หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2496

เนื่องจากเหล่าสมาชิกของสำนักหลอมเซียนถูกขังไว้หลายสิบปี พวกเขาจึงอ่อนแอลงมาก นอกเหนือไปจากนั้นพวกเขาก็ยังได้รับบาดเจ็บจึงทำให้ยากจะได้เปรียบเหล่าสมาชิกสำนักใจทมิฬ

เมื่ออวี๋เชียนกับเหล่าทูตเห็นเช่นนั้นก็ปลดหน้ากากออกเพื่อเข้าร่วมการต่อสู้ เมื่ออวี๋เจียเมิ่งเห็นพ่อของเธอก็รีบพุ่งตัวไปหาเขา แต่เมื่อสายตาของเธอทอดมองไปที่ชุดคลุมสีม่วงของเขา เธอก็แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย

ถึงกระนั้นก็ยังไม่ใช่เวลาที่อวี๋เชียนจะอธิบายทุกอย่างให้เธอฟัง เขาได้แต่มุ่งความสนใจไปที่เหล่าสมาชิกของสำนักใจทมิฬ

เมื่อมีอวี๋เชียนกับเหล่าทูตเข้าร่วมด้วย เหล่าสมาชิกของสำนักใจทมิฬก็เริ่มเรี่ยวแรงในการต่อสู้ถดถอย

ในขณะเดียวกัน ทูตมารกำลังซ่อนอยู่ตรงมุมหนึ่งพลางมองดูการต่อสู้ที่ยังไม่คลี่คลายโดยไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

ต้าเหนิงที่กำลังเหาะเหินอยู่กลางอากาศ สามารถมองเห็นทุกคนได้จากตำแหน่งของเขา

ต่อให้สังเกตเห็นทูตมารกำลังซ่อนอยู่ในมุมหนึ่ง ต้าเหนิงก็ไม่โกรธเลยสักนิด

เมื่อต้าเหนิงเห็นเหล่าสมาชิกของสำนักใจทมิฬล้มตายไปทีละคนๆ แววตาของเขากลับไม่มีความเศร้าเสียใจ ราวกับว่าคนพวกนั้นไม่นับเป็นอะไรนอกเสียจากคนแปลกหน้าสำหรับเขา

เฉินผิงกับหนิงจื้อต่อสู้อันดุเดือดพลางเหวี่ยงกระบี่อย่างสุดกำลัง ต่อให้หนิงจื้อมีระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานที่สูงกว่าเฉินผิง ไม่นานเขาก็ตระหนักได้ว่าตนได้สูญเสียความได้เปรียบในการต่อสู้ไปเสียแล้ว

ความตระหนักรู้ทำให้หนิงจื้อสีหน้าดำทะมึน ขณะที่เขาเหวี่ยงกระบี่ด้วยความดุดันมากขึ้นก็เพิ่มความแน่วแน่ให้แก่เขาไปด้วย

ขณะที่ทุกคนสาละวนอยู่กับการต่อสู้ของตนเอง กลับไม่มีใครทันสังเกตเห็นว่าหลุมดำในอาณาจักรลับแห่งสำนักเวิ่นเต้ากำลังดูดพลังที่ผู้คนกำลังปลดปล่อยออกมา

ทั้งรัศมีพลัง โทสะ เจตจำนงสังหารและแม้แต่วิญญาณผู้ตายก็ถูกดูดเข้าไปในหลุมดำจนสิ้น

เมื่อไม่ล่วงรู้ถึงการดำรงอยู่ของมัน ผู้คนจึงยังคงต่อสู้ถึงตายกันต่อไป

ขณะที่การต่อสู้ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ผู้บาดเจ็บล้มตายก็ยิ่งมากขึ้นและรอยยิ้มโฉดชั่วที่แผ่ไปทั่วใบหน้าของต้าเหนิงก็เริ่มชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

“เฉินผิง ระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานต่ำกว่าฉันแล้วแกต่อสู้กับฉันเป็นเวลานานขนาดนั้นได้ยังไงกัน? แกรู้ไหมว่าฉันต้องทรมานแค่ไหนเพื่อที่จะได้ฆ่าแกน่ะ?”

หนิงจื้อไม่เข้าใจว่าต่อให้เลื่อนระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของตนเองด้วยการดูดพลังของผู้อื่นแล้ว ทำไมเขาถึงไม่สามารถเอาชนะเฉินผิงได้อีกเล่า

ตู้ม!

ร่างของเฉินผิงถูกกระบี่ฟันใส่แล้วร่วงหล่นราวกับดาวตกก่อนจะกระแทกกับพื้นอย่างแรง แรงปะทะก่อให้เกิดหลุมลึกที่มีเส้นผ่าศูนย์กลางขนาดกว่าสิบเมตรแผ่ขยายออกไป

เหตุการณ์พลิกผันทำให้เหล่าสมาชิกของสำนักหลอมเซียนอยู่ในสภาพตกตะลึง พวกเขาคาดหวังให้เฉินผิงพากลับไปที่อาณาจักรนิรันดร์ แต่กลับต้องมาเห็นเขาตายทันทีที่เริ่มลงมือ

อวี๋เชียนและคนอื่นๆ ตกตะลึงกับผลที่ตามมาพอๆ กัน พวกเขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะต่อสู้กับหนิงจื้อ เช่นนั้นเขาจะเอาชนะต้าเหนิงกับสำนักใจทมิฬได้ยังไงกันเล่า?

ในขณะเดียวกัน หนิงจื้อก็หลุบตามองกลุ่มหมอกและเห็นว่าไร้ซึ่งวี่แววร่างของเฉินผิง เขาเห็นแค่พื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นธุลี ด้วยเหตุนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เฉินผิง สุดท้ายแกก็ยังไม่ใช่คู่ประมือของฉันอยู่ดี ในที่สุดฉันก็ฆ่าแกได้สักที!”

หนิงจื้อรู้สึกสุขกายสบายใจ

สิ่งที่เขาไม่ทันสังเกตคือการปรากฎตัวของวิญญาณกระบี่จงหลี่ที่กำลังกวัดแกว่งกระบี่คมกริบและพร้อมที่จะจู่โจมใส่เขาจากข้างบน

ต้าเหนิงรู้ว่าจงหลี่กำลังจะเล่นงานหนิงจื้อถึงตาย แต่เขากลับไม่สอดมือเข้ามายุ่ง