ถึงกระนั้น คำอธิบายของเฉินผิงก็ดูจะเกินจริงไปหน่อย เป็นผลให้ยี่ชายังไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่
“องค์หญิงยี่ชา หนังสือในหอสมุดของจักรวรรดิเขียนด้วยภาษาของเผ่าพันธุ์อสูร ดังนั้นมนุษย์จึงไม่อาจเข้าใจเนื้อหาได้” เป่ยฉางเหล่าซึ่งยืนอยู่อีกด้านเตือนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ยี่ชาถึงบางอ้อหลังจากที่เธอได้ยินเช่นนั้น จากนั้นเธอก็ยิ้มและพูดว่า “ฉันเชื่อว่าคุณเข้ามาที่นี่โดยบังเอิญ ตอนนี้รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ อย่าออกมาเดินสุ่มสี่สุ่มห้าอีก”
“ขอบคุณครับ องค์หญิงยี่ชา” เฉินผิงพยักหน้าแล้วจากไป
หู่ป้านจ้องมองร่างของเฉินผิงที่ห่างออกไปจากด้านหลัง
“องค์หญิงยี่ชา ชายคนนั้นต้องเป็นคนเลวแน่ๆ! พวกมนุษย์มันชอบหลอกลวงและทำเรื่องชั่วร้ายอยู่ตลอด พระองค์จะไปคลุกคลีกับพวกมันไม่ได้นะขอรับ!” หู่ป้านพูดกับยี่ชา
ยี่ชาขมวดคิ้วและหรี่ตา “หู่ป้าน นี่เจ้ากำลังสั่งสอนข้างั้นหรือ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...