หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2497

เมื่อกลุ่มหมอกและฝุ่นธุลีค่อยๆ จางหายไปก็ปรากฏเงาร่างของเฉินผิง จากนั้นเขาก็กระโจนขึ้นมาจากก้นหลุม

ต่อให้พลังโจมตีของหนิงจื้อจะรุนแรง ทว่าก็ไม่สามารถทำร้ายเฉินผิงได้เลย

เมื่อหนิงจื้อเห็นว่าเฉินผิงไม่ได้รับอันตราย รอยยิ้มเยาะบนใบหน้าของหนิงจื้อก็แข็งค้างไป

อวี๋เชียนและคนอื่นๆ ต่างก็ไม่อยากเชื่อเช่นกัน

หากอวี๋เชียนอยู่ในตำแหน่งของเฉินผิง การรับพลังโจมตีเช่นนั้นน่าจะทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือถึงตายได้เลยเชียวล่ะ

แต่เฉินผิงกลับรอดพ้นจากการโจมตีโดยไม่ได้รับบาดเจ็บเลย เขาถูกโอบล้อมอยู่ในแสงสีทองช่วงโชติอันกำลังแผ่รัศมีพลังที่คล้ายกับเทพสงครามผู้น่าเกรงขามซึ่งสวมชุดเกราะสีทองเป็นประกายแวววาม

“แกมันอ่อนแอเกินไป ถึงเวลาที่แกต้องยอมรับความไม่ได้เรื่องของตัวเองแล้ว” เฉินผิงบอกกับหนิงจื้อพร้อมด้วยรอยยิ้มดูแคลนที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา

“อ๊าก! ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้!” หนิงจื้อแผดเสียงร้องเสียจนแทบสติแตกเพราะเฉินผิง

แต่ขณะที่หนิงจื้อกำลังจะปลดปล่อยพลังโจมตีใส่เฉินผิงอีกครั้ง จู่ๆ เขาก็สัมผัสได้ถึงสายลมกระโชกแรงที่พัดผ่านศีรษะของเขาไป

เมื่อหนิงจื้อเงยหน้าขึ้นก็เห็นแสงสว่างวูบหนึ่ง เขาไม่สามารถหลบหลีกได้ทันเวลาจึงถูกแสงสว่างพุ่งเข้ามาเล่นงาน