หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2542
“ไม่ต้องห่วงไปหรอก ต่อให้มันจะซ่อนตัวอยู่ใต้พื้นดิน ฉันก็มีวิธีที่จะรับมือกับมันได้!” อู๋เฟยอวี่หยิบยาออกมาสิบกว่าเม็ดแล้วยื่นพวกมันให้จางเปียว “นายเอายาพวกนี้ไปแจกจ่ายให้ทุกคน ตรวจดูให้แน่ใจว่าพวกมันกลืนลงไปด้วยล่ะ!”
จางเปียวผงกศีรษะแล้วจัดการแจกจ่ายยาให้ผู้คน
ทุกคนถือยาเม็ดสีดำสนิทขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือ เพราะไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่จึงไม่มีใครกล้ากินพวกมันลงไป
“พี่เฉินผิง นั่นมันอะไรน่ะ? ดูน่าขยะแขยงชะมัดเลย!” จู้จือถามเฉินผิงพลางถือยาเม็ดเอาไว้
เฉินผิงหยิบยาเม็ดหนึ่งแล้วค่อยๆ ดมกลิ่นก่อนตอบว่า “ยากร่อนพลัง หลังจากกินเข้าไป นายจะสูญสิ้นพลังของตัวเองไป”
“อะไรนะ?” อาหลี่และคนอื่นๆ ต่างตกตะลึง
“เฉินผิง พวกเขาจะให้พวกเรากินยาไปทำไมกัน? พวกเรามีพลังถึงจะช่วยพวกเขารับมือกับอสูรกระหายเลือดและเก็บหญ้ากระเรียนเซียนได้ไม่ใช่หรือไง?” อาหลี่ถาม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...