“ตอนนี้พวกเราอยู่ในอาณาเขตของฝูงหมาป่าอสูรแล้ว ทุกคนระวังตัวด้วย” อู๋เฟยอวี่เอ่ยเตือนเสียงดัง
ขณะที่คนทั้งกลุ่มตามหลังจางเปียวกับอู๋เฟยอวี่ พวกเขาก็ไม่กล้าหายใจเสียงดังเกินไป ในยามนั้นแม้แต่ทั้งสองคนนั้นก็ดูเหมือนจะกังวลใจอยู่บ้าง
เมื่อฟ้าค่อยๆ มืดลง จางเปียวก็สั่งให้คนตั้งแคมป์ เขาเลือกชายสองสามคนมาผลัดเปลี่ยนเวรยามและเฉินผิงก็เป็นหนึ่งในนั้น
เมื่ออู๋เฟยอวี่กำหนดบริเวณที่จะตั้งแคมป์ของพวกเขาได้แล้ว เขาก็หยิบถุงผ้าที่บรรจุผงสีขาวออกมาโรยพื้น
“พี่เฉินผิง คืนนี้ผมจะคอยเฝ้ายามแทนพี่เอง พี่ควรจะพักผ่อนให้มากๆ นะฮะ” จู้จือเสนอตัวช่วยเหลือ
เขามั่นใจว่าหลังจากเดินทางไกลมาทั้งวัน เฉินผิงคงหมดแรงแล้วแน่ๆ
เฉินผิงตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ พลางยีผมของจู้จือ “ไม่เป็นไร นายไปพักก่อนเถอะ”
อาหลี่กับหยุ่นเอ๋อร์อาสาที่จะช่วยเหลือเช่นกัน แต่ข้อเสนอของพวกเขาเองก็ถูกเฉินผิงปฏิเสธไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...