“ตกลง! ไปที่หมู่บ้านหินกันเลย ฉันอยากรู้ว่าหมอนั่นมันเป็นใครกันแน่...” อู๋เฟยอวี่หรี่ตาลง เจตจำนงสังหารลอยอยู่รอบตัวพวกเขา
ในขณะนั้น เฉินผิงไม่รู้ว่าอู๋เฟยอวี่และจางเปียวกำลังมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านหิน เขา อาหลี่และคนอื่นๆ ก็กำลังหลังออกจากผืนแผ่นดินที่ไหม้เกรียมเพื่อกลับไปยังหมู่บ้านหิน
ระหว่างที่เฉินผิงพาอาหลี่และคนอื่นๆ กลับไป จู่ๆ ร่างสองร่างก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาและเข้ามาขวางทางไว้
อาหลี่และคนอื่นๆ เริ่มวิตกเมื่อเห็นร่างที่อยู่ตรงหน้า ในทางกลับกัน เฉินผิงขมวดคิ้วและถามว่า “หลางเฟิง นั่นคุณเหรอ?”
หนึ่งในร่างนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลางเฟิง หมาป่าจ่าฝูงผู้ซึ่งกลายร่างเป็นร่างมนุษย์ได้ มีเด็กสาวหน้าตาดียืนอยู่ข้างเขา
“น่าประทับใจจริงๆ! พวกคุณหนีรอดจากอู๋เฟยอวี่และเอาหญ้ากระเรียนเซียนมาได้!” หลางเฟิงรู้สึกทึ่ง
“คุณมาขวางทางเราทำไม?” เฉินผิงถามหลางเฟิงอย่างระแวดระวัง หลางเฟิงเป็นหมาป่าจ่าฝูง และตอนนี้เขากลายร่างเป็นมนุษย์ แน่นอนว่าเขามีพลังมากกว่าอู๋เฟยอวี่และหนิงชั่น พลังของฉันยังไม่ฟื้นคืน ดังนั้นฉันจึงไม่อาจหยั่งรู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของหลางเฟิงได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...