็ทรุดตัวลงคุกเข่าและเริ่มสะอื้นไห้

เฉินผิงและหูหม่าซือยังคงนิ่งเงียบในขณะที่มองดูปรมาจารย์ค้อนเหล็กร้องไห้

ท้ายที่สุด ใครจะสามารถระงับความเศร้าโศกของพวกเขาเมื่อพวกเขาเห็นสำนักของตนพังพินาศ?

ปรมาจารย์ค้อนเหล็กร้องไห้อยู่พักใหญ่ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกแล้วพาอีกสองคนเข้าไปข้างใน

ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงทะเลสาบลึกที่เย็นยะเยือก

แม้ว่าจะไม่ได้รับการดูแลมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว แต่น้ำในทะเลสาบก็ยังคงใสสะอาดปราศจากสิ่งเจือปนใดๆ