หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2482

อวี๋เชียนไม่ได้ปกปิดอะไร เขาบอกเล่าสถานการณ์ทั้งหมดให้เฉินผิงฟัง รวมไปถึงส่วนที่หนิงจื้อสังเวยเหล่าศิษย์ในอาณาจักรลับเพื่อเพิ่มระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของตนเองด้วย

แม้ว่าเฉินผิงจะเตรียมใจเผื่อในกรณีเลวร้ายที่สุดมาแล้ว แต่เมื่อได้ยินเรื่องที่หนิงจื้อใช้เหล่าศิษย์ของอาณาจักรลับเป็นทรัพยากร แล้วในแต่ละวันก็ดูดพลังของพวกเขาหลายสิบคน เขาก็ยังคงตกตะลึง

“เอาล่ะ ในฐานที่เป็นจารชนผ้าคลุมม่วงแห่งสำนักใจทมิฬ ย่อมเป็นธรรมดาที่คุณจะต้องดูแลรับผิดชอบและรับใช้สำนัก นั่นไม่ใช่เรื่องที่คุณควรจะเตรียมตัวเอาไว้หรอกหรือ?” เฉินผิงแสดงความคิดเห็น

“สิ่งที่พวกเรามีต่อสำนักใจทมิฬคือความสัมพันธ์เชิงความร่วมมือเท่านั้น จิตมารโหมวหลิงเคยสัญญาว่าเมื่อฟื้นฟูพลังวิญญาณแล้วก็จะมอบโลกมนุษย์ให้แก่พวกเรา” อวี๋เชียนอธิบาย “พวกเราติดแหง็กอยู่ในอาณาจักรลับมาหลายปีและความเร็วในการฝึกบำเพ็ญฌานของพวกเรากำลังลดลงเรื่อยๆ ขืนพวกเรายังอยู่ที่นั่นต่อไป ผมสงสัยว่าพวกเราคงได้กลายสภาพเป็นอาณาจักรนิรันดร์แน่ๆ อย่างที่คุณรู้นั่นแหละ ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนต่างปรารถนาที่จะกลายเป็นเซียน นั่นคือสาเหตุที่ทำให้พวกเราตกลงเข้าร่วมสำนักใจทมิฬ! แต่กลับเห็นได้ชัดว่าสำนักใจทมิฬเพียงแค่ใช้พวกเราเป็นเครื่องจักรสังหาร แม้แต่ยามที่พิธีฟื้นฟูพลังวิญญาณทำงานและฟื้นฟูพลังวิญญาณในโลกมนุษย์ ผมเกรงว่าจะไม่มีสถานที่ให้พวกเราอยู่ในอาณาจักรใดๆ อีกต่อไปแล้ว นั่นคือสาเหตุที่ทำให้พวกเราอยากร่วมมือกับคุณยังไงล่ะ พวกเราหวังที่จะช่วยคนในตระกูลของเรา ขัดขวางการฟื้นฟูพลังวิญญาณและทำลายสำนักใจทมิฬให้สิ้นซาก พวกเรายอมติดแหง็กอยู่ในอาณาจักรลับไปชั่วชีวิตดีกว่าปล่อยให้เหล่าศิษย์และคนที่เรารักหายไปเรื่อยๆ...”

หลังจากเฉินผิงได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ “อาณาจักรนิรันดร์ไม่ได้สมบูรณ์แบบอย่างที่คุณคิดหรอก สถานที่แห่งนั้นโหดร้ายยิ่งกว่าโลกมนุษย์เสียอีก”

“โอ? คุณเคยไปที่อาณาจักรนิรันดร์มาแล้วเหรอ?” อวี๋เชียนถามพลางมองมาที่ชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ

เฉินผิงผงกศีรษะ “ผมเพิ่งจะกลับมาจากที่นั่น...”

อวี๋เชียนเงียบงันไปสักพัก โอ้พระเจ้าช่วย พวกเราพยายามกันมาชั่วชีวิตเพื่อไปที่อาณาจักรนิรันดร์ แต่พวกเราก็ไม่เคยทำสำเร็จเลย ในทางกลับกัน เฉินผิงอายุยังน้อยและไม่ได้มีระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานสูงที่สุด แต่เขาสามารถเดินทางไปกลับอาณาจักรนิรันดร์มาแล้ว! เปรียบได้กับโจรที่ปล้นเอาความสุขของชีวิตไปอย่างแท้จริง...

เมื่อเขาพูดจบก็รีบเดินออกไป

อย่างไรเสียเขาเกรงว่าหากหายไปนานเกินไป ต้าเหนิงอาจจะสังเกตเห็นว่าตนหายไป หากเป็นเช่นนั้นทุกอย่างที่เขาสู้อุตส่าห์วางแผนก็อาจจะสูญเปล่า!

ในทางกลับกัน เฉินผิงครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง หืมม บอกตามตรงฉันไม่รู้ความจริงเรื่องนี้เลย อย่างที่บอกฉันเดาว่าตัวเองยินดีเสี่ยงเดิมพัน...