“แม่ครับ ที่ดินตรงบ้านเก่าจะได้รับการพัฒนาแล้ว ต่อไปต้องมีราคาสูงมากแน่ๆ!”
ความจริงเฉินผิงไม่ได้สนใจเงินจำนวนนั้น เขาแค่ไม่อยากดูถูกครอบครัวของเฉินเป่าเฉียงก็เท่านั้น!
“อะไรนะ จะได้รับการพัฒนางั้นเหรอ จริงหรือเปล่า”
เมื่อถังหงอิงได้ฟัง เธอก็สนใจในทันที ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง หลังจากที่ขายบ้านเก่าไปแล้ว คงจะมีเงินไม่น้อย!
“เรื่องจริงครับ ตอนนี้วางแผนกันแล้ว ผมเคยเห็นคำรายงานที่บ้านนายกเทศมนตรีหลิง!”
เฉินผิงกล่าวตามความเป็นจริง
“เฉินผิง แกหมายความว่าไง อยากบอกจะว่าฉันโกหกแกเรื่องที่ดินของบ้านใช่ไหม แกเคยเห็นคำรายงานที่บ้านนายาเทศมนตรีหลิงงั้นเหรอ แกโม้เก่งจริงๆ ทำไมแกถึงไม่บอกว่าแกเคยไปกินข้าวที่บ้านนายกเทศมนตรีหลิงด้วยล่ะ”
เฉินเป่ากั๋วตะคอกใส่เฉินผิงด้วยใบหน้าโกรธเคือง
“ผมเคยไปกินข้าวที่บ้านนายกเทศมนตรีหลิงจริงๆ!”
เฉินผิงผงกหัว
“ฮ่าฮ่าฮ่า...”
เมื่อเฉินผิงพูดแบบนี้ ทุกคนจึงหัวเราะดังลั่น
แม้แต่หลี่เหลยซึ่งเงียบมาโดยตลอดยังยกมุมปากขึ้นในเวลานี้ “ฉันเคยเห็นคนขี้โม้มาไม่น้อย แต่คนขี้โม้แบบนาย ฉันเคยเจอเป็นครั้งแรก นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ถึงได้พูดแบบนี้ต่อหน้าฉัน ฉันจะบอกความจริงกับนายก็แล้วกัน อีกเดี๋ยวนายกเทศมนตรีหลิงจะมากินข้าวที่นี่ พ่อของฉันก็จะมาเป็นเพื่อน นายบอกว่าตัวเองเคยกินข้าวที่บ้านนายกเทศมนตรีหลิงใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นอีกสักพักฉันจะพานายไปชนแก้วเคารพ ดูสิว่านายกเทศมนตรีหลิงจะรู้ไหมว่านายเป็นใคร”
“ได้สิ!” เฉินผิงพยักหน้าโดยไม่ตื่นตระหนก!
“เฉินผิง!” ถังหงอิงรีบดึงแขนเสื้อของเฉินผิง มุกอื่นๆ เล่นได้ แต่เล่นมุกแบบนี้กับท่านผู้นำเมือง ถือเป็นการร้นหาที่ตายไม่ใช่หรือไง!
สีหน้าของเฉินเป่ากั๋วเยือกเย็น “เฉินผิง นั่งลงเดี๋ยวนี้!”
เฉินเป่ากั๋วไม่เชื่อว่าเฉินผิงจะเคยไปกินข้าวที่บ้านหลิงเจิ้นชวนเช่นกัน ถึงอย่างไรเฉินผิงก็เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ดังนั้นเรื่องที่เขาไปกินข้าวที่บ้านนายกเทศมนตรี จึงไม่มีทางเป็นความจริง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...