หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2526

หยุ่นเอ๋อร์ผงกศีรษะแล้วเธอก็ผุดรอยยิ้มจางๆ

“พี่เฉินผิง ทำไมพี่ไม่ให้ผมไปเก็บสมุนไพรกับพี่ด้วยล่ะ? ผมคุ้นเคยกับพื้นที่แถวนี้มากเลยนะ”

จู้จืออยากจะตามเฉินผิงไปเก็บสมุนไพรด้วย

อันที่จริงแล้ว เขามีแผนการอีกอย่างหนึ่งอยู่ในใจซึ่งก็คือเรียนรู้ทักษะบางอย่างจากเฉินผิง ถ้าหากเขาได้เรียนรู้ทักษะการกลั่นยาจนกลายมาเป็นนักกลั่นยา เช่นนั้นก็ดีน่ะสิ

เฉินผิงเข้าใจเจตนาของจู้จือ แต่เขากลับพูดว่า “จู้จือ เอาไว้คราวหน้านายค่อยมาเก็บสมุนไพรกับฉันเถอะ อาหลี่กับคนอื่นๆ บาดเจ็บอยู่ ฉะนั้นตอนนี้นายควรจะกลับหมู่บ้านไปคอยดูแลพวกเขานะ”

“เฉินผิง ได้โปรดให้จู้จือไปกับคุณด้วยเถอะ พวกเราออกนอกอาณาเขตของหมาป่าอสูรแล้วก็ไม่น่าจะมีอันตรายใดๆ อีก พวกเรากลับเองได้” อาหลี่เองก็ปรารถนาให้จู้จือเรียนรู้จากเฉินผิงให้มากขึ้น

อย่างไรเสียเฉินผิงก็เป็นคนนอกที่สามารถไปจากหมู่บ้านหินได้ทุกเมื่อ ถ้าหากจู้จือกลายเป็นนักกลั่นยา เขาก็จะเป็นหน้าเป็นตาให้หมู่บ้านได้

เมื่อได้ยินคำพูดของอาหลี่ เฉินผิงก็ตอบตกลงแล้วออกไปเก็บสมุนไพรบางอย่างกับจู้จือ

เนื่องจากพลังวิญญาณของอาณาจักรนิรันดร์มีอยู่มากมายมหาศาลจึงทำให้มีพฤกษาวิญญาณนับไม่ถ้วนในหุบเขา พฤกษาเหล่านั้นน่าจะเป็นสมบัติที่ประเมินค่าไม่ได้ในโลกมนุษย์เลยเชียวล่ะ แต่ในอาณาจักรนิรันดร์ พวกมันกลับไม่ต่างอะไรจากหญ้ารกชัฏที่ถูกทิ้งไว้โดยไม่มีใครมาเก็บเกี่ยว

ต่อให้ยามนี้จะฟื้นพลังวิญญาณของโลกมนุษย์ขึ้นมาได้แล้ว พฤกษาวิญญาณพวกนั้นก็ไม่สามารถเจริญเติบโตเต็มที่ได้ภายในชั่วเวลาอันสั้น พฤกษาวิญญาณบางต้นต้องใช้เวลาเป็นสิบเป็นร้อยปีกว่าจะเติบโตขึ้นมา

“จู้จือ นายเห็นเจ้าสิ่งนี้หรือเปล่า? ใบสีเขียวอ่อนรูปทรงเรียวรีเช่นนี้มีชื่อเรียกว่า...” ขณะที่เฉินผิงเก็บสมุนไพรก็อธิบายให้จู้จือฟังไปด้วย

เขาเพียงแค่สอนความรู้พื้นฐานบางอย่างในการเป็นนักกลั่นยาให้แก่ฝ่ายหลัง

อย่างไรเสียถ้าหากไม่สามารถจำแนกความแตกต่างระหว่างสมุนไพรได้ ก็ย่อมไม่มีทางที่คนผู้หนึ่งจะมีคุณสมบัติเป็นนักกลั่นยา

“อดีตหัวหน้า คุณทำอะไรน่ะ? ลุกขึ้นเถอะครับ” เฉินผิงรีบช่วยประคองเหล่าซุนจ่างให้ลุกขึ้นแล้วสั่งให้ชาวบ้านคนอื่นๆ ลุกขึ้นเช่นเดียวกัน

“คุณเฉิน ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ คราวนี้อาหลี่กับคนอื่นๆ ก็คงไม่ได้กลับมากันแล้ว อาหลี่เล่าทุกอย่างให้ผมฟังหมดแล้ว ผมไม่คาดคิดเลยว่าคุณจะเป็นนักกลั่นยาด้วย คุณช่างปกปิดพรสวรรค์ของตนเองได้แนบเนียนจริงๆ” เหล่าซุนจ่างกล่าวกับเฉินผิง

“เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ ถ้าไม่ใช่เพราะหมู่บ้านหิน ผมก็น่าจะตายอยู่ในป่าไปแล้วล่ะ”

ขณะที่เฉินผิงพูดก็ล้วงเอาซากหมาป่าอสูรทั้งหมดออกมาจากแหวนเก็บของแล้วบอกว่า “อดีตหัวหน้าให้คนไปจัดการกับซากสัตว์พวกนี้เถอะ ผมจะไปกลั่นยาเพื่อเร่งการฟื้นตัวของอาหลี่และคนอื่นๆ แล้วครับ”

“ได้ ได้อยู่แล้ว! คุณเฉิน ถ้าคุณต้องการอะไรก็บอกพวกเราได้เลยนะครับ ทุกคนที่หมู่บ้านหินจะคอยรับใช้คุณนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป” เหล่าซุนจ่างตอบด้วยความกระตือรือร้น

เฉินผิงไม่ได้สั่งอะไรอีก เขาเพียงขอหม้อใบหนึ่งแล้วรีบกลับไปที่บ้านของหยุ่นเอ๋อร์เพื่อเริ่มต้นการกลั่นยาตรงลานบ้าน