ตอนที่เฉินผิงกลับมาที่สำนักมังกร ท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว
ด้วยเหตุนี้ เมื่อเขาเห็นหลงต้าเฉียวรอเขาอยู่ตรงประตูก็ให้รู้สึกประหลาดใจ
“แม่ครับ ทำไมแม่ถึงมายืนอยู่ตรงนี้...” เขาเอ่ยก่อนจะช่วยประคองหลังเธอกลับเข้าห้องทันที
“แม่เกรงว่าวันนี้ลูกจะไม่กลับบ้าน ... ถ้าเป็นแบบนั้นแม่ก็จะได้ตัดขาดกับลูกเสียเลย!”
“แม่ครับ ทำไมผมจะไม่กลับมาล่ะ? ผมรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับแม่เสมอนะครับ” เฉินผิงรับรอง
“เช่นนั้นก็ดี หรูเสว่และคนอื่นๆ อยู่ในห้องข้างประตู พวกเธออาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ทุกคนกำลังรอลูกอยู่นะ” หลงต้าเฉียวตอบ “อ้อจริงสิ อย่าแม้แต่จะคิดหลอกแม่เชียวล่ะ แม่จะฟังอยู่ตรงนี้แหละ!”
เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจด้วยความอับจนหนทาง “แม่ครับ ผมยุ่งมาทั้งวันและยังไม่ได้กินอะไรเลยด้วยซ้ำไป อย่างน้อยๆ ก็ให้ผมได้กินอาหารก่อนได้ไหม? ไม่งั้นผมจะมีเรี่ยวแรงได้ยังไงกัน?”
ไม่กี่วินาทีต่อมา จี้หรูเสว่ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมอาหารค่ำสุดหรู
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...