หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2530
“นายท่านส่งฉันมาบอกนายว่ามีต้นหญ้ากระเรียนเซียนเติบโตบนหุบเขาละแวกข้างเคียง ให้แกเตรียมกำลังคนไว้มากๆ แล้วพรุ่งนี้ตามขึ้นเขาไปเก็บมันด้วย” ชายสวมชุดรบกล่าวขึ้น
“แถวนี้มีหญ้ากระเรียนเซียนด้วยเหรอ?” จางเปียวร้องอุทาน “นั่นเป็นหญ้าเซียนเชียวนะ มันจะเติบโตบนหุบเขาพวกนี้ได้ยังไงกัน? พี่แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาดแล้วใช่ไหม?”
“นายว่ายังไงนะ?” ชายสวมชุดรบดวงตาเบิกกว้าง
“ผมก็ว่าไปเรื่อย ผมไม่ได้สงสัยนายท่านแม้แต่น้อย ทว่าให้รวบรวมกำลังคนเยอะๆ ในชั่วเวลาสั้นๆ ก็เห็นอยู่ว่าเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย”
จางเปียวพบว่าตนเองตกที่นั่งลำบากเข้าให้แล้ว
“นั่นมันเรื่องของนาย” คนผู้นั้นสวนตอบ “ฉันมีหน้าที่แค่มาบอกให้นายรู้ นายควรจะรู้ผลลัพธ์ที่ตามมาของการถ่วงเวลาและไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของนายท่านใช่ไหม?”
เขาหันหลังแล้วเดินจากไป ทิ้งให้จางเปียวขมวดคิ้วและหัวเสียเรื่องกำลังคน
แต่ไม่นานนัก จางเปียวก็นึกวิธีแก้ปัญหาออกแล้วสั่งลูกน้องของตนเอง “ไปเรียกสี่คนที่เพิ่งจะออกไปกลับมานี่ที!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...