หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2527

ยาที่ใช้รักษาแผลภายนอกช่างไม่มีความท้าทายต่อการกลั่นยาของเฉินผิงเอาเสียเลย เขาทำผงยาออกมาบางส่วนแล้วบอกให้เหล่าซุนจ่างเอาไปใส่ให้กับอาหลี่และคนอื่นๆ ในเวลาเพียงสองวัน คนพวกนั้นก็หายสนิท

ส่วนบาดแผลของหยุ่นเอ๋อร์ เมื่ออยู่ภายใต้การดูแลของเฉินผิงก็หายดีในวันเดียวและไม่หลงเหลือรอยแผลเป็นใดๆ เอาไว้บนเรือนร่างของเธอเลย

หลังจากพวกชาวบ้านรู้ว่าเฉินผิงเป็นนักกลั่นยา พวกเขาก็ขอให้เขาช่วยตรวจรักษาโรค เฉินผิงพลันกลายเป็นหมอประจำหมู่บ้านไปทันที ถึงกระนั้นเขาก็พร้อมที่จะช่วยเหลือคนพวกนั้นอยู่เสมอ

“เฉินผิง วันนี้พวกเราจะไปขายหมาป่าอสูรในเมือง คุณจะไปกับพวกเราไหม?” หยุ่นเอ๋อร์ถามเฉินผิง

“แหงอยู่แล้ว!” เขาผงกศีรษะ

หลังจากอยู่ในหมู่บ้านหินมาหลายวัน เขาก็อยากจะออกไปสัมผัสกับวัฒนธรรมของชาวอาณาจักรนิรันดร์เสียบ้าง

ในขณะนั้น อาหลี่และคนอื่นๆ เก็บซากหมาป่าอสูรและกำลังรอคอยเฉินผิงอยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้านหิน เมื่อพวกเขาเห็นฝ่ายหลังเดินเข้ามาหาต่างก็แสดงความขอบคุณ

เฉินผิงได้รับความเคารพนับถือในหมู่บ้านหินเป็นอันมาก มิหนำซ้ำตอนนี้พวกชาวบ้านก็ยังเห็นเขาเป็นพวกเดียวกันอีกต่างหาก

คนทั้งกลุ่มออกเดินทางไปที่ตัวเมือง เมืองที่อยู่ใกล้กับหมู่บ้านหินมากที่สุดคือเมืองชิงสือที่อยู่ห่างออกไปประมาณหนึ่งร้อยกิโลเมตร หมู่บ้านข้างเคียงหลายแห่งขายสินค้าอยู่ในเมืองชิงสือและซื้อหาของใช้ในครัวเรือนกันที่นั่น

ในความเป็นจริงแล้ว ชีวิตของผู้บำเพ็ญเพียรระดับล่างในอาณาจักรนิรันดร์ช่างแสนธรรมดา ถึงแม้ว่าทุกคนต่างมีความใฝ่ฝันที่จะกลายเป็นเซียน แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะสามารถขึ้นไปถึงระดับนั้นได้

สำหรับผู้บำเพ็ญเพียรระดับล่างแล้ว ก็นับว่าเป็นเรื่องยากที่พวกเขาหนึ่งในล้านคนจะบรรลุเป็นเซียนได้ เพราะเป็นเส้นทางที่สุดแสนจะยากลำบากและจำเป็นต้องใช้ทรัพยากรจำนวนมหาศาล

ต่อให้อยู่ห่างหนึ่งร้อยกิโลเมตร แต่การเดินทางกลับดูไม่ไกลเลยสำหรับผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้น พวกเขาใช้เวลาเพียงชั่วโมงเดียวก็มาถึงเมืองชิงสือแล้ว

เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าเมืองชิงสือไม่ได้ใหญ่โตอย่างที่เขาคิดเอาไว้ มันเป็นแค่หมู่บ้านที่มีประชากรมากกว่าก็เท่านั้น ลานกว้างที่ตั้งอยู่ทางด้านหนึ่งของเมืองชิงสือเป็นบริเวณที่ผู้คนขายสินค้าของตนเอง

หลังจากนิ่งเงียบไปชั่วขณะ เขาก็เอ่ยขึ้นมาว่า “อาหลี่ ผมให้คุณได้แค่ซากละห้าเหรียญวิญญาณเท่านั้นแหละ”

“อะไรนะ? ห้าเหรียญวิญญาณงั้นเหรอ? นั่นมันน้อยเกินไปแล้ว!”

“ถูกต้อง เมื่อสองสามวันก่อน พวกเราขายซากหมาป่าอสูรไปซากละยี่สิบเหรียญวิญญาณเชียวนะ!”

“นายท่านหลี่ คุณต่อราคาดุเดือดเสียจริงๆ”

หลังจากนายท่านหลี่พูดจบ พวกชาวบ้านก็เริ่มไม่พอใจ

อาหลี่เองก็หน้าตาบูดบึ้ง “นายท่านหลี่ พวกเราก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว ผมรู้ว่าซากหมาป่าอสูรล้ำค่ามากขนาดไหน ซากละห้าเหรียญวิญญาณไม่ถูกเกินไปสักหน่อยหรือไง?”