หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2457

หูหม่าซือจ้องมองไปยังน้ำใสสะอาดของทะเลสาบ อดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงเพื่อล้างหน้า ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะล้างสิ่งสกปรกทั้งหมดจากสองสามวันที่ผ่านมา

“ไม่นะ อย่า!” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กร้องออกมาเมื่อเห็นว่าหูหม่าซือกำลังจะทำอะไร

น่าเสียดายที่มันสายเกินไปซะแล้ว หูหม่าซือจุ่มมือทั้งสองข้างลงในทะเลสาบ ทันทีที่เขาสัมผัสกับน้ำ รัศมีพลังก็เสียดแทงก็พุ่งออกมาจากน้ำทันที

พวกมันดูเหมือนกับดาบที่แหลมคม พวกมันพุ่งไปในทิศทางของหูหม่าซืออย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง โชคดีที่หูหม่าซือไหวตัวทันเมื่อได้ยินคำเตือนของปรมาจารย์ค้อนเหล็ก ขณะที่รัศมีพลังอันทะลุทะลวงกำลังจะโจมตีเขา เขาก็กระโดดถอยหลังและกลิ้งไปบนพื้น หลบเลี่ยงการโจมตีได้ทันท่วงที

หูหม่าซือที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นลุกขึ้นยืนและเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา “เหตุใดทะเลสาบจึงเปล่งรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวออกมาเช่นนี้? ผมเกือบจะถูกมันฆ่าซะแล้ว”

"หูหม่าซือ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” เฉินผิงถามอย่างร้อนรน

“ผมไม่เป็นไร” หูหม่าซือพยักหน้าตอบ

เฉินผิงหันไปหาปรมาจารย์ค้อนเหล็กและถามว่า “นั่นอะไรครับ ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก”

ปรมาจารย์ค้อนเหล็กอธิบายว่า “นี่คือทะเลสาบชำระดาบ หลังจากล้างและขัดเกลาดาบวิเศษมาหลายปี มันก็ได้สะสมพลังดาบจำนวนมาก เมื่อเวลาผ่านไปพลังงานเหล่านี้พัฒนาเป็นดาบวิญญาณที่คอยปกป้องทะเลสาบและไม่ให้ใครแตะต้อง”

"อะไรนะ? คุณเพิ่งบอกว่าทะเลสาบมีวิญญาณดาบอยู่ในนั้นอย่างนั้นเหรอ? พวกมันอยู่ที่ไหน? ทำไมผมไม่เห็นพวกมันเลย”

หูหม่าซือที่กำลังตกใจเริ่มมองลงไปในทะเลสาบแต่กลับไม่เห็นวิญญาณดาบเลย

เฉินผิงเองก็อยากรู้อยากเห็นไม่แพ้กัน เขามองดูทะเลสาบอย่างระมัดระวัง แม้ว่าผิวน้ำจะใสสะอาด แต่ก็สามารถมองเห็นได้ลึกลงไปเพียงไม่กี่เมตร นอกจากนั้นยังมีชั้นสีขาวขุ่นที่บดบังจนมองไม่เห็นพื้นล่าง

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงสามารถสัมผัสได้ถึงลำแสงอันแหลมคมของพลังดาบที่เคลื่อนผ่านน้ำอย่างชัดเจน ราวกับเป็นปลาที่ว่ายอยู่ในนั้น ถ้ามีใครกระโดดลงไปในทะเลสาบโดยไม่รู้ตัว คนๆ นั้นจะถูกพลังดาบฟาดฟันจนตายทันที

“ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก เราจะทำยังไงต่อดีครับ? คุณมีความคิดอะไรมั้ย” เฉินผิงถาม

“ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก เกิดอะไรขึ้น? กระบี่ของผมอยู่ที่ไหน” เฉินผิงถามอย่างกระวนกระวายเมื่อเห็นสีหน้าของ ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก

“มะ-มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? สิ่งนี้ไม่ควรเกิดขึ้น”

ปรมาจารย์ค้อนเหล็กที่กำลังตื่นตระหนกเริ่มร่ายคาถาและยิงลำแสงสีทองเข้าไปในทะเลสาบชำระดาบอีกครั้ง

ทว่าทะเลสาบยังคงเงียบสงบและไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แม้แต่กระบี่พิฆาตมังกรก็มองไม่เห็น

ไม่ว่าปรมาจารย์ค้อนเหล็กจะร่ายคาถาที่รุนแรงแค่ไหน ก็ไม่เกิดการเคลื่อนไหวใดๆ จากทะเลสาบชำระดาบ ช่างตีเหล็กเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

เฉินผิงซึ่งกำลังเป็นกังวลพอๆ กัน เขารู้สึกได้ว่าเม็ดเหงื่อกำลังไหลที่หน้าผาก ถึงตอนนี้ เขาผูกพันกับกระบี่พิฆาตมังกรมากจนรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของเขาเอง หากมันจะต้องหายไปเช่นนั้น เขาคงไม่มีทางที่จะยอมรับได้