หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2546

ที่ผ่านมาจางเปียวมองว่าเฉินผิงเป็นเพียงชาวบ้านผู้ต่ำต้อยจากภูเขามาโดยตลอด ไม่เคยคิดจะเอาจริงกับอีกฝ่าย อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เฉินผิงกลับทำเขาบาดเจ็บ แถมยังทำต่อหน้าทุกคนอีก เป็นความอัปยศอดสูที่จางเปียวรับไม่ได้

เขากำลังจะโจมตีเฉินผิงอีกครั้งแต่ก็ถูกอู๋เฟยอวี่ห้ามไว้

“ไอ้เด็กเวร ทำไมแกถึงยังมีพลังเหลืออยู่หลังจากที่กินยาของฉันเข้าไป?” อู๋เฟยอวี่ถาม เขาเห็นแล้วว่าเฉินผิงไม่ง่ายอย่างที่คิด

“หมายถึงยากร่อนพลังน่ะเหรอ?” เฉินผิงหัวเราะเยาะ “ยาคุณภาพต่ำแบบนั้นไม่มีผลกับผมหรอก”

เฉินผิงไม่ได้โอ้อวด หากพลังของเขาฟื้นฟูกลับมาอย่างเต็มกำลัง ยากร่อนพลังย่อมทำอะไรเขาไม่ได้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อู๋เฟยอวี่ก็ขมวดคิ้ว “นี่แกเป็นนักกลั่นยาด้วยงั้นเหรอ?”

“ผมรู้แค่ระดับพื้นฐาน แต่แค่นี้ก็รู้มากกว่าคุณเป็นร้อยเท่าแล้ว” เฉินผิงเย้ยหยันด้วยท่าทางเหยียดหยาม

เมื่อถึงจุดนั้น แม้แต่อู๋เฟยอวี่ก็หมดความอดทน เฉินผิงดูถูกเขาหลายครั้งต่อหน้าหนิงชั่น ทำเอาเขารู้สึกอับอายขายหน้า

“งั้นขอดูหน่อยว่าแกเก่งกว่าฉันเป็นร้อยเท่าจริงหรือเปล่า!” หลังจากที่อู๋เฟยอวี่พูดจบ แสงสีเงินก็พุ่งออกมาจากมือของเขา มันเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงราวกับดาวตก

ในขณะเดียวกัน หลางเฟิงและหญิงสาวนางหนึ่งก็กำลังเฝ้าดูการต่อสู้อยู่ไม่ไกล

หลางเฟิงรู้สึกตึงเครียดและอยากจะยื่นมือเข้าช่วยเฉินผิง เมื่อเขาเห็นอู๋เฟยอวี่โจมตีเฉินผิง

ในความคิดของหลางเฟิงนั้น เฉินผิงไม่ใช่คู่ประมือของอู๋เฟยอวี่

ในขณะที่หลางเฟิงกำลังจะเข้าไปช่วย เขาก็ถูกเด็กสาวที่อยู่ข้างๆ ห้ามไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว

“หยุดก่อน นี่ไม่ใช่ความสามารถเต็มร้อยของเขาอย่างแน่นอน ดูเหมือนว่าพลังของเขาจะถูกสะกดไว้ หรือบางทีเขาอาจจะบาดเจ็บและยังฟื้นตัวไม่เต็มที่” เด็กสาวจับจ้องไปที่เฉินผิง คอยสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของเขา

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงหลบการโจมตีของอู๋เฟยอวี่ได้อย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็ก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว

เหตุผลเดียวที่เฉินผิงหยุดวิ่งก็เพื่อซื้อเวลาให้อาหลี่และคนอื่นๆ ตอนนี้พวกเขาคงหนีไปไกลแล้ว ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องสู้อีกต่อไป

เมื่ออสูรกระหายเลือดกินเลือดของชาวบ้านที่กินยากร่อนพลังเข้าไป ฤทธิ์ยาก็เริ่มส่งผลต่อร่างกายของอสูรร้าย ทำให้อู๋เฟยอวี่และพรรคพวกพอจะสู้กับมันได้

ถ้าไม่มีฤทธิ์ยากร่อนพลังที่ส่งผลต่ออสูรกระหายเลือด อู๋เฟยอวี่และคนอื่นๆ ก็คงรับมือมันไม่ไหว

เฉินผิงเพิกเฉยต่อการต่อสู้และวิ่งหนีไปโดยไม่เหลียวมองข้างหลัง

ในไม่ช้าเฉินผิงก็ไล่ตามอาหลี่และคนอื่นๆ ทัน ในขณะนั้นพวกเขากำลังพักอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่

ที่จริงแล้วพวกเขาไม่ได้เหน็ดเหนื่อย พวกเขาเป็นห่วงเฉินผิงและตัดสินใจรอเขาอยู่ที่นั่น

ทุกคนดีใจที่เห็นเฉินผิงตามพวกเขามาได้อย่างปลอดภัย

จู้จือและหยุ่นเอ๋อร์รีบเข้ามาหาเขาและถามด้วยความเป็นห่วง “คุณปลอดภัยนะ เฉินผิง?”