หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2542

“ไม่ต้องห่วงไปหรอก ต่อให้มันจะซ่อนตัวอยู่ใต้พื้นดิน ฉันก็มีวิธีที่จะรับมือกับมันได้!” อู๋เฟยอวี่หยิบยาออกมาสิบกว่าเม็ดแล้วยื่นพวกมันให้จางเปียว “นายเอายาพวกนี้ไปแจกจ่ายให้ทุกคน ตรวจดูให้แน่ใจว่าพวกมันกลืนลงไปด้วยล่ะ!”

จางเปียวผงกศีรษะแล้วจัดการแจกจ่ายยาให้ผู้คน

ทุกคนถือยาเม็ดสีดำสนิทขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือ เพราะไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่จึงไม่มีใครกล้ากินพวกมันลงไป

“พี่เฉินผิง นั่นมันอะไรน่ะ? ดูน่าขยะแขยงชะมัดเลย!” จู้จือถามเฉินผิงพลางถือยาเม็ดเอาไว้

เฉินผิงหยิบยาเม็ดหนึ่งแล้วค่อยๆ ดมกลิ่นก่อนตอบว่า “ยากร่อนพลัง หลังจากกินเข้าไป นายจะสูญสิ้นพลังของตัวเองไป”

“อะไรนะ?” อาหลี่และคนอื่นๆ ต่างตกตะลึง

“เฉินผิง พวกเขาจะให้พวกเรากินยาไปทำไมกัน? พวกเรามีพลังถึงจะช่วยพวกเขารับมือกับอสูรกระหายเลือดและเก็บหญ้ากระเรียนเซียนได้ไม่ใช่หรือไง?” อาหลี่ถาม

“ใช่ ทำไมหมอจางกับคนของเขาถึงอยากให้พวกเราสูญสิ้นพลังของตนเองด้วยล่ะ? พวกเขาคิดจะทำอะไรกันแน่?” หยุ่นเอ๋อร์และคนอื่นๆ เองก็สับสนงุนงงเช่นกัน เพราะไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่ทำให้จางเปียวอยากสลายพลังของพวกเขา ทั้งๆ ที่พาพวกเขามาที่นี่เพื่อช่วยเก็บหญ้าเซียน

เฉินผิงถือยากร่อนพลังแล้วมัวแต่ครุ่นคิด เขาก็หรี่ตาเล็กน้อยและสีหน้าเคร่งจัด

“ผมคิดว่ารู้สาเหตุแล้วล่ะ” เขาเอ่ยขึ้น

“ทำไมงั้นรึ?” อาหลี่ถามขึ้นมาทันที

“การที่อู๋เฟยอวี่อยากให้พวกเรากินยากร่อนพลังไม่ใช่ด้วยเจตนาที่จะทำให้พลังของพวกเราอ่อนแอลง แต่เพื่อให้พลังของอสูรกระหายเลือดอ่อนแอลงต่างหากล่ะ เมื่อพวกเรากินยากร่อนพลังเข้าไป แก่นแท้ของยาก็จะซึมซ่านเข้าสู่กระแสเลือดของเรา เช่นนั้นเมื่ออสูรกระหายเลือดตนนั้นดูดเลือดของพวกเรา มันก็จะกินยากร่อนพลังเป็นจำนวนมากเข้าไป เป็นผลทำให้พลังของอสูรน่าจะลดลงมาก”

ขณะที่เขาเห็นทุกคนกินยาลงไปแล้ว อู๋เฟยอวี่ก็อดไม่ได้ที่จะผุดรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

ไม่กี่นาทีให้หลัง ยาก็เริ่มออกฤทธิ์ ชาวบ้านบางคนเริ่มที่จะรู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเป็นอย่างยิ่ง มิหนำซ้ำร่างกายของพวกเขาก็ยังสิ้นไร้เรี่ยวแรงอีกต่างหาก

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ทำไมฉันรู้สึกเหมือนไม่มีแรงเลยล่ะ?”

“เกิดอะไรขึ้นกับพลังของฉันเนี่ย? ฉันรวบรวมพลังเพื่อเขวี้ยงหมัดไม่ได้เสียด้วยซ้ำไป!”

“พลังของฉันหายไปและไม่มีพลังหลงเหลือในจุดชีพจรตันเถียนเลย!”

หลังจากสังเกตได้ถึงความผิดปกติ ผู้คนก็เริ่มตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ