หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2573

ยี่ชาเหลือบมองหนังสือในมือของเฉินผิง หลังจากนั้นเฉินผิงก็อธิบายว่า “นี่คือหนังสือเกี่ยวกับการกลั่นยาที่ผมเขียนขึ้นให้เผ่าพันธุ์อสูร มันมีวิชาการกลั่นยาและความรู้ทางเภสัชวิทยามากมายที่เผ่าพันธุ์อสูรสามารถใช้ฝึกวิชาได้”

“คุณเป็นคนเขียนงั้นเหรอ?” ยี่ชาหยิบหนังสือขึ้นมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ เมื่อเปิดอ่านก็พบว่ามันมีวิชาการกลั่นยาอยู่จริงๆ หนังสือแบบนี้ไม่เคยมีอยู่ในห้องสมุด

เมื่อเธอหันกลับมามองเขา สายตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความสนใจและชื่นชม เธอค่อยๆ คืนหนังสือให้เขา

ในขณะเดียวกัน โทสะก็ลุกโชนในดวงตาของหู่ป้าน เมื่อเขาเห็นแววตาของเธอที่มองเฉินผิง

“หนังสือเล่มนี้ไม่ใช่ของห้องสมุด ดังนั้นเขามีสิทธิเอาออกมาได้” ยี่ชากล่าวกับหู่ป้าน

“ในฐานะนายกองผู้พิทักษ์นครแห่งจักรวรรดิอสูร องค์หญิงยี่ชา ข้าไม่มีวันยอม--”

เผียะ!

ก่อนที่หู่ป้านจะพูดจบ ยี่ชาก็เดินเข้าไปตบหน้าเขา

“จำเอาไว้ซะ คำพูดของข้าคือกฎ เจ้ากล้าขัดคำสั่งของข้าได้ยังไง?”

อารมณ์ของเธอพุ่งพล่าน

เมื่อเห็นอย่างนั้น หู่ป้านก็ก้มหน้าลงและไม่พูดอะไรอีก

“ไปกันเถอะ!”

จากนั้นยี่ชาก็จากไปกับเฉินผิง

เมื่อหู่ป้านจ้องไปที่แผ่นหลังของทั้งคู่ที่ไกลออกไป ความอาฆาตพยาบาทในดวงตาของเขาก็ทวีความรุนแรง

“คุณมีอะไรหรือเปล่าถึงได้ตามหาผม องค์หญิงยี่ชา?” เฉินผิงถาม

ถึงยังไงการที่ยี่ชามาที่ห้องสมุดก็คงมาเพื่อพบกับเขาอยู่แล้ว เพราะเธอคงไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อตามหาหู่ป้าน

“หลางเฟิงมาหาฉันที่นครแห่งจักรวรรดิอสูร เขาบอกว่าเพื่อนของคุณที่มีแผลเต็มตัวกำลังตามหาคุณอยู่ ดูเหมือนจะบอกว่ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นที่หมู่บ้านหิน” ยี่ชาตอบ

ทันทีที่เฉินผิงได้ยินเช่นนั้น เขาก็ยืนนิ่ง เจตจำนงสังหารที่น่าสะพรึงแผ่ออกมาจากตัวเขา

แม้แต่ยี่ชาก็ยังรู้สึกหวาดกลัวกับการเปลี่ยนแปลงกะทันหันของเขา

“เพื่อนคนที่ว่าอยู่ที่ไหน?” เฉินผิงถาม จิตสังหารลอยจากตัวเขา

“หลางเฟิงคอยคุ้มครองเขาอยู่ ดังนั้นเขาจะปลอดภัย ตอนนี้หลางเฟิงกำลังรออยู่ที่ประตูเมือง” ยี่ชา ตอบอย่างกลัวๆ เธอจ้องมองเขาอย่างระแวดระวัง

ขณะที่ยี่ชายืนมองเฉินผิงกลับไป แววตาของเธอก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง เพราะเธอสัมผัสได้ถึงความเป็นชายในตัวเขา

หลางเฟิงพาเฉินผิงไปหาอาหลี่ในทันใด อาหลี่นอนสลบอยู่ที่พื้นพร้อมมีบาดแผลทั่วร่างกาย

เฉินผิงก้าวเข้าไปอย่างเร่งรีบ เขาส่งคลื่นพลังวิญญาณเข้าไปในตัวอีกฝ่าย ครู่ต่อมาอาหลี่ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

“เฉินผิง... เฉินผิง...” ทันทีที่เขาเห็นเฉินผิง เขาก็คว้าแขนของชายคนนั้นอย่างร้อนรน “เร็วเข้า ไปช่วยหมู่บ้านหิน! รีบไปช่วยหมู่บ้านหิน!”

“ใจเย็นๆ อาหลี่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เฉินผิงถาม

จากนั้น อาหลี่ก็เล่าทุกอย่างที่จางเปียวและอู๋เฟยอวี่ทำที่หมู่บ้านหิน

โทสะท่วมท้นใบหน้าของเฉินผิง และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแววอาฆาต

ดูเหมือนว่าฉันจะคิดถูกจางเปียวกับอู๋เฟยอวี่ออกตามหาหมู่บ้านหินจริงๆ ด้วยพวกมันคงไม่ยอมอยู่เฉยๆ เพราะฉันเอาหญ้ากระเรียนเซียนมาแล้ว!

“ฝากดูแลอาหลี่ด้วยครับ หลางเฟิง”

หลังจากฝากฝังอาหลี่ไว้กับหลางเฟิงแล้ว เขาก็รีบกลับไปที่หมู่บ้านหินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้