หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2540

เมื่อได้ยินเสียงเห่าหอนของหมาป่า เฉินผิงก็รู้ได้ทันทีว่าหลางเฟิงเป็นผู้ส่งเสียงร้อง

“ทุกคนระวังตัวและเกาะกลุ่มกันไว้ล่ะ” เฉินผิงเตือนอาหลี่และคนอื่นๆ ด้วยน้ำเสียงแผ่วต่ำ

เฉินผิงรู้ว่าสัตว์อสูรที่สามารถแปลงกายเป็นมนุษย์ได้ย่อมแข็งแกร่งมาก ถ้าหากหลางเฟิงพาฝูงหมาป่ามาหาพวกเขา ทุกคนคงได้ตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่

แต่ขณะที่ทุกคนเคร่งเครียดจนน่าเหลือเชื่อและพร้อมเผชิญกับการต่อสู้นั้น พวกหมาป่าอสูรนับร้อยตนก็ค่อยๆ ล่าถอยไปแล้วอันตรธานหายไปในป่าโดยไร้ซึ่งร่องรอย

เหตุพลิกผันโดยไม่คาดคิดทำให้ผู้คนต่างตะลึงงัน อย่างไรเสียพวกหมาป่าอสูรก็เป็นสัตว์อสูรดุร้าย เช่นนั้นทำไมตอนที่พวกมันได้เปรียบที่สุดจึงล่าถอยกลับไปเสียเล่า?

“ทำไมพวกมันถึงได้ล่าถอยล่ะ?” จางเปียวเอ่ยถามด้วยความสับสน

อู๋เฟยอวี่ไม่ตอบคำถาม เพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดพวกหมาป่าอสูรถึงได้ยอมจากไป

“หรือว่าพวกหมาป่าอสูรกำลังวางแผนอะไรสักอย่างอยู่? พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดเป็นกรด ฉันยังเคยพวกมันบางตนมีสติปัญญาที่สูงขึ้นด้วย” หนิงชั่นกล่าวขึ้นมา

“ไม่ว่าพวกมันกำลังวางแผนอะไรอยู่ก็ช่าง พวกเราต้องรีบออกไปแล้ว” อู๋เฟยอวี่พาคนทั้งกลุ่มมุ่งหน้าไปอย่างว่องไว เพราะหมายจะออกจากอาณาเขตของพวกหมาป่าอสูรให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

เมื่อเห็นเช่นนั้น หนิงชั่นก็พาคนของตัวเองเดินตามอู๋เฟยอวี่ไปติดๆ

แต่พวกหมาป่าอสูรที่ล่าถอยไปกลับไม่ปรากฎตัวหรือตามไล่ล่า

หลังจากพวกเขาจากไป หลางเฟิงก็ค่อยๆ ก้าวออกมาจากเงามืดพร้อมสาวงามนางหนึ่ง หญิงาสาวดูเหมือนจะมีอายุราวๆ ยี่สิบปี ยามที่เธอแย้มยิ้มก็มีลักยิ้มเปี่ยมเสน่ห์

น่าแปลกที่หลางเฟิงซึ่งยืนอยู่ข้างหญิงสาวที่ดูอ่อนหวานและบอบบางกลับมีท่าทางกระวนกระวายใจ เขาเอาแต่ก้มหน้าก้มตาและไม่กล้ามองเธอตรงๆ

ประมาณสิบนาทีให้หลัง จู่ๆ ผืนดินไหม้เกรียมก็ปรากฎอยู่ตรงหน้าเฉินผิงและคนอื่นๆ

ผืนดินดำสนิทจนไม่มีต้นหญ้าสักต้นเดียว แม้แต่ต้นไม้รอบข้างก็เหี่ยวเฉาเป็นอันมากราวกับว่าพวกมันถูกไฟเผาอย่างไรอย่างนั้น

กระดูกและซากของสัตว์อสูรเป็นจำนวนมากเกลื่อนกลาดไปทั่วผืนดินไหม้เกรียม ซากสัตว์อยู่ในสภาพสมบูรณ์และไม่มีบาดแผลให้เห็น แต่พวกมันกลับแห้งเหี่ยวลงมาก เห็นได้ชัดว่าเลือดของพวกมันแห้งผากไปแล้ว

กลิ่นเหม็นชวนคลื่นเหียนเต็มไปทั่วทั้งอากาศและเจตจำนงสังหารอันแรงกล้าก็ลอยอวลอยู่ในอากาศ

ไม่มีใครรู้ว่าอสูรกระหายเลือดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่ไหน หลายคนต่างหลั่งเหงื่อเย็นด้วยความเป็นกังวลและคนที่ขี้ขลาดสักหน่อยก็จะทรุดตัวลงทันทีที่เห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า

“หญ้าเซียนจะเติบโตในที่พรรค์นั้นได้ยังไงกัน? ที่นี่เป็นที่รกร้างว่างเปล่าชัดๆ!” จู้จือพึมพำพลางกวาดสายตามองโดยรอบ