หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2544

เมื่อจู้จือถูกช่วยเอาไว้แล้วก็วิ่งไปอยู่ข้างหลังเฉินผิง

ในขณะเดียวกัน อู๋เฟยอวี่ หนิงชั่นและคนอื่นๆ ที่ยืนมองถึงกับผงะอึ้ง พวกเขาต่างจ้องมองเฉินผิงด้วยความสับสนงุนงง เพราะไม่เข้าใจว่าหลังจากกินยากร่อนพลังเข้าไปแล้ว ทำไมเฉินผิงถึงยังสามารถปลดปล่อยพลังอันน่าพิศวงเช่นนั้นออกมาได้

อาหลี่ หยุ่นเอ๋อร์และหูจวงกวัดแกว่งอาวุธพลางเฝ้าคุ้มครองจู้จือไปด้วย

พวกเขาทุกคนต่างปลดปล่อยพลังออกมา เมื่อชาวบ้านพวกนั้นที่ถูกอสูรกระหายเลือดไล่ล่าเห็นเช่นนั้นเข้าก็รีบแห่ไปหาเฉินผิงและพรรคพวกของเขาด้วยหวังว่าจะได้รับการคุ้มครอง

“อู๋เฟยอวี่ ยากร่อนพลังของแกหมดอายุหรือเปล่าเนี่ย? ทำไมมันถึงไม่ได้ผลล่ะ?” หนิงชั่นถาม

ในขณะนั้นอู๋เฟยอวี่เองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดหลังจากกินยากร่อนพลังแล้ว เฉินผิงและคนอื่นๆ ถึงยังปลดปล่อยรัศมีพลังอันน่าเกรงขามเช่นนั้นได้

ทันใดนั้นอสูรกระหายเลือดที่หนวดถูกฟันขาดก็เปล่งเสียงคำราม จากนั้นพื้นดินก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

เมื่อทุกคนสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนขนานใหญ่ พวกเขาก็รู้สึกกลัวแทบตาย ตอนนี้พวกเขาสูญสิ้นพลังไปก็ไม่ต่างอะไรจากคนธรรมดาสามัญ

อาหลี่ จู้จือและคนอื่นๆ เองก็หวาดวิตกเช่นกัน พวกเขาตัวสั่นสะท้านเพราะรู้ว่าอสูรกระหายเลือดโกรธจัดและกำลังจะพุ่งตัวออกมาจากพื้น

“อาหลี่ พวกคุณถอยไปแล้วปกป้องหยุ่นเอ๋อร์กับจู้จือ!” เฉินผิงรีบตะโกนบอก

ลำพังด้วยพลังของเขาในตอนนี้ย่อมไม่มีทางที่เขาจะสามารถรับมือกับอสูรกระหายเลือดได้ เขาไม่สามารถปกป้องอาหลี่และคนอื่นๆ นับประสาอะไรกับชาวบ้านทุกคนเลย

อาหลี่กับหูจวงรีบถอยร่นพร้อมกับหยุ่นเอ๋อร์และจู้จือเพื่อสร้างระยะห่าง ชาวบ้านคนอื่นๆ อยากจะหนีไปพร้อมกับพวกเขา แต่พื้นดินที่สั่นสะเทือนก็ทำให้พวกเขาขยับตัวได้ลำบาก

สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาพุ่งออกมาจากพื้นดินพร้อมเสียงดังครืน ทุกคนที่เห็นสิ่งมีชีวิตตนนั้นต่างหวีดร้องด้วยความหวาดกลัว เมื่อเห็นภาพนั้นแม้แต่อู๋เฟยอวี่กับหนิงชั่นก็หนาตาซีดขาว

แม้กระนั้นความว้าวุ่นใจก็ทำให้เฉินผิงแทบไม่มีเวลาให้หลบหนีได้เลย

“วิ่ง! วิ่งเร็วเข้า!” เฉินผิงตะโกนบอกอาหลี่และคนอื่นๆ อย่างลนลาน

เมื่อประจันหน้ากับอสูรกระหายเลือดที่มีพลังมหาศาลเช่นนั้น เฉินผิงก็รู้ว่าไม่มีโอกาสที่เขาจะเอาชนะได้เลย ขืนการต่อสู้ยังยืดเยื้อต่อไป ในที่สุดเขาคงได้กลายเป็นอาหารของอสูรตนนั้นเป็นแน่

อาหลี่กับพรรคพวกของเขาวิ่งสุดกำลังไปทางส่วนลึกของผืนดินไหม้เกรียมแห่งนี้ เฉินผิงเองก็วิ่งหนีเอาชีวิตรอดโดยไม่เหลียวหลังเลยสักนิด

“โอ้ ไม่นะ! พวกมันกำลังวิ่งเข้าไปข้างในแล้ว หญ้ากระเรียนเซียนจะตกเป็นของพวกมัน!” อู๋เฟยอวี่หน้าตาเหยเก

“ศิษย์พี่ใหญ่ รีบไปขวางพวกมันเอาไว้เถอะ พวกเราไม่อาจปล่อยให้มันเก็บหญ้ากระเรียนเซียนไปได้นะ!” จางเปียวกล่าวด้วยความกระวนกระวายใจ