หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2547

“ผมไม่เป็นไร โชคดีที่อสูรกระหายเลือดเข้ามาขัดอู๋เฟยอวี่และคนอื่นๆ ทำให้ผมหนีมาได้ รีบไปกันเถอะ ผมไม่คิดว่าอสูรจะต้านไว้ได้นาน” เฉินผิงเดินนำอาหลี่และคนอื่นๆ ไปทันทีหลังจากพูดเช่นนั้น

ขณะที่เฉินผิงและพรรคพวกของเขาเดินลึกเข้าไป พวกเขารู้สึกได้ถึงพลังศักดิ์สิทธิ์รอบๆ ตัวที่กล้าแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของรัศมี อาหลี่จึงถามว่า “รัศมีรุนแรงอะไรอย่างนี้! หรือว่าหญ้ากระเรียนเซียนจะอยู่ตรงหน้าเรา?”

“เราน่าจะเข้าใกล้ตำแหน่งของหญ้ากระเรียนเซียนแล้ว รีบไปเร็ว!” เฉินผิงเร่งฝีเท้าอย่างกระตือรือร้น

ไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาก็เห็นพืชพันธุ์สีเขียวขึ้นเป็นหย่อมๆ บนภูมิประเทศที่ถูกเผาจนไหม้เกรียม ต้นไม้ที่งอกงามดูแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสภาพแวดล้อมที่แห้งแล้ง

“หญ้ากระเรียนเซียน! ต้องเป็นหญ้ากระเรียนเซียนแน่ๆ ใช่ไหม?” จู้จืออุทานด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นพืชสีเขียว

พอตรวจดูใกล้ๆ เฉินผิงก็พบว่าหญ้ากระเรียนเซียนนั้นค่อนข้างธรรมดา มันสูงเพียงครึ่งเมตรพร้อมกับมีใบไม้ห้าใบ ถ้าหญ้ากระเรียนเซียนงอกขึ้นท่ามกลางพืชชนิดอื่นๆ ก็คงไม่มีใครดูออกว่ามันเป็นหญ้าเซียน