หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2498

เมื่อเฉินผิงได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสใหญ่ก็ต้องขมวดคิ้ว

เขาไม่คาดคิดสัตว์อสูรที่หนิงจื้ออัญเชิญมาจะเป็นของอาณาจักรนิรันดร์ กล่าวอีกนัยหนึ่ง หลุมดำจะต้องเป็นประตูระหว่างโลกมนุษย์กับอาณาจักรนิรันดร์แน่ๆ

แต่หลังจากวิเคราะห์หลุมดำพอสังเขปกลับดูไม่เหมือนประตูเลยสักนิด เพราะภายในหลุมดำทั้งสงบนิ่งและไร้ซึ่งความเคลื่อนไหวใดๆ

ขณะที่เฉินผิงรู้สึกหัวหมุนเพราะไม่อยากเชื่อ หนิงจื้อส่งสัญญาณให้อสูรอาชาพุ่งใส่เฉินผิง

อสูรอาชาพ่นหมอกน้ำแข็งอันทรงพลังออกมาล้อมเฉินผิงเอาไว้ในฝ่ามือน้ำแข็ง หมอกก่อตัวเป็นมือเกาะที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งซึ่งจับเฉินผิงเอาได้อย่างรวดเร็วแล้วกักตัวเขาไว้ภายใน

ไม่นานเฉินผิงก็กลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็ง

ผู้ที่อยู่รอบตัวเขาที่ไม่สามารถหลบหนีได้ทันเวลาก็ถูกแช่แข็งไปด้วย

ผู้คนเต็มไปด้วยความตกตะลึงพลางรีบถอยห่างจากอสูรอาชาที่แสนอันตราย เมื่อเหล่าสมาชิกของสำนักใจทมิฬสัมผัสได้โอกาสก็เปิดฉากจู่โจมใส่ผู้อาวุโสใหญ่แห่งสำนักหลอมเซียน

สมรภูมิระอุไปด้วยเสียงคำรามที่ดังผสมปนเปกัน อาวุธยุทโธปกรณ์ที่ปะทะกันและเสียงตะโกนของนักสู้ เสียงท่วงทำนองโกลาหลเต็มไปทั่วฟ้า ขณะที่การต่อสู้ที่ดำเนินต่อไปยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

หนิงจื้อมองเฉินผิงด้วยสายตาดูแคลน หนิงจื้อยังคงมีลูกไม้อีกมากมายซ่อนเอาไว้และอสูรอาชาก็เป็นเพียงหนึ่งในนั้นซึ่งต่างจากสิ่งที่ผู้อื่นคิดเอาไว้

ขณะที่การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปและเฉินผิงก็ยังคงถูกแช่แข็งอยู่ เรื่องราวในสำนักเวิ่นเต้ากำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว

ท่ามกลางการต่อสู้อันบ้าคลั่ง เหล่านักสู้ต่างไม่คำนึงถึงทัศนียภาพรอบตัวที่กำลังเปลี่ยนแปลงไป พวกเขายังคงจดจ่ออยู่กับการป้องกันตัวเองพลางเปิดฉากโจมตีและขับไล่ศัตรูของตนเอง

ในที่สุดเมื่อต้าเหนิงเห็นทัศนียภาพที่กำลังเปลี่ยนไป ใบหน้าสงบนิ่งก็เริ่มคลี่ยิ้มออกมา

ในขณะเดียวกันหนิงจื้อกำลังขี่อสูรอาชาไปหาเฉินผิง ขณะที่เฉินผิงตกตะลึงอยู่กับที่ก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงพวกมันได้เลย ถ้าหากพวกเขาปะทะกันโครม เฉินผิงก็คงแหลกสลายเป็นแน่

“หัวเฟิ่ง คุณมาที่นี่ทำไม?”

เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจที่ได้เห็นหัวเฟิ่ง

อย่างไรเสียอาณาจักรลับแห่งสำนักเวิ่นเต้าก็ไม่ใช่สถานที่ที่ใครจะสามารถเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้ เขานึกสงสัยว่าหัวเฟิ่งพบทางเข้าสู่อาณาจักรลับได้ยังไงกัน

“ฉันสัมผัสได้ว่านายท่านตกอยู่ในอันตราย ฉันก็เลยมาหาน่ะสิ” หัวเฟิ่งอธิบายให้ฟัง

“งั้นคุณเข้ามาในอาณาจักรลับแห่งนี้ได้ยังไงกัน?” เฉินผิงเอ่ยถามอยู่ในใจ อย่างไรเสียก็ไม่มีอาคมเคลื่อนย้ายที่ทำหน้าที่เป็นประตูระหว่างอาณาจักรลับแห่งสัตว์อสูรกับอาณาจักรลับแห่งสำนักเวิ่นเต้า

“อาณาจักรลับแห่งสำนักเวิ่นเต้างั้นเหรอ?” หัวเฟิ่งกล่าวพลางผงะอึ้งเพราะสิ่งที่เอ่ยถึง “แต่ไม่มีอาณาจักรลับอีกต่อไปแล้ว พวกมันล่มสลายไปหมดแล้วนะ พลังวิญญาณของโลกมนุษย์ก็ฟื้นตัวแล้วอีกทั้งสถานที่ที่พวกเราอยู่กันตอนนี้ก็ไม่ใช่อาณาจักรลับเช่นกัน...”

เมื่อหัวเฟิ่งพูดจบ เฉินผิงก็ตกตะลึงไปทันที เขากวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความประหลาดใจและพูดไม่ออกกับสิ่งที่ได้เห็น