เฉินผิงเหลือบมองมาที่จู้จือพลางบอกเป็นนัยให้ฝ่ายหลังหุบปากลง เพราะยามนี้ไม่ดึงดูดความสนใจของพวกมันจะดีที่สุด
“สถานที่แห่งนี้แหละ หญ้ากระเรียนเซียนเป็นหญ้าเซียนที่ดูดซับแก่นแท้แห่งสวรรค์และพิภพ นับเป็นเรื่องยากที่พืชชนิดอื่นจะอยู่รอดภายในรัศมีไม่กี่ร้อยเมตรโดยรอบได้” อู๋เฟยอวี่กล่าวพร้อมแววตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นพลางมองผืนดินไหม้เกรียมตรงหน้าเขา
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็เคร่งเครียดขึ้นมาเพราะพวกเขารู้ว่ามีอสูรกระหายเลือดคอยพิทักษ์รักษาอยู่แถวๆ หญ้ากระเรียนเซียน
“อู๋เฟยอวี่ ในเมื่อพวกเรามาที่นี่แล้ว ก็มาคิดหาวิธีกำจัดอสูรกระหายเลือดตนนั้นกันเถอะ ไม่งั้นพวกเราคงได้กลายเป็นเหยื่อของมันทันทีที่พวกเราก้าวย่างลงบนผืนดินแห่งนี้เป็นแน่” หนิงชั่นแนะนำอู๋เฟยอวี่
ในการจะได้หญ้ากระเรียนเซียนมานั้น จะต้องกำจัดอสูรกระหายเลือดเสียก่อน
อู๋เฟยอวี่ยิ้มจางๆ พลางพูดด้วยความมั่นใจว่า “ในเมื่อฉันมาถึงที่นี่ ฉันก็ต้องมีวิธีรับมือกับอสูรกระหายเลือดอยู่แล้วล่ะ”
“พวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอสูรกระหายเลือดซ่อนตัวอยู่ที่ไหน เช่นนั้นพวกเราจะรับมือกับมันยังไงล่ะ?” หนิงชั่นถาม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...