หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2572

ภายในห้องสมุด ลำแสงสีทองปรากฏขึ้นนอกร่างกายของเฉินผิง เมื่อจุดฝังเข็มของเผ่าพันธุ์อสูรนับสิบจุดเปิดขึ้นภายในตัวเขา ชั่วพริบตานั้นดูเหมือนเขาจะรู้แจ้งและสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงจากมนุษย์ไปเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์อสูร

“ตอนนี้ฉันสามารถเปลี่ยนรัศมีในตัวฉันได้ตามต้องการ เท่ากับว่าฉันสามารถฝึกวิชาของเผ่าพันธุ์อสูรได้!”

ความยินดีผุดขึ้นทั่วใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็เริ่มเปิดดูหนังสือที่เกี่ยวกับวิชาของเผ่าพันธุ์อสูร

เมื่อตัดสินใจเลือกวิชาของเผ่าพันธุ์อสูรที่ดูเถรตรงที่สุดแล้ว เขาก็เริ่มฝึกวิชาหลังจากที่ปราณสัมผัสไหลเข้าไปในร่างกายของเขา

ชั่วพริบตานั้น ก็เกิดเสียงแตกหักดังอยู่ภายในร่างของเขา กระดูกทุกส่วนดูเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ตามมาด้วยกล้ามเนื้อที่บวมขึ้น

เขาตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่พลังในตัวเขาก็ยังเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด

อย่างไรก็ตาม รูปลักษณ์ของเขาในขณะนั้นช่างแปลกประหลาด ดูน่าขนลุกจนถึงขั้นน่าสยดสยอง

เมื่อเขาหายใจออกยาวๆ ร่างกายของเขาก็ค่อยๆ กลับมาเป็นเหมือนเดิม

แม้ว่าวิชานี้จะเรียบง่ายและสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้เพียงเวลาสั้นๆ แต่ก็เป็นข้อพิสูจน์ว่านับจากนี้เขาสามารถเรียนรู้วิชาของเผ่าพันธุ์อสูรได้

เฉินผิงเปิดจุดฝังเข็มของเผ่าพันธุ์อสูรในตัวออกมา เขาเริ่มหมุนเวียนการกลั่นยาตามความทรงจำในจิตใต้สำนึกของเขา

เขาตระหนักว่าวิชาการกลั่นยาถูกสร้างขึ้นเพื่อมนุษย์เท่านั้น ด้วยเหตุนี้การจะฝึกฝนโดยใช้ร่างของเผ่าพันธุ์อสูรจึงท้าทายยิ่งกว่า

แต่ก็ไม่ได้ยากเย็นสำหรับเขา เขาเริ่มปรับปรุงวิชาการกลั่นยาตามลักษณะทางกายวิภาคและจุดฝังเข็มของเผ่าพันธุ์อสูร

เขาทดลองอย่างไม่หยุดหย่อนก่อนที่จะทำการบันทึก ไม่ช้าก็เกิดเป็นหนังสือเกี่ยวกับการกลั่นยาที่รวบรวมความรู้ทางเภสัชวิทยาเอาไว้มากมาย

“ศึกษาเท่านี้ก่อนก็แล้วกัน”

เฉินผิงยิ้มกว้างด้วยความพึงพอใจ เมื่อมองไปที่ผลงานชิ้นเอกเล่มหนาในมือเขา

เขาทำตัวไม่เป็นมิตรกับเฉินผิงอย่างโจ่งแจ้ง เพราะเขาไม่ชอบมนุษย์ โดยเฉพาะเมื่อคนๆ นั้นสนิทสนมกับยี่ชา

“งั้นก็ไปตามราชายี่เหอมาเลย”

เฉินผิงไม่อยากเสียเวลากับหู่ป้านอีกต่อไป

“คุณคิดเหรอว่าจะสามารถเข้าพบราชายี่เหอได้ทุกเมื่อตามต้องการ? ท่านราชาอุตส่าห์ใจดีอนุญาตให้คุณเข้าไปอ่านในห้องสมุดได้ ถึงอย่างนั้นคุณก็ยังจะหยิบหนังสือออกมาอีก ส่งมันมาเดี๋ยวนี้ แล้วตามผมไปสารภาพความผิดต่อท่านราชา ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าผมไม่ปราณี”

หู่ป้านชักอาวุธออกมา เตรียมพร้อมที่จะลงมือหากเฉินผิงกล้าปฏิเสธ

ทันใดนั้นยี่ชาก็รีบเดินเข้ามา เมื่อเธอเห็นหู่ป้านชักดาบใส่เฉินผิง เธอเลยเอ็ดด้วยความฉุนเฉียว “ทำอะไรน่ะ หู่ป้าน? คิดจะขัดคำสั่งหรือไง? ราชายี่เหอสั่งให้เจ้าปกป้อง เฉินผิง ไม่ใช่โจมตีเขา”

“ถ้าเขาแค่อ่านหนังสือในห้องสมุดข้าคงไม่ว่าอะไร แต่เขาดันเอาหนังสือออกมาด้วยขอรับ!” หู่ป้าน บ่นอย่างไม่พอใจ