ตอนที่เฉินผิงเห็นหัวเฟิ่งประสบความพ่ายแพ้ เขาก็รู้สึกตื่นตระหนก
“พวกเราไม่อาจปล่อยให้มันขัดขวางคุณชี่ได้ ไม่งั้นโลกมนุษย์คงต้องประสบเคราะห์ภัยเป็นแน่!” เฉินผิงแผดเสียง
ขณะที่เขาเตรียมสลัดมือของซูอวี่ฉีแล้วพุ่งใส่เฉียนฮ่าวเทียน จงหลี่ปรากฎตัวขึ้นมาทันทีแล้วมุ่งหน้าตรงไปทางเฉียนฮ่าวเทียนอย่างว่องไว
“เฉินผิง ตอนนี้คุณได้รับบาดเจ็บสาหัส ให้ฉันจัดการเองเถอะ...”
หลังจากฝากเฉินผิงเอาไว้ในมือของอู่เม่ยเอ๋อร์ ซูอวี่ฉีก็กระโจนตัวขึ้นกลางอากาศ
“นับรวมฉันเข้าไปด้วยสิ!” อวี๋เจียเมิ่งเองก็พุ่งทะยานขึ้นกลางอากาศเช่นกัน
เฉินผิงช่วยชีวิตพวกเธอไว้ ดังนั้นอวี๋เจียเมิ่งจึงไม่อาจทนนิ่งดูดายโดยไม่ทำอะไรเลย
“ยัยหนู!”
อวี๋เชียนรีบเอ่ยขึ้นมาว่า “เนื่องจากสถานการณ์ที่พวกเรากำลังเผชิญอยู่ พวกเราจำเป็นต้องร่วมมือกันเพื่อไม่ให้โลกมนุษย์ถูกทำลายล้าง”
เขาก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างองอาจกล้าหาญตามด้วยเฟิงจิ้งเยียน เหยาฉีเซิงและคนอื่นๆ
“ไปกันเถอะ คนผู้นี้กักขังพวกเรามานานเกินไปแล้ว ถึงเวลาที่พวกเราต้องแก้แค้นเสียที” ซื่อเฝอตงแห่งสำนักหลอมเซียนกระตุ้นให้เหล่าสหายของตนเองมุ่งหน้าไปพร้อมกับเขาด้วยตั้งใจมั่น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...