หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2533

เมื่อหูจวงพยายามตีสนิทพวกเขาด้วยการเปิดเผยข้อมูลแบบนั้น พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะระแวงขึ้นมา

เมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่เป็นมิตรที่เพิ่มทวีของเฉินผิงและพรรคพวกของเขา หูจวงก็อธิบายอย่างลนลานว่า “ผมไม่มีปัญญาซื้อยาเอง ตอนที่ผมคิดจะขโมยพวกมันมาจากหอเป่าอันก็เลยบังเอิญได้ยินทุกอย่างเข้าน่ะสิ ผมเล่าเรื่องให้ฟังก็เพราะผมกำลังหาทางผูกมิตรกับพวกคุณอยู่ หญ้าเซียนเติบโตลึกเข้าไปในหุบเขาและน่าจะมีอสูรวิญญาณคอยปกปักษ์รักษาอยู่ การจะได้มันมาย่อมต้องเสี่ยงอันตรายมากอย่างไม่ต้องสงสัยเลย ผมตัวคนเดียวในกลุ่ม ถ้าหากผมตกอยู่ในอันตรายก็คงไม่มีใครช่วย”

ถึงแม้ว่าคำอธิบายของหูจวงจะมีเหตุผล แต่เฉินผิงก็ไม่มั่นใจและทดสอบต่อไปอีกว่า “ทำไมคุณถึงได้เลือกที่จะเป็นพันธมิตรกับพวกเรา? พวกเราไม่ใช่ผู้ที่แข่งแกร่งที่สุดที่นี่หรอกนะ”

ภายในคณะเดินทาง เฉินผิงและพรรคพวกของเขาโดดเด่นสะดุดตาน้อยที่สุด ชายสองคนกับผู้หญิงและเด็กไม่ได้สร้างความมั่นใจได้เลย ถ้ามีใครกำลังหาทางผูกมิตรก็ย่อมต้องทำเช่นนั้นกับผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มสิ

หูจวงหัวเราะแกมเหน็บแนม “นั่นเป็นเพราะคุณเป็นตัวเลือกที่ปลอดภัยที่สุดน่ะสิ ผมรู้ว่าคุณมาจากหมู่บ้านหินและมีความแค้นกับหมู่บ้านต้าชิง ผมไม่ปฏิเสธว่าอยากจะผูกมิตรกับกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุด แต่พวกเขาจะยอมรับผมงั้นเหรอ? อันที่จริงแล้ว พวกเขาอาจจะขายผมให้หมู่บ้านต้าชิงเสียด้วยซ้ำไป แต่คุณไม่เหมือนพวกเขาตรงที่ต่อให้คุณไม่ยอมรับก็ไม่ทรยศหักหลังผมเด็ดขาด”

คำพูดของเขาทำให้รัศมีความเป็นปฏิปักษ์ของเฉินผิงที่แผ่ซ่านค่อยๆ สลายหายไป ฝ่ายหลังจึงไม่ติดใจสงสัยอีกต่อไปว่าหูจวงพูดความจริงอยู่หรือไม่

เห็นได้ชัดเลยว่าสถานการณ์ทำให้หูจวงสิ้นไร้ทางเลือก เห็นได้ชัดว่าข้อมูลเกี่ยวกับจางเปียวที่เขาบอกมาไม่ใช่เรื่องโกหกเลย

ความสงสัยที่เฉินผิงมีต่อหูจวงอาจจะคลี่คลายลงก็จริง แต่ความกังวลที่เขามีต่อสิ่งที่รออยู่ข้างหน้ากลับเริ่มที่จะเพิ่มพูนขึ้นมา

เขาไม่รู้ว่าอู๋เฟยอวี่และคนอื่นๆ ตามหาหญ้าเซียนชนิดไหนอยู่ แต่ถึงกระนั้นก็แน่นอนว่าย่อมต้องมีอสูรวิญญาณค่อยพิทักษ์รักษาของล้ำค่าเช่นนั้นอยู่

หรือต่อให้จะไม่มีก็ตาม สัตว์อสูรแกร่งกล้าที่ท่องไปทั่วหุบเขาก็เพียงพอที่จะเปลี่ยนการเดินทางของพวกเขาให้เป็นการเดินทางชนิดไม่มีวันกลับอีกเลย

ความเงียบเป็นเพียงคำตอบเดียวที่อาหลี่สามารถมอบให้ได้

หยุ่นเอ๋อร์เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “อาหลี่ เฉินผิง ฉันขอโทษจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันล่ะก็ชีวิตของทุกคนคงไม่ต้องมาตกอยู่ในอันตราย”

“หยุ่นเอ๋อร์ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ พวกเราอาจจะต้องค้นหาหญ้าเซียน แต่ก็ไม่อันตรายสักหน่อย คุณควรจะมองโลกในแง่ดีให้มากๆ นะ ผมมั่นใจว่าพวกเราต้องไม่เป็นอะไรแน่” เฉินผิงปลอบโยนเธอพร้อมยิ้มให้

ตรงข้ามกับท่าทีผ่อนคลายสบายใจ ในใจของเฉินผิงไม่ได้มองโลกในแง่ดีเลย ลึกๆ ลงไปแล้วเขารู้ว่าอู๋เฟยอวี่ทรงพลังอย่างแท้จริงและจางเปียวก็แข็งแกร่งกว่าพวกเขาทุกคน เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมสองคนนั้นถึงอยากให้คนอ่อนแออย่างพวกเขาตามมาด้วย

เห็นได้ชัดว่าพวกชาวบ้านที่อาศัยอยู่ละแวกข้างเคียงไม่ใช่คู่ประมือของสัตวอสูรขั้นสูงเพราะระดับพลังฝึกบำเพ็ญญาณอันต่ำเตี้ยของพวกเขาแต่อู๋เฟยอวี่ก็ยังพาพวกเขามาด้วย เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายที่แท้จริงของเขามากเกินกว่าเพียงแค่อยากให้พวกเขาคอยพิทักษ์ความปลอดภัย