หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2561

ด้วยปริมาณยาที่ไม่มีวันหมดสิ้น เฉินผิงเริ่มฟื้นพลังโดยใช้วิชาจิตวิสุทธิ เขายังกลืนยาเสี่ยวหวนตันที่ยี่ชามอบให้เขาด้วย

ในขณะที่เฉินผิงกำลังพักฟื้นอยู่ในนครแห่งจักรวรรดิอสูร ชาวบ้านของหมู่บ้านหินกำลังเดือดร้อน

ในขณะนั้น จางเปียวกำลังเฆี่ยนตีพวกเขาคนหนึ่งที่กลางลานของหมู่บ้าน

แม้ว่าจะมีฝูงชนจำนวนมากเฝ้าดู แต่ก็ไม่มีใครกล้าส่งเสียง

ดวงตาของหยุ่นเอ๋อร์ลุกโชนด้วยความเดือดดาลขณะที่เธอมองดูชาวบ้านถูกทุบตีจนเลือดไหลเป็นกอง แต่เธอก็ไม่กล้าทักท้วงเลยสักคำ

เธอรู้ว่าการทำเช่นนั้นมีแต่จะทำให้จางเปียวและอู๋เฟยอวี่สังหารทุกคนในหมู่บ้าน

ท้ายที่สุดแล้ว ในสายตาของสมาชิกสำนักนั้น ชาวบ้านเป็นเพียงแค่ตัวตนที่ต่ำต้อยซึ่งไม่มีอะไรเทียบได้กับพวกเขา

“พี่หยุ่นเอ๋อร์ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ลุงหลิวจะถูกเฆี่ยนจนตายนะ” จู้จือที่อยู่ข้างๆ บอกหยุ่นเอ๋อร์

หยุ่นเอ๋อร์ไม่ตอบ เธอทำได้เพียงภาวนาให้อาหลี่หาเฉินผิงเจอให้เร็วที่สุด เพราะจางเปียวและอู๋เฟยอวี่มาที่หมู่บ้านเพื่อตามหาเขา เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่จะไม่ไปไหนจนกว่าจะเจอตัวเฉินผิง

“ถ้าเราระวังตัวมากกว่านี้ตอนที่เรากลับมาถึงหมู่บ้านล่ะก็” หยุ่นเอ๋อร์รำพึงพร้อมกับถอนหายใจ

หลังจากพาพวกเขากลับมา หลางเฟิงก็จากไปโดยไม่เข้ามาในหมู่บ้าน จากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าไปในหมู่บ้านโดยไม่ทันระวังตัว

พวกเขาถึงได้เจอเข้ากับจางเปียวและอู๋เฟยอวี่ที่กำลังเที่ยวถามว่าเฉินผิงอยู่ไหน

ทันทีที่ทั้งสองเห็นพวกเขา พวกเขาก็ถูกจับตัวทันทีและถูกซักเรื่องตัวตนของเฉินผิง

เมื่อรู้ว่าเฉินผิงแยกทางกับพวกเขาไปนานแล้ว และมีหญ้ากระเรียนเซียนอยู่กับตัว อู๋เฟยอวี่จึงส่งอาหลี่ไปตามหาเฉินผิง นอกจากนี้ เขาขู่ว่าจะฆ่าชาวบ้านหนึ่งคนในทุกๆ วัน ถ้าอาหลี่ไม่สามารถพาเฉินผิงกลับมาได้

แม้ว่าเหล่าซุนจ่างจะเสแสร้งและยิ้มแย้ม แต่ดวงตาของเขากลับฉายแววเศร้าหมองเมื่อเขาเหลือบมองไปยังร่างไร้วิญญาณบนลานกว้าง อย่างไรก็ตาม เขาเก็บซ่อนความรู้สึกของเขาไว้ได้อย่างดี

เพื่อที่จะช่วยชีวิตชาวบ้าน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรับใช้จางเปียวกับพรรคพวกให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เท่านี้แหละทุกคน กลับบ้านกันได้แล้ว”

เหล่าซุนจ่างโบกมือเพื่อให้ฝูงชนสลายตัว

เรื่องที่เขากลัวที่สุดคืออาจมีบางคนที่ระงับโทสะไม่อยู่และโจมตีจางเปียวกับอู๋เฟยอวี่ หากเป็นเช่นนั้น ชาวบ้านจำนวนมากคงต้องตาย

อาณาจักรนิรันดร์เป็นสถานที่ซึ่งผู้เหมาะสมที่สุดเท่านั้นจึงจะอยู่รอด ดังนั้นชะตากรรมของชาวบ้านผู้ต่ำต้อยจึงเลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์