หยุ่นเอ๋อร์ผงกศีรษะแล้วเธอก็ผุดรอยยิ้มจางๆ
“พี่เฉินผิง ทำไมพี่ไม่ให้ผมไปเก็บสมุนไพรกับพี่ด้วยล่ะ? ผมคุ้นเคยกับพื้นที่แถวนี้มากเลยนะ”
จู้จืออยากจะตามเฉินผิงไปเก็บสมุนไพรด้วย
อันที่จริงแล้ว เขามีแผนการอีกอย่างหนึ่งอยู่ในใจซึ่งก็คือเรียนรู้ทักษะบางอย่างจากเฉินผิง ถ้าหากเขาได้เรียนรู้ทักษะการกลั่นยาจนกลายมาเป็นนักกลั่นยา เช่นนั้นก็ดีน่ะสิ
เฉินผิงเข้าใจเจตนาของจู้จือ แต่เขากลับพูดว่า “จู้จือ เอาไว้คราวหน้านายค่อยมาเก็บสมุนไพรกับฉันเถอะ อาหลี่กับคนอื่นๆ บาดเจ็บอยู่ ฉะนั้นตอนนี้นายควรจะกลับหมู่บ้านไปคอยดูแลพวกเขานะ”
“เฉินผิง ได้โปรดให้จู้จือไปกับคุณด้วยเถอะ พวกเราออกนอกอาณาเขตของหมาป่าอสูรแล้วก็ไม่น่าจะมีอันตรายใดๆ อีก พวกเรากลับเองได้” อาหลี่เองก็ปรารถนาให้จู้จือเรียนรู้จากเฉินผิงให้มากขึ้น
อย่างไรเสียเฉินผิงก็เป็นคนนอกที่สามารถไปจากหมู่บ้านหินได้ทุกเมื่อ ถ้าหากจู้จือกลายเป็นนักกลั่นยา เขาก็จะเป็นหน้าเป็นตาให้หมู่บ้านได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...