หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2536

หลังจากพูดจบเฉินผิงก็เดินเข้ามาในแคมป์ จางเปียวก็ตวาดใส่ว่า “ฟังฉันให้ดีๆ นี่คืออาณาเขตของฝูงหมาป่าอสูร แกอย่าคิดว่าจะหนีไปได้เลย พอแกออกจากแคมป์ พวกหมาป่าอสูรย่อมต้องตามไล่ล่ากินแกทั้งเป็นอย่างแน่นอน คราวนี้แกโชคดีที่ไม่ได้เจอกับพวกมันเข้า”

เฉินผิงไม่สนใจจางเปียว เมื่อเขากลับมาที่แคมป์ก็เอาแต่นึกถึงเรื่องของหลางเฟิง เขาสงสัยว่าหลางเฟิงจะตามหาเขาไปทำไมกัน

เป็นเพราะรัศมีพลังแห่งเทพอสูรที่ฉันมีงั้นเหรอ?

จางเปียวมองเฉินผิงที่ไม่สนใจเขาเลยสักนิด แววสังหารก็ผุดขึ้นในดวงตาของเขา พวกชาวบ้านอย่างเฉินผิงไม่เคยไร้มารยาทกับคนอย่างจางเปียว

เมื่อค่ำคืนผ่านพ้นไป อู๋เฟยอวี่ก็เหลือบไปเห็นผงสีขาวที่เขาโรยเอาไว้ก่อนจะหันไปหาทุกคน “เมื่อคืนใครเป็นคนเฝ้ายาม?”

ผู้ที่ถูกเลือกให้เฝ้ายามต่างก้าวออกมาข้างหน้า และหนึ่งในนั้นก็คือเฉินผิง

“เมื่อคืนมีสัตว์อสูรเข้ามางั้นเหรอ?” อู๋เฟยอวี่ถาม

คนอื่นๆ พากันส่ายหน้า แต่เฉินผิงกลับผงกศีรษะ “ที่จริงแล้ว เมื่อคืนมีสัตว์อสูรเข้ามาในแคมป์”

“เป็นสัตว์อสูรแบบไหนกัน?”

มีแววกังวลใจปรากฎบนใบหน้าของอู๋เฟยอวี่อย่างเห็นได้ชัด

“เป็นหมาป่าอสูรตนหนึ่งน่ะ มันเข้ามาใกล้แคมป์แต่ก็ตกใจหนีไป” เฉินผิงตอบตามความจริง

เมื่อได้ยินว่าเป็นหมาป่าอสูร อู๋เฟยอวี่ก็มีสีหน้าผ่อนคลายลงมาก เห็นได้ชัดว่าเขาโล่งใจกับคำตอบนั้น แต่ท่าทีตอบสนองของเขากลับสร้างความสับสนให้แก่เฉินผิง พวกเราอยู่ในอาณาเขตของหมาป่าอสูรไม่ใช่เหรอ? แถวนี้ยังมีสัตว์อสูรชนิดอื่นอยู่อีกงั้นเหรอ?

“เอาล่ะ เก็บข้าวของของตัวเองแล้วพวกเราก็ไปกันเถอะ”

อู๋เฟยอวี่มุ่งหน้าเดินต่อไป

“ไปกันเถอะ!”

จางเปียวโบกมือเป็นเชิงส่งสัญญาณให้คนอื่นๆ เคลื่อนตัว จากนั้นเขาก็เดินนำผู้คนให้เดินลึกเข้าไปในอาณาเขต

“แกคิดจะแข่งกับฉันงั้นรึ?” หนิงชั่นหัวเราะ “ฟังให้ดีนะ ทั้งแกกับฉันจะไม่มีใครได้หญ้ากระเรียนเซียนไปทั้งนั้นเพราะฉันรู้มาว่าอสูรวิญญาณที่คอยพิทักษ์รักษาหญ้าเซียนต้นนั้นคืออสูรกระหายเลือด พวกเราเอาชนะมันไม่ได้หรอก”

คำพูดของหนิงชั่นสร้างความตกตะลึงให้แก่คนในกลุ่มของอู๋เฟยอวี่ พวกเขารู้ว่าเป้าหมายของตนคือเก็บสมุนไพร แต่พวกเขาไม่รู้ว่าตนเองจะต้องเก็บสมุนไพรอะไรและตกอยู่ในอันตรายแบบไหนเลย

ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าตนเดินทางมาเก็บหญ้าเซียนที่มีอสูรกระหายเลือดคอยพิทักษ์รักษา พวกเขาตระหนักดีว่าตนเองกำลังเสี่ยงชีวิตอยู่

ทุกคนส่ายหน้าด้วยความหวาดกลัว แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือก เพราะพวกเขาดั้นด้นมาจนถึงที่นี่แล้วย่อมไม่อาจถอยกลับได้อีก ต่อให้พวกเขาอยากจะถอยกลับก็ไม่สามารถหาทางออกจากหุบเขาได้

อู๋เฟยอวี่สัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวที่แผ่ออกมาจากผู้คนที่อยู่ข้างหลังตนเอง เขารู้ว่าหนิงชั่นพูดเรื่องนั้นก็เพื่อให้พวกเขาหวาดกลัว

“แกพูดแบบนั้นก็เพราะไม่สามารถจัดการกับพวกมันได้ แต่ไม่ว่าฉันจะสามารถจัดการกับพวกมันได้หรือเปล่าก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่แกจะได้รู้ในอีกไม่นานนี้แหละ”

แววตาของอู๋เฟยอวี่เต็มไปด้วยความมั่นใจ เขาพยายามมอบความมั่นใจให้แก่ผู้คนที่ตามเขามา