“หมอจาง ตามคุณไปเก็บสมุนไพรง่ายๆ เท่านั้นเองน่ะเหรอ?” อาหลี่ถามด้วยความเหลือเชื่อ
เขาจะขอให้พวกเราทำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนั้นไปทำไมกัน?
“แน่นอนอยู่แล้วสิ คุณคิดว่าผมจะหลอกคุณหรือไง?” จางเปียวสีหน้าดำทะมึน
“ปะ เปล่าหรอกครับ ผมก็แค่คิดว่าดูเหมือนเรื่องนี้จะง่ายดายเกินไป พวกเราตอบตกลงเงื่อนไขของคุณก็ได้ พรุ่งนี้พวกเราจะไปเก็บสมุนไพรกับคุณเอง” อาหลี่กล่าวขึ้นโดยไม่ลังเลใจ
“ดีมาก คืนนี้พวกคุณก็พักอยู่ในเมืองชิงสือเสียเลยสิ พวกเราจะได้ออกเดินทางกันตั้งแต่รุ่งสาง” จางเปียวเอ่ยปาก
อาหลี่ผงกศีรษะ จากนั้นก็ออกไปจากหอเป่าอันพร้อมกับคนอื่นๆ ทันทีที่พวกเขาก้าวพ้นประตู หยุ่นเอ๋อร์ก็กระโดดโลดเต้นด้วยความเบิกบานใจ “ในที่สุดคุณยายก็จะมองเห็นอีกครั้งแล้ว!”
“ใครจะไปคิดล่ะว่าหมอจางจะเสนอเงื่อนไขง่ายๆ แบบนั้นให้?” จู้จือพบว่ามันช่างน่าเหลือเชื่อ
“บางทีเขาอาจจะประทับใจกับความกตัญญูของหยุ่นเอ๋อร์ก็ได้ ตอนนี้เธอก็โล่งอกและไม่ต้องกังวลเรื่องดวงตาคุณยายของเธออีกต่อไปแล้วล่ะ” อาหลี่หัวเราะ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...