หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2532

“พี่หลี่ มีพี่เฉินผิงอยู่ทั้งคนก็ไม่มีอะไรต้องกลัวทั้งนั้น!”

จู้จือไม่หวาดกลัวเลยสักนิด เพราะตอนนี้เขาเคารพเทิดทูนเฉินผิงอย่างสุดจิตสุดใจ

“ยังคงต้องระวังตัวให้ดีๆ หนทางข้างหน้าของพวกเรายังคงเป็นเส้นทางที่เต็มไปด้วยอันตราย” เฉินผิงย้ำเตือน

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลกลใด ความรู้สึกแรกพบที่เฉินผิงมีต่ออู๋เฟยอวี่ก็คือเขาเป็นคนอำมหิตยิ่งนัก

พวกเขาเดินทางกันอยู่หลายชั่วโมง คนทั้งกลุ่มก็เข้าสู่หุบเขาที่แสงอาทิตย์ถูกป่าทึบบดบังเอาไว้

ต่อให้ยามนี้พวกเขาจะอยู่ข้างในหุบเขา แต่ทุกคนก็ยังไม่สะทกสะท้าน เนื่องจากพวกเขาเพียงแค่เดินไปตามแนวเขตแดน สัตว์อสูรที่ปรากฏตัวจึงไม่แข็งแกร่งนักทำให้ไม่ต้องกังวลว่าพวกมันจะทำอันตรายพวกเขาแต่อย่างใด

จางเปียวยังคงพยายามที่จะพูดคุยกับอู๋เฟยอวี่มาตลอดทาง แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายหลังกลับไม่คิดจะเสวนาด้วย

“หมอนั่นเป็นใครกัน? ดูเหมือนว่าหมอจางจะค่อนข้างหวาดกลัวเขาทีเดียว ต่อให้ฝ่ายหลังจะเป็นคนมีชื่อเสียงในเมืองชิงสือ แต่เขากลับไม่ไว้หน้าหมอจางเลย” จู้จือเอ่ยขึ้นเมื่อเขาเห็นจางเปียวปฏิบัติกับอู๋เฟยอวี่อย่างประจบประแจง

“ผมก็ไม่เคยเห็นเขาในเมืองชิงสือเหมือนกัน เขาดูไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเอาเสียเลย” อาหลี่กล่าวพลางจ้องมองมาที่อู๋เฟยอวี่

ขณะที่อาหลี่พูดอยู่นั้น ชายวัยกลางคนที่ไว้หนวดเคราก็เดินเข้ามาบอกพวกเขาว่า “เขาคือศิษย์พี่ใหญ่ของหมอจาง นั่นก็เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้หมอจางหวาดกลัวเขาน่ะสิ”

อาหลี่มองตอบชายผู้นั้นด้วยสายตากังขา ยามที่ต้องรับมือกับพวกคนแปลกหน้าในอาณาจักรนิรันดร์ เป็นใครจะไม่ระวังตัวบ้างเล่า

เมื่อเห็นสายตาระแวดระวังในดวงตาของอาหลี่ ชายวัยกลางคนก็แนะนำตัวเองว่า “ผมหูจวงจากหมู่บ้านจินเล่อ”

“คุณมาจากหมู่บ้านจินเล่องั้นเหรอ?” จู้จือเดินเข้ามาหา “คุณมาทำอะไรที่นี่น่ะ? ไม่ใช่ว่าทุกคนในหมู่บ้านจินเล่อถูกคนจากหมู่บ้านต้าชิงสังหารหมู่ไปตั้งนานแล้วหรอกหรือ?”

“ใช่ ผมไม่เคยได้ยินว่าหมอจางมีศิษย์พี่ใหญ่สักคน นับประสาอะไรกับสำนักของเขาด้วยเล่า”

อาหลี่มีปฏิสัมพันธ์กับจางเปียวอยู่หลายครั้ง มิหนำซ้ำเขาไม่ได้มาที่เมืองชิงสือแค่ครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น แต่เขาก็ไม่เคยได้ยินใครเอ่ยถึงเรื่องนั้นเลย

หลังจากกวาดสายตามองสิ่งรอบข้างแล้ว หูจวงก็พูดเสียงเบาว่า “เขามีนามว่าอู๋เฟยอวี่เป็นศิษย์สำนักอวี้ติ้งเช่นเดียวกับหมอจาง อู๋เฟยอวี่เป็นคนสั่งให้หมอจางไปค้นหาหญ้าเซียน”

เฉินผิงจ้องมองหูจวงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “คุณรู้มากขนาดนั้นได้ยังไงกัน? คุณเล่าเรื่องนี้ให้พวกเราฟังทำไมกัน?”

เรื่องนั้นเป็นความลับไม่ควรจะแพร่งพรายออกมาง่ายๆ นอกเหนือไปจากนั้นก็ยากที่จะคาดเดาเจตนาของคนผู้หนึ่งในอาณาจักรนิรันดร์ ในเมื่อมีผลประโยชน์ให้ทุกคนต้องยื้อแย่งแข่งขัน ย่อมไม่มีใครทำอะไรโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนแน่ๆ

สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่หูจวง จากนั้นพวกเขาทุกคนก็ล้อมเขาไว้