เฉินผิงตามอาหลี่และคนอื่นๆ เข้าไปในหอเป่าอัน สถานที่แห่งนั้นคลาคล่ำไปด้วยผู้ที่มารักษาโรค โดยมีบุรุษผู้หนึ่งที่ดูเหมือนจะมีอายุราวสามสิบต้นๆ นั่งอยู่หลังโต๊ะพลางค่อยๆ หลับตาจับชีพจรให้ผู้คนด้วยท่าทีสงบนิ่ง
“พี่เฉินผิง คนผู้นั้นก็คือหมอจางเปียว” จู้จือกระซิบบอกเฉินผิง
เฉินผิงจ้องมองจางเปียวด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดว่าฝ่ายหลังจะอายุน้อยขนาดนั้น มิหนำซ้ำยังแกกว่าเขาเพียงไม่กี่ปีเท่านั้นเอง
แต่กระนั้นเขาก็คิดว่าฝีมือของจางเปียวก็คงไม่น่าประทับใจนัก เพราะเขาเป็นเพียงแค่หมอผู้เป็นที่นับหน้าถือตาในเขตชนบทแบบนั้น
อาหลี่และคนอื่นๆ ต่างเข้าแถวรอ ไม่นานผู้คนตรงหน้าก็แยกย้ายกันไปแล้วหยุ่นเอ๋อร์ก็รีบเข้ามาหาจางเปียว “หมอจาง ฉันอยากจ้างคุณไปรักษาดวงตาคุณยายของฉันค่ะ ตอนนี้ฉันมีเงินแล้วนะ”
จางเปียวลืมตาขึ้น หากตัดสินจากการที่เขาตอบสนองอย่างเฉยชาเมื่อเห็นหยุ่นเอ๋อร์ ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เจอกับเธอ
“ขอเพียงคุณมีเงิน ผมก็สามารถชุบชีวิตคุณยายของคุณจากความตายได้ อย่าว่าแต่รักษาดวงตาของเธอเลยแล้งเงินอยู่ที่ไหนล่ะ?” จางเปียวถามหยุ่นเอ๋อร์
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...