หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2536
หลังจากพูดจบเฉินผิงก็เดินเข้ามาในแคมป์ จางเปียวก็ตวาดใส่ว่า “ฟังฉันให้ดีๆ นี่คืออาณาเขตของฝูงหมาป่าอสูร แกอย่าคิดว่าจะหนีไปได้เลย พอแกออกจากแคมป์ พวกหมาป่าอสูรย่อมต้องตามไล่ล่ากินแกทั้งเป็นอย่างแน่นอน คราวนี้แกโชคดีที่ไม่ได้เจอกับพวกมันเข้า”
เฉินผิงไม่สนใจจางเปียว เมื่อเขากลับมาที่แคมป์ก็เอาแต่นึกถึงเรื่องของหลางเฟิง เขาสงสัยว่าหลางเฟิงจะตามหาเขาไปทำไมกัน
เป็นเพราะรัศมีพลังแห่งเทพอสูรที่ฉันมีงั้นเหรอ?
จางเปียวมองเฉินผิงที่ไม่สนใจเขาเลยสักนิด แววสังหารก็ผุดขึ้นในดวงตาของเขา พวกชาวบ้านอย่างเฉินผิงไม่เคยไร้มารยาทกับคนอย่างจางเปียว
เมื่อค่ำคืนผ่านพ้นไป อู๋เฟยอวี่ก็เหลือบไปเห็นผงสีขาวที่เขาโรยเอาไว้ก่อนจะหันไปหาทุกคน “เมื่อคืนใครเป็นคนเฝ้ายาม?”
ผู้ที่ถูกเลือกให้เฝ้ายามต่างก้าวออกมาข้างหน้า และหนึ่งในนั้นก็คือเฉินผิง
“เมื่อคืนมีสัตว์อสูรเข้ามางั้นเหรอ?” อู๋เฟยอวี่ถาม
คนอื่นๆ พากันส่ายหน้า แต่เฉินผิงกลับผงกศีรษะ “ที่จริงแล้ว เมื่อคืนมีสัตว์อสูรเข้ามาในแคมป์”
“เป็นสัตว์อสูรแบบไหนกัน?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...