หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2476

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงกำลังยุ่งง่วนกับการฝึกบำเพ็ญฌานในอาณาจักรนิรันดร์โดยใช้จิตวิสุทธิเพื่อซึมซับพลังจากหินหลินฮุ่ยทองคำ

เวลาสองสัปดาห์ผ่านไปเพียงชั่วพริบตา เฉินผิงก็ซึมซับพลังหยาดหยดสุดท้ายในหินหลินฮุ่ยทองคำจนหมดเกลี้ยง

หินหลินฮุ่ยทองคำที่แต่เดิมงดงามและสว่างไสวกลับหม่นแสงราวกับก้อนหินธรรมดาๆ

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงฟื้นตื่นจากการฝึกบำเพ็ญฌานแล้ว หูหม่าซือก็รีบเอ่ยถามขึ้นมาว่า “เฉินผิง ตอนนี้คุณบำเพ็ญฌานถึงขั้นไหนแล้วงั้นรึ? ผมรู้สึกว่ารัศมีพลังของคุณเปลี่ยนไปหลายเท่าตัวเลย”

เฉินผิงถอนหายใจแรงๆ แล้วสัมผัสได้ถึงพลังที่กำลังปั่นป่วนอยู่ภายในร่างกายของตนเอง ดวงตาของเขาเป็นประกายพลางตอบด้วยความตื่นเต้นว่า “ตอนนี้ผมอยู่ระดับผู้จำแลงขั้นหก ถ้าหากผมได้หินหลินฮุ่ยทองคำมาอีกสักก้อน ผมก็อาจจะกลายเป็นผู้จำแลงขั้นสูงสุดหรือไม่ก็บรรลุระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานก็ได้นะ!”

เมื่อหูหม่าซือได้ยินเช่นนั้นก็เม้มปาก “ร่างกายของคุณมันวิปริตเกินไปแล้ว หินหลินฮุ่ยทองคำเต็มไปด้วยพลังปริมาณมหาศาล แต่คุณเพิ่งจะเลื่อนระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานได้แค่นิดเดียวเอง ผมสงสัยว่าคุณต้องใช้ทรัพยากรเยอะขนาดไหนกันถึงจะบรรลุถึงระดับผู้ทุกข์ยากจนกลายเป็นเซียนน่ะ ผมคิดว่าคุณน่าจะต้องการทรัพยากรมากกว่าสิ่งที่ทั่วทั้งอาณาจักรนิรันดร์จะสามารถเสนอให้ได้”

หูหม่าซือรู้สึกตกตะลึงที่ได้ล่วงรู้ปริมาณของทรัพยากรที่เฉินผิงต้องการ หากตัดสินจากความก้าวหน้าของระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานในยามนี้ของเขา ฉันแน่ใจว่าวันหน้าเขาน่าจะต้องการทรัพยากรที่มากยิ่งขึ้นไปอีก กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ อาณาจักรนิรันดร์ไม่เพียงพอสำหรับเขาอีกต่อไปแล้ว!