หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2464

“ฉันจะพลาดโอกาสดีๆ แบบนี้ไปไม่ได้”

ด้วยเหตุนี้ เฉินผิงจึงนั่งขัดสมาธิลงตรงกลางวงแหวนอาคม

เขารวมตัวเองเข้ากับกระบี่พิฆาตมังกรและดูดซับพลังดาบที่รวมตัวกันล้อมรอบเขา

พลังดาบทั้งหมดถูกดูดเข้าไปในวงแหวนอาคมก่อนที่จะเข้าสู่ร่างกายของเฉินผิง

ผู้อาวุโสดาบต้องพบกับความประหลาดใจ เมื่อเขาลงมาถึงส่วนลึกของทะเลสาบในที่สุด ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าของเขาคือกลุ่มของวงแหวนอาคมขนาดมหึมาที่กำลังแผ่รัศมีเรืองรอง ดูดซับพลังดาบที่มีอยู่ในทะเลสาบอย่างตะกละตะกลาม

ในฐานะที่ผู้อาวุโสดาบก็เป็นร่างที่เกิดจากการสำแดงของพลังดาบ ร่างของเขาจึง สั่นสะท้านเช่นกัน เขาได้ถูกแรงดึงดูดของวงแหวนอาคมดึงเข้าไป

เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต้านทานแรงดูดที่เกิดจากวงแหวนอาคม หากเขายอมจำนนและถูกดึงเข้าไปอยู่ในเงื้อมมือของมัน ร่างกายและจิตใจของเขาก็จะหายไป เขาจะถูกแปรสภาพเป็นกระแสแห่งพลังดาบจำนวนนับไม่ถ้วนที่จะดูดซับเข้าไปในตัวของเฉินผิง

ผู้อาวุโสดาบสามารถหลุดพ้นจากแรงดึงดูดของวงแหวนอาคมได้ด้วยความพยายามอย่างเต็มที่ ความรู้สึกสิ้นหวังลึกล้ำกลืนกินเขา เขามองดูชะตากรรมที่ไม่อาจหยุดยั้งได้ซึ่งเกิดขึ้นจากพลังดาบจำนวนนับไม่ถ้วนที่ถูกดึงออกไป ท้ายที่สุด การดำรงอยู่ของเขาขึ้นอยู่กับกระแสของพลังดาบเหล่านั้น หากพวกมันหายไป ทะเลสาบซึ่งมีชื่อเสียงและความสามารถในการชำระดาบก็จะสูญเสียพลังไป ร่างกายของผู้อาวุโสดาบเองก็จะค่อยๆ จางหายไปเช่นกัน เพราะเขาเป็นเพียงวิญญาณที่เกิดจากพลังดาบเท่านั้น

ดวงตาของเฉินผิงยังคงปิดสนิท เขาไม่รู้ว่าในหัวของผู้อาวุโสดาบกำลังคิดอะไรอยู่ เขามุ่งเน้นไปที่การดูดซับพลังดาบจำนวนมหาศาลภายในทะเลสาบชำระล้างดาบ

ในขณะนั้น กระบี่พิฆาตมังกรเริ่มเปล่งเสียงร้องอื้ออึงดังก้อง พร้อมกับการสั่นสะเทือนภายในใจกลางของวงแหวนอาคม

ทันใดนั้น ก็ปรากฏแสงเปล่งประกายออกมาภายในอาคม แสงนั้นมีสีทองที่คล้ายกับดวงอาทิตย์

แสงสีทองประกายลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าก่อนจะพุ่งกลับสู่พื้นโลกด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อ

ตู้ม!

ขณะที่เฉินผิงกำด้ามกระบี่พิฆาตมังกรไว้แน่น เขาสามารถรับรู้ได้ถึงพลังดาบอันรุนแรงที่ไหลเวียนผ่านแกนกลางของมันได้อย่างชัดเจน

ทันใดนั้น ปรมาจารย์ค้อนเหล็กก็เดินเข้ามาหาเฉินผิง สายตาของเขาลุกวาวขณะที่เขาถามว่า “เฉินผิง ฉันขอเสี้ยวแก่นน้ำพี้ในมือคุณได้มั้ย?”

ผู้อาวุโสดาบเองเข้ามาใกล้เฉินผิงเช่นกัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นขณะที่เขาจับจ้องไปที่เสี้ยวแก่นน้ำพี้ “ฉันประหลาดใจที่เสี้ยวแก่นน้ำพี้ถูกซ่อนอยู่ในส่วนลึกของทะเลสาบชำระดาบ แม้ว่าฉันจะเป็นผู้ปกครองมันมาหลายปี แต่ฉันก็ไม่เคยรู้ว่ามีมันอยู่ที่นั่น ด้วยเสี้ยวแก่นน้ำพี้นี้ สำนักหลอมเซียนจะสามารถกลับคืนสู่ความรุ่งเรืองและความสง่างามดั่งเช่นในอดีตได้!”

สีหน้าของเฉินผิงแปรเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจเมื่อเขามองไปยังปรมาจารย์ค้อนเหล็กและผู้อาวุโสดาบ “เสี้ยวแก่นน้ำพี้คืออะไรกันแน่? คัมภีร์นี้มีวิชาการตีเหล็กเพียงบางส่วนเท่านั้น มันมีความสำคัญขนาดนั้นเลยหรือ?”

“เฉินผิง เสี้ยวแก่นน้ำพี้นี้เป็นสมบัติอันล้ำค่าของสำนักหลอมเซียน เหตุผลทั้งหมดที่เจ้าสำนักของเราถูกศัตรูลักพาตัวไปก็เพราะพวกเขาอยากได้ของสิ่งนี้!” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กเปิดเผยภูมิหลังทางประวัติศาสตร์และความสำคัญอันยิ่งใหญ่ของเสี้ยวแก่นน้ำพี้ต่อเฉินผิง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงจึงโยนเสี้ยวแก่นน้ำพี้ให้กับปรมาจารย์ค้อนเหล็ก “เนื่องจากมันเป็นสมบัติล้ำค่าของสำนักหลอมเซียน คุณเอามันคืนไปเถอะ ถึงยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์กับผมอยู่ดี”