หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2575

“ไม่ต้องห่วงครับ เหล่าซุนจ่าง อาหลี่ปลอดภัยดี มีคนคอยดูแลเขาอยู่ ไอ้สารเลวสองคนนั่นยังอยู่ในหมู่บ้านใช่ไหม? ผมจะไปฆ่าพวกมันเดี๋ยวนี้!” เฉินผิงคำรามอย่างเดือดดาล

“ใจเย็นๆ เฉินผิง อู๋เฟยอวี่ออกไปแล้ว เหลือจางเปียวไว้ที่หมู่บ้านคนเดียว คุณเอาชนะเขาได้ด้วยความสามารถของคุณในตอนนี้ใช่ไหม?”

เหล่าซุนจ่างกังวลว่าเขาอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจางเปียว แม้ว่าเขาจะกลับมาแล้วก็ตาม

เมื่อเฉินผิงได้ยินว่าอู๋เฟยอวี่ไปแล้วและจางเปียวเป็นเพียงคนเดียวที่ยังอยู่ เขาก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น

“ไม่ต้องกังวล เหล่าซุนจ่าง ผมจะส่งจางเปียวลงนรกต่อหน้าทุกคน ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? พาผมไปหาเขา!” เขาป่าวประกาศอย่างมั่นใจ

เมื่อเห็นความมั่นใจของเขา เหล่าซุนจ่างก็ผงกหัวแล้วพาเฉินผิงไป

ในขณะนั้น จางเปียวทั้งกินทั้งดื่ม และโคลงหัวไปมาอย่างสบายๆ

“เหล้าหมดแล้วนะ ไอ้แก่! รีบไปเอามาให้ฉันสิ!”

จางเปียวตะโกนให้เหล่าซุนจ่างเอาเหล้ามาให้เขาเพิ่ม

เขาพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็มีร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาและซัดฝ่ามือไปที่เขา

จางเปียวสร่างเมาในทันที “บัดซบ! กล้าดียังไงถึงลอบโจมตีฉัน ไอ้พวกไพร่ชั้นต่ำ!”

เขาชักดาบออกมา แสงสว่างวาบสามครั้งแผ่ไปทั่วทั้งห้อง

ขณะที่ลำแสงนับไม่ถ้วนฉีกห้องออกเป็นเสี่ยงๆ จางเปียวก็กระโดดขึ้นก่อนจะร่อนลงที่ด้านข้าง

ทันทีที่เขามองเห็นคนที่ลอบโจมตี เขาก็ชะงักไปทั้งตัว

“อา แกเองเหรอ ไอ้หนู! ในที่สุดแกก็กลับมาแล้ว!”

สีหน้าของเขาเผยความยินดีเมื่อรู้ว่าเฉินผิงกลับมาแล้ว

เพิ่งผ่านมาแค่ไม่กี่วันความสามารถของคนๆ หนึ่งจะพุ่งสูงขึ้นเร็วขนาดนี้ได้ยังไง? ถ้าเขาไม่ได้จู่ๆ ก็เก่งขึ้นภายในสองสามวันที่ผ่านมาเขาก็ต้องแอบซ่อนความสามารถเอาไว้ตั้งแต่ตอนนั้น!

“ในเมื่อแกมาหาถึงที่ ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้แกหนีไป!”

เพราะเข้าใจผิดคิดว่าชายคนนั้นกำลังจะหนี จางเปียวจึงไล่ตามไปพร้อมกับเยาะเย้ย

โชคร้ายที่เฉินผิงไม่ได้พยายามหนี และเขายังไม่คิดจะทำเช่นนั้น เขาแค่ไม่อยากต่อสู้ในหมู่บ้านหิน เนื่องจากทั้งหมู่บ้านอาจถูกทำลายเมื่อคนที่มีระดับการบำเพ็ญเพียรเท่าพวกเขาต่อสู้กัน

ทุกคนในหมู่บ้านหินเฝ้าดูอย่างกระวนกระวาย พวกเขารู้สึกวิตกแทนเฉินผิง

ต่อหน้าจางเปียวที่ไล่ตามเขามา เฉินผิงโจมตีไปยังต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ

ต้นไม้สั่นไหว ใบไม้นับพันปลิวว่อนจากกิ่งก้าน เขาผลักฝ่ามือไปข้างหน้า ใบไม้ก็พุ่งเข้าหาจางเปียวราวกับอาวุธมีคม

“ฮึ! มือสมัครเล่นชัดๆ!”

จางเปียวพ่นลมออกจมูกขณะตวัดดาบฟาดฟันใบไม้ทีละใบ