หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2504

ตอนที่เฉินผิงเห็นหัวเฟิ่งประสบความพ่ายแพ้ เขาก็รู้สึกตื่นตระหนก

“พวกเราไม่อาจปล่อยให้มันขัดขวางคุณชี่ได้ ไม่งั้นโลกมนุษย์คงต้องประสบเคราะห์ภัยเป็นแน่!” เฉินผิงแผดเสียง

ขณะที่เขาเตรียมสลัดมือของซูอวี่ฉีแล้วพุ่งใส่เฉียนฮ่าวเทียน จงหลี่ปรากฎตัวขึ้นมาทันทีแล้วมุ่งหน้าตรงไปทางเฉียนฮ่าวเทียนอย่างว่องไว

“เฉินผิง ตอนนี้คุณได้รับบาดเจ็บสาหัส ให้ฉันจัดการเองเถอะ...”

หลังจากฝากเฉินผิงเอาไว้ในมือของอู่เม่ยเอ๋อร์ ซูอวี่ฉีก็กระโจนตัวขึ้นกลางอากาศ

“นับรวมฉันเข้าไปด้วยสิ!” อวี๋เจียเมิ่งเองก็พุ่งทะยานขึ้นกลางอากาศเช่นกัน

เฉินผิงช่วยชีวิตพวกเธอไว้ ดังนั้นอวี๋เจียเมิ่งจึงไม่อาจทนนิ่งดูดายโดยไม่ทำอะไรเลย

“ยัยหนู!”

อวี๋เชียนรีบเอ่ยขึ้นมาว่า “เนื่องจากสถานการณ์ที่พวกเรากำลังเผชิญอยู่ พวกเราจำเป็นต้องร่วมมือกันเพื่อไม่ให้โลกมนุษย์ถูกทำลายล้าง”

เขาก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างองอาจกล้าหาญตามด้วยเฟิงจิ้งเยียน เหยาฉีเซิงและคนอื่นๆ

“ไปกันเถอะ คนผู้นี้กักขังพวกเรามานานเกินไปแล้ว ถึงเวลาที่พวกเราต้องแก้แค้นเสียที” ซื่อเฝอตงแห่งสำนักหลอมเซียนกระตุ้นให้เหล่าสหายของตนเองมุ่งหน้าไปพร้อมกับเขาด้วยตั้งใจมั่น

เหล่าสมาชิกของสำนักใจทมิฬที่เหลืออยู่ต่างมองหน้ากันอย่างอับจนหนทาง

ทูตมารยกมือขึ้นพลางกล่าวว่า “เหล่าสหาย พวกเราถูกหลอกมาตั้งหลายปี พวกเราต้องการคำอธิบาย ถ้าหากโลกมนุษย์ถูกทำลาย พวกเราก็ต้องตายไปด้วย ไปกันเถอะ!”

เหล่าสมาชิกของสำนักใจทมิฬเองก็กระโจนขึ้นกลางอากาศภายใต้การนำของเขาเช่นกัน

คนพวกนี้ก่อตัวเป็นกำแพงมนุษย์ต่อหน้าคุณชี่เพื่อสกัดไม่ให้เฉียนฮ่าวเทียนเข้ามาใกล้ได้อีก

เฉียนฮ่าวเทียนจ้องมองผู้คนที่มารวมตัวกันด้วยสายตาเย็นชาและดูแคลน “พวกแกไม่นับเป็นอะไรได้นอกจากพวกมดปลวกไร้ค่า พวกแกคิดว่าตัวเองสามารถจัดการฉันได้งั้นเหรอ?”

เขามองข้ามกองกำลังร่วม เพราะมั่นใจว่าเขาสามารถเอาชนะพวกมันได้อย่างง่ายดาย

จงหลี่เหวี่ยงกระบี่ออกไปและคนอื่นๆ เองก็เริ่มจู่โจมใส่เฉียนฮ่าวเทียน

วิชานับไม่ถ้วน พลังวิญญาณและอาวุธต่างๆ ต่างกรูกราวใส่เฉียนฮ่าวเทียนอย่างไม่ลดละ

แต่เฉียนฮ่าวเทียนตอบโดยไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าแค่นเสียงด้วยความดูแคลน รัศมีแสงเลือนรางที่โอบล้อมร่างของเขาพลันขจัดพลังโจมตีที่จวนจะมาถึงได้อย่างง่ายดาย

เขาโบกมือเบาๆ จากนั้นก็ปลดปล่อยพลังอันน่าเกรงขามให้เล็งเป้ามาที่ผู้คน

ตู้ม!

ตราสีแดงชาดที่ส่องสว่างบนหน้าผากของเฉินผิงกำลังเปล่งประกายเจิดจ้า ในขณะเดียวกัน แก่นมังกรภายในร่างของเขาเองก็เปล่งแสงช่วงโชติจนถึงขีดสุดออกมา

ดวงตาของเฉินผิงเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิงพลางจับค้อนเอาไว้แน่น จากนั้นพุ่งเข้าไปหาระฆังมังกรด้วยความแน่วแน่อย่างว่องไว

“เฉินผิงกำลังเผาผลาญแก่นโลหิตของตัวเองงั้นเหรอ? เขารนหาที่ตายอยู่หรือไง?”

เหล่าผู้อาวุโสแห่งสำนักหลอมเซียนต่างรู้สึกตกตะลึงที่ได้เห็นเฉินผิงเผาผลาญแก่นโลหิตของตัวเอง

หลังจากมาถึงระฆังมังกรแล้ว เฉินผิงก็ออกแรงตีจนสุดกำลัง

เหง่งหง่าง!

ระฆังมังกรส่งเสียงดังก้องกังวาน แม้แต่อวี๋เชียนและคนอื่นๆ ที่อยู่ห่างไกลออกไปก็ต้องปิดหูของตนเองตามสัญชาตญาณ

ไม่ว่าใครก็ย่อมสามารถจินตนาการได้ว่าเสียงภายในระฆังมังกรจะดังมากสักเพียงใด

ต่อให้ติดอยู่ข้างในระฆังมังกร เฉียนฮ่าวเทียนก็ยังระเบิดเสียงหัวเราะออกมาได้ “ระฆังมังกรเป็นอาวุธชั้นยอด แต่แกยังไม่สามารถปลดปล่อยศักยภาพของมันออกมาได้อย่างเต็มที่”

เห็นได้ชัดเลยว่าระฆังมังกรไม่ส่งผลต่อเขาเลยสักนิด