นายท่านหลี่กวาดตามองรอบข้าง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครมองมาทางพวกเขา นายท่านหลี่ก็กระซิบกับอาหลี่ “อาหลี่ ย่อมเป็นเพราะพวกเรารู้จักกันมานานแล้วถึงทำให้ผมเสนอซากละห้าเหรียญวิญญาณแก่คุณ ถ้าหากคุณเอาพวกมันไปขายให้คนอื่นล่ะก็ พวกเขาอาจไม่กล้าแม้แต่จะซื้อพวกมันเสียด้วยซ้ำไป! คนจากหมู่บ้านต้าชิงเที่ยวปล่อยข่าวไปทั่ว พวกเขาบอกว่ากลุ่มชาวบ้านที่ออกไปล่าสัตว์หายตัวไปและก็พบว่าถูกคนฆ่าตายอยู่ตรงอาณาเขตของหมาป่าอสูร! เพราะฉะนั้นคนของหมู่บ้านต้าชิงจึงสั่งการออกไป ถ้ามีใครเอาซากหมาป่าอสูรมาขายเป็นจำนวนมาก ห้ามไม่ให้พวกเรารับสินค้าและจะต้องรายงานให้พวกเขาทราบด้วย พวกเขาบอกว่าซากหมาป่าอสูรพวกนั้นจะต้องเป็นของที่ขโมยมาจากพวกเขาเป็นแน่ ผมยอมเสี่ยงครั้งใหญ่รับซื้อซากสัตว์พวกนี้จากคุณถึงซากละห้าเหรียญวิญญาณเชียวนะ ผมขอแนะนำให้คุณกำจัดซากสัตว์พวกนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เสียดีกว่า ถ้าหากคนอื่นมาพบเข้าแล้วเอาไปรายงานแก่หมู่บ้านต้าชิงล่ะก็ หมู่บ้านหินคงได้ตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ”
เมื่ออาหลี่ได้ยินคำอธิบายของนายท่านหลี่ก็ถึงกับตะลึงงัน เดิมทีเขาคิดว่าจะสร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำด้วยซากหมาป่าอสูรมากมายขนาดนั้น ทว่าตอนนี้ดูเหมือนเขาจะมองโลกในแง่ดีเกินไป เขาไม่นึกเลยว่าคนของหมู่บ้านต้าชิงจะทำแบบนั้น
ชาวบ้านคนอื่นๆ เองก็มีสีหน้าผิดหวังมากเช่นกัน โดยเฉพาะหยุ่นเอ๋อร์ เธอวางแผนใช้เงินส่วนแบ่งจากการขายซากหมาป่าอสูรเพื่อจ้างให้จางเปียวมารักษาดวงตาคุณยายของเธอ น่าเสียดายที่เนื่องจากราคาขายในตอนนี้ลดลงฮวบฮาบจึงทำให้เธอได้เงินไม่มากนัก
“ไอ้พวกสารเลวหมู่บ้านต้าชิง! พวกมันน่าจะโดนฆ่าให้หมด” จู้จือเอ่ยพึมพำด้วยความโกรธ
“นายท่านหลี่ คุณช่วยเพิ่มราคาอีกสักหน่อยได้ไหม?” อาหลี่ขอร้องนายท่านหลี่
“ไม่ได้เลย ถ้าคุณไม่ขายงั้นก็ลืมๆ มันไปเสียเถอะ” นายท่านหลี่พูดจบและกำลังจะกลับเข้าบ้านไป ทว่าอาหลี่กลับตะโกนเรียกเอาไว้ “นายท่านหลี่ ผมตกลง งั้นก็ห้าเหรียญวิญญาณ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...