หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2562

ภาพของศพที่นอนอยู่กลางลานทำให้ชาวบ้านโศกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก โชคร้ายที่พวกเขาทำอะไรไม่ได้นอกจากกลับไปบ้านของตัวเอง

“ไม่เป็นไรนะ หยุ่นเอ๋อร์?” เหล่าโปถามตอนที่หยุ่นเอ๋อร์กลับมา

“ไม่เป็นไรค่ะยาย ตะ-แต่ลุงหลิวถูกพวกนั้นทำร้ายจนตาย...”

ในขณะที่พูด หยุ่นเอ๋อร์ก็น้ำตาไหลออกมา

“แค่เธอไม่เป็นอันตรายก็พอแล้ว ตั้งแต่ตอนที่เฉินผิงเข้ามาในหมู่บ้าน ยายก็รู้ว่าปัญหาจะตามมาในอีกไม่นาน ส่วนธนูนั้นเธอควรซ่อนมันไว้ให้ดีและอย่าให้ใครเห็น” เหล่าโปเตือน

“เข้าใจแล้วค่ะ ยาย”

หยุ่นเอ๋อร์พยักหน้าตอบ

ในขณะนั้นหมู่บ้านหินตกอยู่ในความหวาดกลัว เพราะไม่มีใครรู้ว่าเหยื่อรายต่อไปจะเป็นใคร

พวกเขาได้แต่หวังว่าอาหลี่จะพาเฉินผิงกลับมาโดยเร็วที่สุด

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงยังคงจดจ่ออยู่กับการฟื้นพลังที่นครแห่งจักรวรรดิอสูร โดยไม่รับรู้ถึงหายนะที่เกิดขึ้นกับหมู่บ้านหินเลย

ถ้าเขารู้เรื่องนี้แล้วล่ะก็ เขาคงรีบไปโดยไม่ลังเล

ชาวบ้านพวกนั้นไม่เพียงแต่ใจดีกับเขาเท่านั้น แต่ยังเคยช่วยชีวิตเขาก่อนหน้านี้

สามวันต่อมา เฉินผิงก็ใช้ยาในนครแห่งจักรวรรดิอสูรจนหมด ถึงกระนั้นเขาก็ฟื้นพลังได้เพียงร้อยละเจ็ดสิบเท่านั้น การที่ร่างกายของเขามีพลังมากมายมหาศาล ปริมาณทรัพยากรที่ต้องใช้สำหรับการฟื้นฟูจึงมากอย่างน่าเหลือเชื่อ

หากยี่เหอได้รู้ว่ายาทั้งหมดในเมืองไม่เพียงพอที่จะช่วยให้เฉินผิงฟื้นตัวได้เต็มที่ เขาจะต้องอ้าปากค้างด้วยความเหลือเชื่อแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ด้วยสภาพปัจจุบันของเฉินผิงแล้ว เขาพอจะรับมือกับใครก็ตามที่มีระดับต่ำกว่า ระดับกึ่งเซียนได้

หลังจากบำเพ็ญเพียรอยู่สามวันเต็ม เฉินผิงก็โผล่ออกมาจากห้องเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์

“คุณเฉิน...”

เฉินผิงพยักหน้า เขาตระหนักดีว่ายังไม่รู้จักนครแห่งจักรวรรดิอสูรมากนัก คงลำบากน่าดูถ้าเขาต้องคอยหยุดถามทาง

เป่ยฉางเหล่าพาเฉินผิงไปเดินชมนครแห่งจักรวรรดิอสูร เขารับบทเป็นมัคคุเทศก์โดยแบ่งปันประวัติศาสตร์อันยาวนานของเมืองให้เฉินผิงฟัง

ต่อมาเฉินผิงจึงได้รู้ว่านครแห่งจักรวรรดิอสูรถูกก่อตั้งขึ้นเมื่อพันกว่าปีที่แล้ว ในขณะที่ยี่เหอ เป็นผู้ปกครองรุ่นที่สี่ของเมือง

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เป่ยฉางเหล่าพาเฉินผิงไปที่สวนด้านหลังเพื่อชื่นชมทิวทัศน์ ก็มีเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้น ตามด้วยเสียงสะอื้นของหญิงสาว

เสียงดังกล่าวทำให้เฉินผิงขมวดคิ้วในขณะที่พยายามมุ่งหน้าไปยังต้นเสียง อย่างไรก็ตาม เป่ยฉางเหล่าผู้ซึ่งมีสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อได้ยินเสียงนั้นก็รีบห้ามเขา “คุณเฉิน แขกกิตติมศักดิ์ของราชายี่เหออยู่ข้างใน เราอย่าไปขัดจังหวะดีกว่า”

เป่ยฉางเหล่ารู้ว่าหูอี้เซียวแห่งสำนักอวี้ติ้งอยู่ในนั้น เขาจึงต้องกันไม่ให้เฉินผิงเข้าไป

“แขกกิตติมศักดิ์?” สีหน้าเคร่งขรึมปรากฏบนใบหน้าของเฉินผิง “แขกกิตติมศักดิ์แบบไหนกันที่ข่มเหงหญิงสาว?”

เฉินผิงบอกได้ทันทีจากเสียงกรีดร้องว่าเธอกำลังถูกทรมาน