หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2555

ถึงกระนั้น คำอธิบายของเฉินผิงก็ดูจะเกินจริงไปหน่อย เป็นผลให้ยี่ชายังไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่

“องค์หญิงยี่ชา หนังสือในหอสมุดของจักรวรรดิเขียนด้วยภาษาของเผ่าพันธุ์อสูร ดังนั้นมนุษย์จึงไม่อาจเข้าใจเนื้อหาได้” เป่ยฉางเหล่าซึ่งยืนอยู่อีกด้านเตือนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ยี่ชาถึงบางอ้อหลังจากที่เธอได้ยินเช่นนั้น จากนั้นเธอก็ยิ้มและพูดว่า “ฉันเชื่อว่าคุณเข้ามาที่นี่โดยบังเอิญ ตอนนี้รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ อย่าออกมาเดินสุ่มสี่สุ่มห้าอีก”

“ขอบคุณครับ องค์หญิงยี่ชา” เฉินผิงพยักหน้าแล้วจากไป

หู่ป้านจ้องมองร่างของเฉินผิงที่ห่างออกไปจากด้านหลัง

“องค์หญิงยี่ชา ชายคนนั้นต้องเป็นคนเลวแน่ๆ! พวกมนุษย์มันชอบหลอกลวงและทำเรื่องชั่วร้ายอยู่ตลอด พระองค์จะไปคลุกคลีกับพวกมันไม่ได้นะขอรับ!” หู่ป้านพูดกับยี่ชา

ยี่ชาขมวดคิ้วและหรี่ตา “หู่ป้าน นี่เจ้ากำลังสั่งสอนข้างั้นหรือ?”

“มิบังอาจขอรับ” เมื่อสัมผัสได้ถึงความโกรธของยี่ชา หู่ป้านก็ก้มหัวลง

“เจียมตัวเสียบ้าง!” สีหน้าของยี่ชาเย็นชาขณะที่เธอออกคำสั่ง “พาคนของเจ้าออกไป”

จากนั้นหู่ป้านก็ไม่พูดอะไรและจากไปพร้อมกับทหารใต้บัญชาของเขา

หลังจากที่หู่ป้านไปแล้ว เป่ยฉางเหล่าก็พูดกับยี่ชาว่า “องค์หญิงยี่ชา แม้ว่าเฉินผิงจะดูไร้พลังและไม่เป็นภัยคุกคามต่อนครแห่งจักรวรรดิอสูร แต่ข้าก็ยังคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าเราไม่ปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่นานเกินไป”

“ตกลง หลังจากที่พระบิดากลับมาและได้เจอกับเฉินผิง ข้าจะพาเขาออกไปทันที แต่ข้าไม่แน่ใจว่าพรุ่งนี้พระบิดาจะกลับมาไหม พระบิดารีบร้อนออกเดินทาง ข้าสงสัยว่าท่านมีเรื่องด่วนต้องไปจัดการหรือเปล่า” ยี่ชาตอบพลางผงกหัว

“องค์หญิงยี่ชา ราชายี่เหอออกจากเมืองเพื่อช่วยว่าจ้างนักกลั่นยาชื่อดังให้กับลูกสาวของข้า พระองค์จะกลับมาในวันพรุ่งนี้แน่ขอรับ” เป่ยฉางเหล่าตอบ

เฉินผิงอ่านหนังสือของเผ่าพันธุ์อสูรเล่มหนึ่ง ซึ่งเปิดเผยข้อมูลบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน อย่างไรก็ตาม หนังสือเล่มนั้นเผยให้เขาเห็นเพียงแค่ส่วนน้อยของรายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับเผ่าพันธุ์อสูร

เขาอยากรู้มากกว่านี้ เขาจึงวางแผนที่จะกลับไปที่หอสมุดของจักรวรรดิและอ่านหนังสืออีกสักสองสามเล่ม แต่ไม่นึกเลยว่ายี่ชาจะจับได้

“องค์หญิงยี่ชา ผมแค่สงสัยเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์อสูร ผมเลยอยากเรียนรู้เรื่องของพวกคุณให้มากขึ้น ผมรับรองได้ว่าไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ” เฉินผิงพูดด้วยความจริงใจอย่างที่สุด

ย้อนกลับไปที่โลกมนุษย์ เขาเคยเจอแต่สัตว์อสูรที่แปลงร่างไม่ได้ ดังนั้นที่นั่นจึงไม่มีวัฒนธรรมของเผ่าพันธุ์อสูร

ตรงกันข้าม ที่อาณาจักรนิรันดร์เผ่าพันธุ์อสูรได้รับการพัฒนา เช่นเดียวกับมนุษย์ พวกเขามีวัฒนธรรมและปรัชญาเป็นของตนเอง และถึงขนาดสร้างเมืองของตนเองขึ้นมา ยิ่งกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเฉินผิงในการเข้าใจเผ่าพันธุ์อสูรให้มากขึ้น

“ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะอยากรู้จริงๆ หรือคุณคิดอะไรไม่ซื่อ ถ้าฉันเห็นคุณก้าวออกจากห้องอีกครั้ง อย่ามาหาว่าฉันไม่เมตตาคุณก็แล้วกัน!” ดวงตาของยี่ชาเปล่งประกายด้วยเจตจำนงสังหาร