หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2553

“คุณอาจไม่รู้เรื่องนี้ แต่เผ่าพันธุ์อสูรถูกห้ามไม่ให้แต่งงานกับมนุษย์ แม้ว่าจะเกิดการคบหาเช่นนั้น พวกเขาก็ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ ในนครแห่งจักรวรรดิอสูรมีหลายคนได้ผูกเสน่หากับมนุษย์ แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีคู่รักที่ประสบความสำเร็จในการตั้งครรภ์ เป็นเหตุผลที่เราเชื่อมาตลอดว่าการสร้างความสัมพันกับมนุษย์เป็นการละเมิดกฎธรรมชาติ การที่พวกเขาไม่อาจตั้งครรภ์ได้คือการลงโทษ แต่หลังจากได้เรียนรู้เรื่องของคุณ ฉันเลยอยากรู้ว่าคุณเกิดมาได้ยังไง และพ่อแม่ของคุณหาทางหลีกเลี่ยงการลงโทษที่ว่าได้ยังไง?” ยี่ชาอธิบาย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็ผงะ เขาไม่เคยรู้เรื่องกฎที่ห้ามเผ่าพันธุ์อสูรแต่งงานกับมนุษย์ และความจริงที่ว่าความสัมพันธ์ดังกล่าวไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ก็ทำให้เขาฉงนอย่างมาก หมายความว่าความสัมพันธ์ของฉันกับหัวเฟิ่งขัดต่อกฎธรรมชาติด้วยงั้นเหรอ?

“เกรงว่าผมคงไม่มีคำตอบให้คำถามของคุณ องค์หญิง ผมไม่รู้ที่มาที่ไปของตัวผมด้วยซ้ำ” เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้มแหยๆ

เขาไม่เคยเจอพ่อของเขาด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เกี่ยวกับชาติกำเนิดของเขา

“ไม่เป็นไร เมื่อพ่อของฉันกลับมา เขาอาจจะสามารถอธิบายเรื่องนี้ได้บ้าง คุณค้างที่นี่สักคืนก็แล้วกัน” ยี่ชาพูดก่อนจะจากไป

เฉินผิงตัดสินใจที่จะไม่ใช้ยาเสี่ยวหวนตันในตอนนี้ จริงอยู่ที่ยี่ชาดูไว้ใจได้ แต่เขาไม่มีพลังมากพอที่จะแยกแยะส่วนผสมของยาระดับสูงแบบนี้ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเขา เขาไม่อยากเสี่ยงกินเข้าไปโดยที่ยังไม่รู้ผลของมัน ดังนั้นเขาจึงเก็บยาไว้ในแหวนเก็บของเพื่อความปลอดภัย

เขาเปิดหน้าต่างห้อง เผยให้เห็นทิวทัศน์ของนครแห่งจักรวรรดิอสูร เมืองทั้งเมืองสว่างไสวด้วยแสงไฟ

หลังมองดูจากหน้าต่างได้สักพัก เขาก็ตัดสินใจออกจากห้องเพื่อสำรวจเมือง

ไม่ได้มีทหารยามเดินขวักไขว่อย่างเคร่งครัดนัก บ่งบอกถึงปลอดภัยภายในเมืองที่สบายใจได้

เฉินผิงเดินไปเรื่อยโดยไม่มีจุดหมายเจาะจง เขาซึมซับบรรยากาศอันเป็นเอกลักษณ์ของนครจักรวรรดิที่ดูแปลกใหม่

ขณะที่เขาเดินผ่านห้องหนึ่ง กลิ่นหอมจางๆ ของไม้จันทน์เชิญชวนให้เขาเปิดประตูเข้าไป

ภายในชั่วพริบตา ข้อความที่เขาเคยอ่านไม่ออกก็ประทับอยู่ในหัวของเขา ทุกถ้อยคำถูกจดจำอย่างแม่นยำ

รอยยิ้มพึงพอใจผุดขึ้นบนใบหน้าของเฉินผิง เขาเอาหนังสือไปวางตำแหน่งของมันอย่างง่ายดายและเอื้อมมือไปหยิบอีกเล่ม เตรียมจะใช้เทคนิคเดิมอีกครั้ง

มีหนังสือจำนวนนับไม่ถ้วนในหอสมุด และถ้าเฉินผิงสามารถดูดซับความรู้จากแต่ละเล่มได้ ความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์อสูรจะลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิมอย่างไม่ต้องสงสัย

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขากำลังจะควานหาหนังสืออีกเล่ม ประตูหอสมุดก็เปิดออกอย่างกะทันหัน และนักรบชุดเกราะสีทองกลุ่มหนึ่งก็พุ่งพรวดเข้ามา

“กล้าดียังไงถึงบุกรุกเข้ามาในหอสมุดของราชวังแห่งจักรวรรดิ! อยากตายหรือไง?” หู่ป้านในชุดเกราะทองคำราม เขาดูโมโหอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นเฉินผิงที่กำลังอ่านหนังสือ