หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2545

อู๋เฟยอวี่และจางเปียวกระโจนขึ้นในวินาทีต่อมาและไล่ตามเฉินผิง เมื่อตอนนี้อสูรกระหายเลือดกำลังลิ้มรสอาหารของมัน มันเลยไม่มีเวลาจัดการกับคนอื่น

เมื่อเห็นเช่นนั้น หนิงชั่นก็นำกลุ่มของเขาออกไล่ล่าเช่นกัน ตอนนี้เขาเป็นพวกเดียวกับอู๋เฟยอวี่ไปโดยปริยาย และถ้าพวกเขาไม่ร่วมมือกัน พวกเขาก็คงกลายเป็นอาหารของอสูรกระหายเลือด

เฉินผิงซึ่งกำลังหลบหนีอย่างสุดกำลังสัมผัสได้ว่ามีหลายคนจากด้านหลังเข้ามาใกล้ เมื่อเขาหันกลับไปมอง เขาก็ต้องแปลกใจที่เห็นกลุ่มของอู๋เฟยอวี่ไล่ตามเขามา

เฉินผิงรู้ว่าคนเหล่านั้นคงกลัวว่าเขาจะไปเก็บหญ้ากระเรียนเซียน พวกนั้นเลยยอมเสี่ยงไล่ตามเขาแม้ว่าจะอันตรายก็ตาม

เฉินผิงมั่นใจว่าเขาสามารถหนีจากอู๋เฟยอวี่และคนอื่นๆ ได้ แต่กับอาหลี่ จู้จือและพวกที่เหลือ คงไม่ไหว ด้วยระดับความเร็วของพวกเขา ในที่สุดอู๋เฟยอวี่และพรรคพวกของเขาก็ไล่ตามมาทัน

“อาหลี่ รีบไปเร็วเข้า อย่าหันกลับไปมองและอย่าหยุด” เฉินผิงบอกอาหลี่ จากนั้นเขาก็ลดความเร็วลงและหยุดฝีเท้า

เขาตัดสินใจอยู่รั้งข้างหลังเพื่อขัดขวางอู๋เฟยอวี่และคนอื่นๆ ถ่วงเวลาเพื่อให้อาหลี่ หยุ่นเอ๋อร์และพวกที่เหลือหนีไป

อู๋เฟยอวี่และจางเปียวรู้สึกงงงวยที่เห็นเฉินผิงหยุดวิ่งและยืนนิ่งๆ อย่างจงใจ

“ทำไมถึงไม่หนี?” จางเปียวถามด้วยความสงสัยขณะจ้องมองเฉินผิง

เฉินผิงเหยียดริมฝีปากและพูดด้วยความดูถูกดูแคลน “ที่ผมต้องหนีเอาชีวิตรอดก็เพราะเผชิญกับอสูรกระหายเลือด แต่ทำไมผมต้องวิ่งหนีพวกคุณด้วย? ดูจากความสามารถของพวกคุณแล้ว สำหรับผมพวกคุณทุกคนมันก็แค่มดปลวก”

หากเฉินผิงสามารถฟื้นคืนพลังได้อย่างเต็มเปี่ยม อู๋เฟยอวี่และจางเปียวก็คงเป็นได้แค่มดปลวกสำหรับเขา เขาคงไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำ

แม้ว่าเฉินผิงจะยังไม่ฟื้นพลังเต็มที่ แต่เขาก็สามารถดูแคลนจางเปียวและคนอื่นๆ ได้หากวิญญาณดาบฟื้นกลับมาแล้ว

อู๋เฟยอวี่กับจางเปียวมึนงงเล็กน้อยกับคำพูดของเฉินผิง พวกเขาไม่นึกว่าเฉินผิงจะปากกล้าแบบนี้

“จางเปียว ถอยออกมาเดี๋ยวนี้!”

ทันทีที่เฉินผิงเริ่มโจมตี อู๋เฟยอวี่ก็รับรู้ได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวในการจู่โจมของเฉินผิงในทันที เขารู้ว่าจางเปียวไม่มีทางรับดาบนี้ไว้ได้และจะต้องพ่ายแพ้แน่นอน โดยเฉพาะในตอนที่จางเปียวไม่มีอาวุธ

แม้อู๋เฟยอวี่จะเอ่ยปากเตือน แต่จางเปียวก็ตอบสนองช้าไปเล็กน้อย ในจังหวะที่เขาถอยกลับและหดแขนกลับมา ใบมีดอันแวววาวก็กรีดแขนเขาไปแล้ว

แขนของจางเปียวถูกตัดขาด เลือดชุ่มโชกเสื้อผ้าของเขาและไหลทะลัก เมื่อเห็นว่าเฉินผิงทำเขาบาดเจ็บ จางเปียวก็รู้สึกเหลือเชื่ออย่างที่สุด

อู๋เฟยอวี่หยิบผงแป้งออกมาโรยบนบาดแผลของจางเปียว ไม่นานเลือดก็หยุดไหล

“ไอ้เด็กเวร วันนี้แกต้องตาย!” จางเปียวกัดฟัน อกของเขากระเพื่อมด้วยความโกรธ