หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2563

เป่ยฉางเหล่าไม่ตอบ แต่ดูจากสีหน้ากระอักกระอ่วนของเขา เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเลือกที่จะเพิกเฉย

หลังจากผลักเป่ยฉางเหล่าออกด้านข้าง เฉินผิงก็รีบไปที่ลานกว้าง

“คุณเฉิน คุณเฉิน...”

เป่ยฉางเหล่าวิ่งตามเฉินผิงไปแต่ก็ไม่กล้าใช้กำลังหยุดอีกฝ่าย ดูจากความยำเกรงของยี่เหอที่มีต่อเฉินผิงแล้ว เป่ยฉางเหล่าจึงรู้ว่าสถานะของเขาสูงส่งเพียงใด

ทันทีที่เฉินผิงผลักประตูเข้าไปในลานกว้าง เขาก็ตกตะลึงกับภาพตรงหน้า หญิงสาวผู้งดงามนอนอยู่บนพื้น ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลที่น่าสยดสยอง

ผู้หญิงคนนั้นเปลือยเปล่าและดูอ่อนแออย่างมาก ข้างตัวเธอมีชายชราที่ดูชั่วร้ายถือแส้อยู่ในมือ ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความปีติ

ชายชราสวมที่เพียงกางเกงชั้นในเผยให้เห็นผิวพรรณสีเข้มของเขา

ความโกรธปะทุขึ้นในตัวเฉินผิงทันใด เขาแน่ใจว่าชายแก่ที่เปลือยครึ่งท่อนคือแขกพิเศษที่เป่ยฉางเหล่าพูดถึง

ชายคนนี้ไม่ได้อยู่ในวัยหนุ่มแล้วแต่เขาก็วิปริตมากพอที่จะปู้ยี่ปู้ยำหญิงสาวอย่างโหดเหี้ยม!

ทีแรกชายชราตกตะลึงเมื่อเห็นเฉินผิงพุ่งเข้ามา แต่แล้วเขาก็โกรธเกรี้ยว “นี่แกกำลังทำอะไรอยู่? ออกไปซะ! อย่ามาขัดจังหวะความสนุกของฉัน!”

พูดยังไม่ทันจบ ชายชราก็ฟาดแส้ใส่เฉินผิง

ขณะที่แววตาของเฉินผิงฉายแววอาฆาต เขาก็คว้าแส้ไว้และจ้องตาชายชรา

ชายชราขมวดคิ้วตอบกลับ เขาปล่อยพลังผ่านแส้ใส่เฉินผิง

“คุณหู โปรดใจเย็นก่อน”

ในขณะนั้นเอง เป่ยฉางเหล่าก็เข้าไปข้างในเพื่อห้ามปรามชายแก่

หลังจากนั้น เขาก็หันกลับมาและพูดกับเฉินผิงว่า “คุณเฉิน ปล่อยเรื่องนี้ไปเถอะครับ นี่เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด”

“คุณเฉิน คุณหูเป็นแขกผู้มีเกียรติของเรา เราต้องสนองทุกคำขอของเขา” เป่ยฉางเหล่าอธิบายอย่างหมดหนทาง

“แล้วไง? ไปเรียกราชายี่เหอมาที่นี่ ผมอยากจะเห็นว่าแขกคนนี้สำคัญสักแค่ไหน!” เฉินผิงเดือดดาลจนแทบยั้งไม่อยู่

เมื่อเห็นว่าเรื่องนี้เกินตัวเขา เป่ยฉางเหล่าจึงสั่งให้คนของเขาไปพายี่เหอมา

หลังจากนั้นไม่นาน ยี่เหอและยี่ชาก็รีบมายังที่แห่งนั้น

เมื่อเขาเห็นว่าเฉินผิงและหูอี้เซียวจะซัดกันอยู่รอมร่อ ยี่เหอก็รู้ว่าสถานการณ์เกินจะควบคุม เขาเข้าไปหาเฉินผิงและถามว่า “คุณเฉิน นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“คุณไม่เห็นหรือไง? ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของคุณไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณปล่อยให้เธอถูกทำร้ายจนสาหัสได้ยังไง? ถ้าแม้แต่ชาวเมืองของตัวเองยังปกป้องไม่ได้ คุณจะเป็นราชาได้ยังไง?”

เฉินผิงพูดกับยี่เหอด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ราวกับว่าเขากำลังตำหนิเด็กคนหนึ่ง