หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2550

สีหน้าของหูจวงเต็มไปด้วยความหดหู่ใจ ในตอนแรกเขาตกลงที่จะช่วยจางเปียวเก็บสมุนไพรเพราะเขาต้องการล้างแค้นให้ชาวบ้านของเขา

เมื่อเห็นว่าเรื่องกลายเป็นแบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าความหวังที่จะได้แก้แค้นหมดไปแล้ว

เฉินผิงดูออกว่าหูจวงคิดอะไรอยู่ เขาจึงตบไหล่ของหูจวงและพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่ผมยังมีชีวิตอยู่ ผมจะกวาดล้างหมู่บ้านต้าชิงให้ได้ในสักวัน เมื่อถึงวันนั้นผมจะพาคุณไปด้วยแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หูจวงก็จ้องมองที่เฉินผิงและพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม แม้ว่าฉันจะเพิ่งรู้จักเฉินผิงไม่นาน แต่ก็รู้ว่าฉันไว้ใจเขาได้ เพราะฉันรู้ว่าเขามีความสามารถมากแค่ไหน

หยุ่นเอ๋อร์และจู้จือบอกลาเฉินผิงอย่างไม่เต็มใจนัก เฉินผิงเตือนพวกเขาอีกครั้งว่าให้ระวังตัวอยู่เสมอ

มีอันตรายอยู่ใกล้ๆ เสมอเมื่ออยู่ในเทือกเขา นอกจากนี้ เฉินผิงยังไม่รู้ว่าหลางเฟิงจะโจมตีอาหลี่ และคนอื่นๆ หรือเปล่า

“ไม่ต้องเป็นห่วงเพื่อนของคุณหรอก พวกเขาจะปลอดภัย!” ยี่ชารับปากกับเฉินผิง จากนั้นเธอก็หันไปหาหลางเฟิงและพูดว่า “หลางเฟิง ถ้ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับพวกเขา ข้าจะไม่มีวันพาเจ้ากลับไป!”

“อย่ากังวลไปเลยขอรับ องค์หญิงยี่ชา ข้าสัญญาว่าจะปกป้องพวกเขา!” หลางเฟิงสัญญา

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินผิงและยี่ชาก็ถูกปล่อยให้อยู่ตามลำพังในเทือกเขาอันกว้างใหญ่หลังจากที่หลางเฟิงพาอาหลี่และคนอื่นๆ ไปจากตรงนั้น

“ไปกันเถอะ…” ยี่ชาพูดกับเฉินผิง

“เราจะไปไหนกัน? คุณบอกว่าอยากคุยกับผมไม่ใช่เหรอ?” เฉินผิงรู้สึกสับสน

“ใช่ ฉันอยากคุยกับคุณ แต่ที่นี่ไม่เหมาะ ส่วนที่ๆ เราจะไป พอไปถึงเดี๋ยวคุณก็รู้เอง!” ยี่ชาเดินตรงไปข้างหน้า

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามเธอไป

ทั้งคู่เดินไปอย่างเงียบๆ เป็นเวลาสองสามชั่วโมง โดยยี่ชาอยู่ข้างหน้าและเฉินผิงอยู่ด้านหลัง ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา เฉินผิงก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันของรัศมีอันผันผวนที่อยู่โดยรอบ

“บ้าน?” เฉินผิงตกตะลึง ใครจะไปรู้ว่าเมืองที่อยู่ในส่วนลึกที่สุดของเทือกเขาแห่งนี้จะเป็นบ้านขององค์หญิงยี่ชา เดี๋ยวก่อน... ในเมื่อองค์หญิงยี่ชาก็เป็นสัตว์อสูร ฉันเดาว่ามันคงสมเหตุสมผลเธอที่จะอาศัยอยู่ในภูเขา

เฉินผิงเดินตามยี่ชาไปที่ทางเข้าเมือง และเห็นทหารยามย่อตัวลงคุกเข่าเมื่อยี่ชาปรากฏตัว

ยี่ชาไม่สนใจทหารยามและเข้าไปในเมือง

ขณะที่เฉินผิงเดินตามหลังและรู้สึกดีที่ถูกปฏิบัติด้วยความเคารพ เขาถามยี่ชาว่า “ถ้าเมืองนี้เป็นบ้านของคุณ ก็หมายความว่าพ่อของคุณเป็นราชาใช่ไหม?”

ยี่ชาพยักหน้า “ถูกต้อง พ่อของฉันคือราชายี่เหอ”

เฉินผิงอ้าปากค้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น พ่อขององค์หญิงยี่ชาเป็นราชาจริงๆ ด้วย! ถึงฉันจะไม่รู้ว่าระดับการบำเพ็ญเพียรของราชาในอาณาจักรนิรันดร์จะอยู่ที่ขั้นไหน แต่ฉันแน่ใจว่ามันสูงเกินกว่าที่ฉันจะจินตนาการได้