หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2552
เป่ยฉางเหล่านำทางเฉินผิงไปยังห้องที่ดูธรรมดาและพูดอย่างนอบน้อม “คุณพักที่นี่ได้ ถ้าคุณต้องการอะไรก็เรียกหาผมได้เลย”
“ขอบคุณครับ ผู้เฒ่าเป่ย!” เฉินผิงตอบด้วยความรู้สึกขอบคุณที่อีกฝ่ายปฏิบัติกับเขาอย่างสุภาพ
เมื่อเป่ยฉางเหล่ากำลังจะก้าวออกจากห้อง ทันใดนั้นเฉินผิงก็ห้ามเขาไว้
เขาถามว่า “ผู้เฒ่าเป่ย ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ถามผมมาได้เลย!” เป่ยฉางเหล่าตอบ
“ผู้เฒ่าเป่ย พลเมืองทุกคนของที่นี่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรอสูรหรือเปล่า? มีมนุษย์อาศัยอยู่ในเมืองบ้างไหม?” เฉินผิงถามด้วยความอยากรู้
เป่ยฉางเหล่าส่ายหัว “ที่นี่ไม่มีมนุษย์ เราทุกคนเป็นผู้บำเพ็ญเพียรอสูร และเราเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์อสูร พวกมนุษย์มีเขตแดนของตัวเอง ดังนั้นพวกเขาจะไม่ใช้ชีวิตร่วมกับพวกเรา”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...