หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2476

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงกำลังยุ่งง่วนกับการฝึกบำเพ็ญฌานในอาณาจักรนิรันดร์โดยใช้จิตวิสุทธิเพื่อซึมซับพลังจากหินหลินฮุ่ยทองคำ

เวลาสองสัปดาห์ผ่านไปเพียงชั่วพริบตา เฉินผิงก็ซึมซับพลังหยาดหยดสุดท้ายในหินหลินฮุ่ยทองคำจนหมดเกลี้ยง

หินหลินฮุ่ยทองคำที่แต่เดิมงดงามและสว่างไสวกลับหม่นแสงราวกับก้อนหินธรรมดาๆ

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงฟื้นตื่นจากการฝึกบำเพ็ญฌานแล้ว หูหม่าซือก็รีบเอ่ยถามขึ้นมาว่า “เฉินผิง ตอนนี้คุณบำเพ็ญฌานถึงขั้นไหนแล้วงั้นรึ? ผมรู้สึกว่ารัศมีพลังของคุณเปลี่ยนไปหลายเท่าตัวเลย”

เฉินผิงถอนหายใจแรงๆ แล้วสัมผัสได้ถึงพลังที่กำลังปั่นป่วนอยู่ภายในร่างกายของตนเอง ดวงตาของเขาเป็นประกายพลางตอบด้วยความตื่นเต้นว่า “ตอนนี้ผมอยู่ระดับผู้จำแลงขั้นหก ถ้าหากผมได้หินหลินฮุ่ยทองคำมาอีกสักก้อน ผมก็อาจจะกลายเป็นผู้จำแลงขั้นสูงสุดหรือไม่ก็บรรลุระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานก็ได้นะ!”

เมื่อหูหม่าซือได้ยินเช่นนั้นก็เม้มปาก “ร่างกายของคุณมันวิปริตเกินไปแล้ว หินหลินฮุ่ยทองคำเต็มไปด้วยพลังปริมาณมหาศาล แต่คุณเพิ่งจะเลื่อนระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานได้แค่นิดเดียวเอง ผมสงสัยว่าคุณต้องใช้ทรัพยากรเยอะขนาดไหนกันถึงจะบรรลุถึงระดับผู้ทุกข์ยากจนกลายเป็นเซียนน่ะ ผมคิดว่าคุณน่าจะต้องการทรัพยากรมากกว่าสิ่งที่ทั่วทั้งอาณาจักรนิรันดร์จะสามารถเสนอให้ได้”

หูหม่าซือรู้สึกตกตะลึงที่ได้ล่วงรู้ปริมาณของทรัพยากรที่เฉินผิงต้องการ หากตัดสินจากความก้าวหน้าของระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานในยามนี้ของเขา ฉันแน่ใจว่าวันหน้าเขาน่าจะต้องการทรัพยากรที่มากยิ่งขึ้นไปอีก กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ อาณาจักรนิรันดร์ไม่เพียงพอสำหรับเขาอีกต่อไปแล้ว!

“ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงต้องการทรัพยากรในการฝึกบำเพ็ญฌานมากมายกว่าคนอื่น บางทีท่าผนึกมือของผมก็อาจจะเป็นสาเหตุก็ได้ ตอนนี้ผมอยู่ระดับผู้จำแลงขั้นหก ผมสงสัยว่าสุดท้ายแล้วผมจะสามารถใช้ระฆังมังกรได้หรือเปล่า!” เฉินผิงอยากจะรู้ว่าตนเองจะควบคุมระฆังมังกรได้สักแค่ไหน ถ้าหากฉันสามารถควบคุมระฆังมังกรได้ดั่งใจปรารถนา มันก็น่าจะเป็นไพ่ตายของฉันและเป็นหนทางเพื่อปกป้องตัวเองด้วย!

ตอนที่เฉินผิงกำลังจะหยิบระฆังมังกรออกมาทดสอบดู หูหม่าซือก็รีบห้ามเขาไว้แล้วเอ่ยเตือนว่า “ห้ามเอามันออกมาทดสอบที่นี่เชียวนะ! ถ้าคุณทำแบบนั้นล่ะก็พลังจะกระจายไปทั่วและดึงดูดความสนใจของบรรดาตระกูลที่มีชื่อเสียงในอาณาจักรนิรันดร์ หากเป็นเช่นนั้น พวกเราคงไม่สามารถจากไปได้แน่! เอาไปทดสอบในโลกมนุษย์ดีกว่าไหม? ยังไงซะคุณก็ไม่ได้ถูกพันธนาการด้วยกฎแห่งธรรมชาตินี่นา”

เฉินผิงคิดว่าคำพูดเหล่านั้นมีเหตุผล ดังนั้นเขาจึงปัดความคิดนั้นทิ้งไป

หลังจากนั้นเฉินผิงก็รีบควักเอาคันธนูศักดิ์สิทธิ์จากแหวนเก็บของ เฉินผิงประทับมือลงบนสายธนูแล้วออกแรงง้างคันธนูสุดแรง

ทันใดนั้นพลังทุกรูปแบบก็เริ่มมารวมตัวกันอยู่บนสายธนู ไม่นานก็ปรากฎลูกธนูสีทอง

หวือ!

หลังจากเฉินผิงกับหูหม่าซือกระโจนลงไปในหลุมดำแล้ว หลุมดำก็ค่อยๆ อันตรธานหายไป

หลังจากที่เฉินผิงกับหูหม่าซือหายวับไปไม่นาน ผู้เฒ่าผมหงอกขาวก็เพิ่งจะมาถึงสถานที่ดังกล่าวมาพร้อมกับเด็กชายหญิงที่แต่งชุดนักบวช

“อาจารย์ ท่านพาพวกเรามาที่นี่กันทำไม? พวกเราควรจะไปที่อารามเบญจอดุลย์ไม่ใช่เหรอคะ?” นักบวชหญิงถามด้วยความสับสน

ผู้เฒ่าผมหงอกขาวตรวจสอบสิ่งรอบข้างแล้วขมวดคิ้ว “นี่มันค่อนข้างประหลาดนักเชียว... อาจารย์คิดว่าสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังของคันธนูศักดิ์สิทธิ์ หรือว่าอาจารย์จะเข้าใจผิดไปกันนะ?”

เมื่อพูดจบผู้เฒ่าก็โบกไม้เท้าแล้วพวกเขาทั้งสามคนก็หายไปกลางอากาศ