หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2547

“ผมไม่เป็นไร โชคดีที่อสูรกระหายเลือดเข้ามาขัดอู๋เฟยอวี่และคนอื่นๆ ทำให้ผมหนีมาได้ รีบไปกันเถอะ ผมไม่คิดว่าอสูรจะต้านไว้ได้นาน” เฉินผิงเดินนำอาหลี่และคนอื่นๆ ไปทันทีหลังจากพูดเช่นนั้น

ขณะที่เฉินผิงและพรรคพวกของเขาเดินลึกเข้าไป พวกเขารู้สึกได้ถึงพลังศักดิ์สิทธิ์รอบๆ ตัวที่กล้าแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของรัศมี อาหลี่จึงถามว่า “รัศมีรุนแรงอะไรอย่างนี้! หรือว่าหญ้ากระเรียนเซียนจะอยู่ตรงหน้าเรา?”

“เราน่าจะเข้าใกล้ตำแหน่งของหญ้ากระเรียนเซียนแล้ว รีบไปเร็ว!” เฉินผิงเร่งฝีเท้าอย่างกระตือรือร้น

ไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาก็เห็นพืชพันธุ์สีเขียวขึ้นเป็นหย่อมๆ บนภูมิประเทศที่ถูกเผาจนไหม้เกรียม ต้นไม้ที่งอกงามดูแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสภาพแวดล้อมที่แห้งแล้ง

“หญ้ากระเรียนเซียน! ต้องเป็นหญ้ากระเรียนเซียนแน่ๆ ใช่ไหม?” จู้จืออุทานด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นพืชสีเขียว

พอตรวจดูใกล้ๆ เฉินผิงก็พบว่าหญ้ากระเรียนเซียนนั้นค่อนข้างธรรมดา มันสูงเพียงครึ่งเมตรพร้อมกับมีใบไม้ห้าใบ ถ้าหญ้ากระเรียนเซียนงอกขึ้นท่ามกลางพืชชนิดอื่นๆ ก็คงไม่มีใครดูออกว่ามันเป็นหญ้าเซียน

อย่างไรก็ตาม มีแสงสีขาวจางๆ กระพริบเป็นจังหวะบนใบของหญ้ากระเรียนเซียน และมีหมอกจางๆ ล้อมรอบมัน แสงแดดส่องทะลุหมอกเกิดเป็นแสงหลากสี

“นี่น่ะเหรอหญ้าเซียน?” หูจวงจ้องมองที่หญ้ากระเรียนเซียนด้วยความประหลาดใจ “ผมเคยได้ยินผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านบอกว่าถ้าใครได้หญ้าเซียนมากลั่นเป็นยา มันจะช่วยเพิ่มความสามารถได้มหาศาล”

อาหลี่และคนอื่นๆ มองไปที่หญ้ากระเรียนเซียนและพูดคุยกันอย่างร่าเริง ใบหน้าของพวกเขาต่างก็เปื้อนรอยยิ้ม

กระนั้นเฉินผิงก็จ้องมองหญ้ากระเรียนเซียนอย่างตั้งอกตั้งใจและเคร่งขรึม

หญ้ากระเรียนเซียนเป็นของล้ำค่าอย่างแท้จริง เฉินผิงคิดว่าเขาอาจจะฟื้นพลังได้เร็วยิ่งกว่านี้ถ้าใช้มัน

หลังจากที่พวกเขาไปได้ไม่นาน จางเปียวและอู๋เฟยอวี่ก็มาถึงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าหญ้ากระเรียนเซียนหายไป พวกเขาก็ระเบิดโทสะและสบถเสียงดังในทันที

“ฉันจะตามหาไอ้หมอนั่นและฉีกมันให้เป็นชิ้นๆ บังอาจเอาหญ้ากระเรียนเซียนของฉันไป!” อู๋เฟยอวี่คำรามด้วยความโกรธ

จางเปียวก็โมโหเช่นกัน เมื่อหญ้ากระเรียนเซียนถูกเอาไปแล้ว เฉินผิงและพรรคพวกก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ดูท่าพวกเขาจะคว้าน้ำเหลว

“อู๋เฟยอวี่ เราจะทำยังไงต่อดี? หญ้ากระเรียนเซียนโดนเอาไปแล้ว และเราใช้ยาไปกับการฆ่าอสูรกระหายเลือดไปมากมาย เราสูญเสียครั้งใหญ่ อาจารย์จะต้องตำหนิเราแน่!” จางเปียวกล่าวกับอู๋เฟยอวี่

อู๋เฟยอวี่ขมวดคิ้วและรีบครุ่นคิด “กลับกันเถอะ แม้ว่าเราจะไม่ได้หญ้ากระเรียนเซียน แต่ร่างของอสูรกระหายเลือดน่าจะมีประโยชน์อยู่มากเช่นกัน”

จากนั้นอู๋เฟยอวี่และจางเปียวก็รีบกลับไป ในขณะเดียวกันหนิงชั่นและคนของเขาก็เริ่มผ่าซากอสูรกระหายเลือด