หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2535

“ตอนนี้พวกเราอยู่ในอาณาเขตของฝูงหมาป่าอสูรแล้ว ทุกคนระวังตัวด้วย” อู๋เฟยอวี่เอ่ยเตือนเสียงดัง

ขณะที่คนทั้งกลุ่มตามหลังจางเปียวกับอู๋เฟยอวี่ พวกเขาก็ไม่กล้าหายใจเสียงดังเกินไป ในยามนั้นแม้แต่ทั้งสองคนนั้นก็ดูเหมือนจะกังวลใจอยู่บ้าง

เมื่อฟ้าค่อยๆ มืดลง จางเปียวก็สั่งให้คนตั้งแคมป์ เขาเลือกชายสองสามคนมาผลัดเปลี่ยนเวรยามและเฉินผิงก็เป็นหนึ่งในนั้น

เมื่ออู๋เฟยอวี่กำหนดบริเวณที่จะตั้งแคมป์ของพวกเขาได้แล้ว เขาก็หยิบถุงผ้าที่บรรจุผงสีขาวออกมาโรยพื้น

“พี่เฉินผิง คืนนี้ผมจะคอยเฝ้ายามแทนพี่เอง พี่ควรจะพักผ่อนให้มากๆ นะฮะ” จู้จือเสนอตัวช่วยเหลือ

เขามั่นใจว่าหลังจากเดินทางไกลมาทั้งวัน เฉินผิงคงหมดแรงแล้วแน่ๆ

เฉินผิงตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ พลางยีผมของจู้จือ “ไม่เป็นไร นายไปพักก่อนเถอะ”

อาหลี่กับหยุ่นเอ๋อร์อาสาที่จะช่วยเหลือเช่นกัน แต่ข้อเสนอของพวกเขาเองก็ถูกเฉินผิงปฏิเสธไป

เฉินผิงอยากจะฉวยโอกาสตรวจสอบพื้นที่โดยรอบสักหน่อย

แม้พลังของเฉินผิงจะยังไม่ฟื้นกลับคืนมาและปราณสัมผัสของเขาก็ไม่แกร่งกล้าเท่าแต่ก่อน ทว่าก็เพียงพอให้เขาสัมผัสถึงรัศมีพลังของเหล่าสัตว์อสูรที่ตามพวกเขามาได้

เนื่องจากพลังมังกรหงส์ภายในร่างของเฉินผิงมาจากเทพอสูร ทำให้สัมผัสรับรู้ถึงรัศมีพลังของอสูรตนอื่นได้ว่องไวเป็นพิเศษ

กลางดึกทุกคนกำลังนอนหลับอุตุเพราะหมดเรี่ยวหมดแรงจากการเดินทางไกลมาตลอดทั้งวัน เฉินผิงยืนอยู่เงียบๆ อยู่อีกฝั่งแล้วจ้องมองเข้าไปในความมืดมิด

หมาป่าอสูรค่อยๆ เข้ามาใกล้ ต่อให้สัมผัสถึงการปรากฏตัวของพวกมัน เฉินผิงก็ไม่ส่งเสียงหรือคิดจะขวางมันไว้

เมื่อหมาป่าอสูรเข้ามาใกล้บริเวณที่ตั้งแคมป์ในท้ายที่สุด มันก็หยุดเดินทันที ราวกับว่ามันพบสิ่งที่น่าหวาดกลัวแล้วมันก็หันหลังวิ่งหนีไปด้วยความตื่นตระหนก

เมื่อเงาร่างสายนั้นโยนคำถามกลับมา เฉินผิงกลับไม่ตอบ

เขาจะไม่ยอมเปิดเผยตัวตนจนกว่ามองเห็นชัดถึงเจตนาของบุคคลลึกลับ

ทั้งสองฝ่ายจ้องมองกันโดยไม่พูดอะไรสักคำเดียว สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่ไว้วางใจ

ทันใดนั้นขณะที่เงาร่างดังกล่าวหายไปท่ามกลางรัตติกาลอันมืดมิด ก็มีเสียงดังขึ้นมา

แต่ทันทีที่เงาร่างดังกล่าวจากไปก็เอ่ยกับเฉินผิงผ่านเสียงสะท้อนลึกลับว่า “ข้าหลางเฟิง ไว้พบกันใหม่คราวหน้า”

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะตรวจสอบเพิ่มเติม เสียงของจางเปียวก็ดังขึ้นจากข้างหลังของเขา “แกมาทำอะไรอยู่ตรงนี้? แกไม่คิดจะเฝ้ายามแล้ววางแผนที่จะหนีไปใช่ไหม?”

เฉินผิงเหลือบมองจางเปียวพลางตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า “ผมเพิ่งจะไปปลดทุกข์มา”