หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2554

ที่นี่คือนครแห่งจักรวรรดิอสูร อาณาเขตของเผ่าพันธุ์อสูร แค่เรื่องที่เฉินผิงซึ่งเป็นมนุษย์ถูกพาตัวไปที่นั่นก็แย่พออยู่แล้ว แต่เขายังกล้าแอบเข้าไปในหอสมุดของจักรวรรดิตอนกลางดึกอีก!

“อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมแค่-”

เมื่อเฉินผิงเห็นหู่ป้าน เขาก็เลยจะอธิบาย แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ อีกฝ่ายก็เหวี่ยงดาบใส่เขา

เฉินผิงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากขว้างหนังสือใส่หู่ป้านและพยายามหลบหนี

“คิดเหรอว่าจะหนีพ้น? ถ้าปล่อยให้แกหนีไปได้ ฉันที่เป็นนายกององครักษ์ก็คงไม่คู่ควรกับตำแหน่งนี้!” เมื่อเห็นเฉินผิงพยายามจะหนี หู่ป้านก็คำรามด้วยความโกรธและพุ่งเข้าใส่เฉินผิงพร้อมกับดาบอีกครั้ง

หู่ป้านมีอคติต่อเฉินผิง เขาไม่ชอบมนุษย์และคิดว่าพวกนั้นมันเจ้าเล่ห์เกินไป

โชคไม่ดีที่ยี่ชาอ่อนไหวกับมนุษย์ เธอหวังอยู่เสมอว่าจะได้แต่งงานและมีสามีที่เป็นมนุษย์

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากสัตว์อสูรและเผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่สามารถแต่งงานกันได้ ยี่ชาจึงต้องหักห้ามใจ

เมื่อหู่ป้านเห็นยี่ชาเดินเคียงข้างเฉินผิง ทั้งหัวเราะและพูดคุย เขาก็โกรธจัด

ดังนั้นเมื่อเขาพบว่าเฉินผิงแอบเข้าไปในหอสมุดของจักรวรรดิและเปิดดูหนังสือข้างใน เขาจึงสบโอกาสที่จะสั่งสอนเฉินผิง

หู่ป้านโจมตีอย่างไร้ความปรานี ดูท่าเขาตั้งใจจะฆ่าเฉินผิง

ด้วยความที่พลังของเขายังไม่ฟื้นคืนอย่างเต็มที่ เฉินผิงจึงไม่ใช่คู่มือของหู่ป้าน เมื่อเห็นการโจมตีที่รุนแรงและดุดันของฝ่ายหลัง เฉินผิงก็ทำได้เพียงใช้ความว่องไวในการหลบหลีกอย่างต่อเนื่อง

ฟุ่บ!

หู่ป้านเหวี่ยงดาบของเขาใส่ใบหน้าของเฉินผิง คมดาบที่คมกริบและน่าหวาดหวั่นพุ่งเข้าหาเฉินผิงอย่างรวดเร็ว

เฉินผิงอยากจะหลบ แต่หู่ป้านรวดเร็วเกินไป ทำให้เฉินผิงไม่สามารถหลบเลี่ยงการโจมตีได้

ในตอนนั้นเฉินผิงได้แต่กัดฟัน ร่างกายของเขาส่องแสงสีทองในขณะที่เขาใช้งานร่างเกราะทองคำ ทันใดนั้นเกล็ดสีทองพร่างพราวก็ปกคลุมทั่วร่างของเขา

เคร้ง!

“หู่ป้าน เจ้ากล้าโจมตีแขกของข้าได้ยังไง?” ยี่ชาเดินพรวดๆ เข้ามาด้วยความโกรธโดยมีเป่ยฉางเหล่ายืนอยู่ข้างเธอ

คนที่ช่วยชีวิตเฉินผิงเมื่อครู่คือเป่ยฉางเหล่า

“คุณไม่เป็นไรนะ เฉินผิง?” ยี่ชาก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงเฉินผิง

เขาหัวเราะเบาๆ และส่ายหัว

ในตอนนั้นเขารู้สึกมืดแปดด้าน ถ้าไม่ใช่เพราะพลังของเขายังไม่ฟื้นกลับมาเต็มที่ เขาคงไม่ตกอยู่ในสภาพที่น่าสมเพชแบบนั้นระหว่างการต่อสู้กับหู่ป้าน

“องค์หญิงยี่ชา ไอ้หมอนี่มันแอบเข้าไปในหอสมุดของราชายี่เหอ และถูกจับได้คาหนังคาเขาขณะแอบอ่านหนังสือที่ราชายี่เหอสะสมไว้ ข้าเคยก็บอกไปแล้วนะขอรับว่าพวกมนุษย์มันทั้งเจ้าเล่ห์และไว้ใจไม่ได้ มันแอบอ่านหนังสือของราชายี่เหอ มันต้องมีเจตนาแอบแฝงแน่นอน!” หู่ป้านฟ้องยี่ชาเสียงดัง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ยี่ชาก็หันไปมองเฉินผิงด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยพร้อมกับแววตากังขา

“องค์หญิงยี่ชา ผมรู้สึกเบื่อที่ต้องอยู่แต่ในห้องและอยากจะออกมาเดินเล่น ไปๆ มาๆ ผมก็เจอที่นี่และเปิดดูหนังสือข้างใน คุณเป็นคนบังคับให้ผมมาที่นี่ แล้วผมจะมีเจตนาแอบแฝงได้ยังไง?” เป็นคำอธิบายเดียวที่เฉินผิงนึกขึ้นได้เพื่อใช้ปกป้องตัวเอง