มนุษย์วัวมองมาที่จงหลี่ด้วยความตกตะลึง “วิญญาณกระบี่งั้นเหรอ? วิญญาณกระบี่ที่หล่อหลอมขึ้นมาจากทะเลสาบชำระดาบปรากฎตัวอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?”
คำพูดของมนุษย์วัวได้ยืนยันข้อสงสัยของเฉินผิงแล้วว่า—มันมาจากอาณาจักรนิรันดร์ มิฉะนั้นมันก็คงจะไม่รู้เรื่องทะเลสาบชำระดาบหรอก
ทันใดนั้นกระบี่อีกเล่มหนึ่งก็ก่อตัวเป็นรูปร่างอยู่ในมือของจงหลี่แล้วเธอก็เหวี่ยงกระบี่ไปหามนุษย์วัว
“อย่าฆ่ามัน”
เฉินผิงห้ามเธอไว้เพราะเขามีเรื่องจะถามมนุษย์วัว
พวกเขาอยู่ในอาณาจักรลับแห่งสำนักใจทมิฬซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโลกมนุษย์ แต่มนุษย์วัวเป็นสัตว์อสูรจากอาณาจักรนิรันดร์ ชวนให้เฉินผิงสับสนว่าสัตว์อสูรมาอยู่ที่นี่และกลายเป็นผู้คุ้มกันคุกใต้ดินของสำนักใจทมิฬได้ยังไงกัน
หรือว่าสำนักใจทมิฬจะมีสายสัมพันธ์กับอาณาจักรนิรันดร์งั้นเหรอ?
เฉินผิงบังเกิดความรู้สึกสังหรณ์ใจ ถ้าหากข้อสงสัยของเขาเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นภารกิจกำจัดสำนักใจทมิฬของเฉินผิงก็รังแต่จะยิ่งท้าทายมากขึ้นเรื่อยๆ
เฉินผิงเดินเข้าไปหามนุษย์วัวแล้วจ้องมองอสูรตัวนั้นด้วยสายตาเย็นชา “แกมาจากอาณาจักรนิรันดร์งั้นเหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? แกมีความสัมพันธ์อะไรกับสำนักใจทมิฬกันแน่?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...