หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2494

“ผมคิดว่าคุณเองก็ตกที่นั่งลำบาก ในเมื่อคุณช่วยพวกเราไว้ พวกเราก็คงไม่อาจทนนิ่งดูดาย พวกเราจะตามคุณไปที่นั่นด้วยก็แล้วกัน” ผู้อาวุโสใหญ่แห่งสำนักหลอมเซียนเอ่ยขึ้นมา

อย่างไรเสียพวกเขาก็ยังเป็นคนแปลกหน้าในต่างอาณาจักร ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาล่ะก็พวกเขาคงไม่สามารถจัดการเรื่องราวต่างๆ ได้ง่ายๆ เพราะพวกเขายังไม่ได้กลับไปอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์

สิ่งที่พวกเราต้องทำคือติดตามเฉินผิงไปที่นั่นแล้วช่วยเขาจัดการเรื่องราวต่างๆ จากนั้นเฉินผิงก็จะเปิดเส้นทางแล้วส่งพวกเรากลับสู่อาณาจักรนิรันดร์ เป็นความคิดที่ไม่เลวเลย!

เหล่านักโทษที่ได้รับความช่วยเหลือต่างพยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาเองก็ยินดีติดตามเฉินผิงไปที่นั่นเพราะพวกตนไม่มีพลังพอที่จะเปิดเส้นทางไปสู่อาณาจักรนิรันดร์ได้เช่นกัน

“ดี นั่นเป็นความคิดที่ไม่เลวเลยทีเดียว เมื่อผมจัดการเรื่องของตัวเองเสร็จ ผมจะส่งพวกคุณกลับไปเอง”

เฉินผิงผงกศีรษะ ตอนนี้เขาต้องการความช่วยเหลือมากๆ เฉินผิงกังวลใจว่าจะจัดการกับสำนักใจทมิฬได้ยาก แม้จะมีอวี๋เชียนและคนอื่นๆ เสนอความช่วยเหลือจากภายในอยู่ก็ตาม แต่เฉินผิงกลับไม่มีความมั่นใจในการต่อสู้กับผู้แกร่งกล้าอย่างต้าเหนิง

ตอนนี้ผู้อาวุโสแห่งสำนักหลอมเซียนและคนอื่นๆ เลือกที่จะช่วยเขา เฉินผิงจึงได้พันธมิตรมาอีกสองสามคน

แต่มีบางอย่างที่เฉินผิงไม่เข้าใจ นี่เป็นคุกใต้ดินของสำนักใจทมิฬ ทำไมถึงได้เต็มไปด้วยคนจากอาณาจักรนิรันดร์เล่า? พวกเขามาจบอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน? เรื่องนี้ยังคงเป็นความลับสำหรับเฉินผิง

แต่เขาไม่มีเวลาที่จะครุ่นคิดให้ลึกซึ้ง เฉินผิงพาผู้อาวุโสแห่งสำนักหลอมเซียนและคนอื่นๆ จากอาณาจักรนิรันดร์ออกจากอาณาจักรลับแห่งสำนักใจทมิฬแล้วรีบไปที่อาณาจักรลับแห่งสำนักเวิ่นเต้า

ขณะที่พวกเขาออกเดินทางจากอาณาจักรลับ ผู้คนจากอาณาจักรนิรันดร์ก็พลันสัมผัสได้ถึงพลังกดดันจากกฎแห่งธรรมชาติ พวกเขาทุกคนต่างขมวดคิ้วด้วยสีหน้าที่แลดูค่อนข้างเจ็บปวด

โชคดีที่หลังออกไปจากอาณาจักรลับแห่งสำนักใจทมิฬ พวกเขาก็มาถึงทางเข้าอาณาจักรลับแห่งสำนักเวิ่นเต้าอย่างว่องไว ขณะที่เฉินผิงพาพรรคพวกของเขาเข้ามาในอาณาจักรลับ ทูตมารก็ติดตามอย่างกระชิด ในเมื่อเฉินผิงยังไม่ขจัดตราออกไปจากหัวของทูตมาร ฝ่ายหลังก็ได้แต่ติดตามพวกเขาไปเท่านั้น

ในขณะเดียวกัน หนิงจื้อที่อยู่ในอาณาจักรลับแห่งสำนักเวิ่นเต้าก็ชักจะเริ่มอดรนทนไม่ไหว “จิตมารโหมวหลิง เฉินผิงจะปรากฎตัวหรือเปล่าครับเนี่ย?” หนิงจื้อถามอย่างหงุดหงิด “พวกเรารอมานานแล้วนะครับ”

“ไม่ต้องห่วงไปหรอกน่า มันต้องปรากฏตัวแน่ๆ มันต้องปรากฎตัวหลังจัดการเรื่องของตัวเองแล้ว” ต้าเหนิงตอบเสียงค่อย

เมื่อต้าเหนิงกล่าวเช่นนี้ อวี๋เชียนและคนอื่นๆ เหงื่อกาฬแตกพลั่ก เพียงแค่ตัดสินจากการพูดขอต้าเหนิง ดูเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับทุกความเคลื่อนไหวของเฉินผิงทีเดียว

จารชนผ้าคลุมม่วงเองก็มีเหงื่อผุดซึมแล้วหยดลงมาจากหน้าผาก จู่ๆ ต้าเหนิงก็หันหน้าไปมองพวกเขาทั้งหกคนพลางกล่าวว่า “ในนี้ร้อนมากเลยงั้นเหรอ?”

แต่การที่เฉินผิงพาอวี๋เจียเมิ่งมาทำให้อวี๋เชียนค่อนข้างอารมณ์เสีย อวี๋เชียนคิดว่าเฉินผิงใช้อวี๋เจียเมิ่งเพื่อข่มขู่เขาในกรณีที่เมื่อถึงเวลา หากเขาเลือกที่จะไม่ยืนอยู่ข้างเฉินผิง

“เฉินผิง ในที่สุดแกก็มาถึงสักทีนะ ฉันรอแกนานแล้ว” หนิงจื้อเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เขาหรี่ตาพลางมองเฉินผิง

เฉินผิงเพียงแค่เหลือบมองหนิงจื้อแต่กลับเลือกที่จะไม่สนใจเขา ทว่าสายตาของเขากลับจับจ้องไปที่ต้าเหนิง

สำหรับเฉินผิงแล้ว ต้าเหนิงต่างหากที่เป็นศัตรูตัวจริง ในทางกลับกัน หนิงจื้อไม่นับเป็นตัวอะไรได้นอกเสียจากมดปลวกตัวหนึ่ง

“แฟนของฉันอยู่ที่ไหน? คนอื่นๆ ล่ะ?” เฉินผิงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ต้าเหนิงไม่ตอบ เขาเพียงแค่ยืนนิ่งด้วยสีหน้าล้ำลึกยากหยั่งถึง