หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2551

หลังจากนั้น เฉินผิงก็เดินตามยี่ชาไปตามถนนและมาถึงใจกลางนครแห่งจักรวรรดิอสูร

เมื่อทั้งคู่กำลังจะเข้าไปในพระราชวังของนครแห่งจักรวรรดิอสูร ชายหนุ่มในชุดเกราะสีทองก็เดินเข้ามาหาพวกเขาและพูดว่า “องค์หญิงยี่ชา ผมรู้สึกกังวลมากตอนที่องค์ราชาบอกว่าองค์หญิงออกไปคนเดียว ข้างนอกนั่นมันอันตรายมาก ถ้ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับองค์หญิงคงแย่แน่! ครั้งหน้าจะออกไปไหนได้โปรดบอกผมด้วย ผมสามารถปกป้องพระองค์ได้นะขอรับ”

ชายหนุ่มดูกังวลมากขณะที่เขาพูดแบบนั้นกับยี่ชา

อย่างไรก็ตาม ยี่ชาเพียงแค่เหลือบมองเขาด้วยหางตาและพูดออกมาด้วยความรังเกียจ “คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน หู่ป้าน? อะไรทำให้เจ้าคิดว่าข้าต้องขออนุญาตเจ้าเพื่อออกไปข้างนอกด้วย? นี่เจ้าคิดว่าข้าต้องรายงานเจ้าจริงๆ เหรอ?”

“เปล่าครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น! ผมแค่เป็นห่วงความปลอดภัยของพระองค์!” หู่ป้านรีบอธิบายพร้อมกับส่ายหัว เมื่อเขาเห็นเฉินผิง เขาก็ขมวดคิ้วและถามว่า “องค์หญิง เหตุใดจึงพามนุษย์กลับมาด้วย?”

หลังจากที่หู่ป้านพูดจบ เขาก็พูดต่อด้วยความงุนงง “ไม่น่าใช่... ชายคนนี้มีทั้งรัศมีของเผ่าพันธุ์อสูรและของมนุษย์ เป็นไปได้ยังไง? เขามีรัศมีของเทพอสูร... นี่มันแปลก! แปลกมาก! เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะเป็นผลจากการสมรสกันระหว่างเผ่าพันธุ์มนุษย์และเผ่าพันธุ์อสูร?”

รัศมีของเฉินผิงทำเอาหู่ป้านรู้สึกสับสน และเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองอีกฝ่ายหัวจรดเท้า

“อย่ามาอยากรู้ไม่เข้าเรื่อง ข้าจะพาใครกลับมาด้วยก็ไม่ใช่เรื่องของเจ้า หน้าที่ของเจ้าคือปกป้องนครแห่งจักรวรรดิอสูร เจ้าควรจะสนใจแต่งานของตัวเอง!”

พอยี่ชาตำหนิหู่ป้านแล้ว เธอก็พูดกับเฉินผิงว่า “ไปกันเถอะ เฉินผิง”

ขณะที่ยี่ชาพาเฉินผิงเข้าไปในวัง เขาก็เร่งฝีเท้าและเดินไปพร้อมกับเธอ

หู่ป้านไม่พอใจเมื่อเห็นเช่นนั้น ฉันยังไม่เคยได้รับอนุญาตให้เดินเคียงข้างองค์หญิงยี่ชาเลยนะ!

“เอ่อ... ดูเหมือนว่าลูกน้องของคุณจะชอบคุณนะ” เฉินผิงพูดกับยี่ชา

“ถ้ำมอง?” เฉินผิงชะงักชั่วขณะ องค์หญิงยี่ชากำลังพูดเรื่องอะไร?

ในทางกลับกัน เฉินผิงรู้สึกตกตะลึง ผู้ชายคนนั้นดูมีเกียรติมากเลยนะ! ใครจะไปคิดว่าเขาจะเป็นพวกโรคจิต? มิน่าองค์หญิงยี่ชาถึงรู้สึกรังเกียจเมื่อเธอคุยกับเขา!

“นี่พูดจริงเหรอ? ทำไมพ่อไม่รอให้ฉันกลับมาก่อน” ยี่ชาเม้มริมฝีปากของเธออย่างไม่พอใจ จากนั้นเธอก็พูดกับชายแก่ในชุดสีเขียวว่า “ผู้เฒ่าเป่ย พาชายคนนี้ไปที่ห้องพักรับรองและปล่อยให้เขาพักผ่อน ข้าพาเขามาที่นี่เพื่อพบกับพระบิดา”

เป่ยฉางเหล่า ชายแก่ในชุดเขียวพยักหน้าและหันไปทางเฉินผิง เขาพูดอย่างสุภาพว่า “คุณครับ เชิญทางนี้ครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็มองยี่ชาด้วยความงุนงง เธอพาฉันเข้ามาในราชวังและหาห้องพักให้ฉันโดยไม่ถามฉันเลยสักคำ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

“พักผ่อนให้เต็มที่ ฉันรู้ว่าคุณบาดเจ็บ พลังของคุณจึงยังมีข้อจำกัด ฉันจะให้คนเอาสมุนไพรไปให้เพื่อช่วยให้คุณพักฟื้นตัว เราจะคุยกันอีกทีเมื่อพ่อของฉันกลับมาในวันพรุ่งนี้ ทำใจให้สบาย ตกลงไหม? ฉันไม่คิดทำร้ายคุณหรอก!” ยี่ชารับปากกับเฉินผิง

เมื่อเห็นความจริงใจและความเป็นมิตรในน้ำเสียงของยี่ชา เฉินผิงจึงเดินตามเป่ยฉางเหล่าออกไปเพื่อพักผ่อน